Wszyscy hejtują mieszkankę Szczytna, której Polsat wyremontował dom. Ale nikt nie pamięta, że każdy może się zgłosić

Sytuacja pani Lidii i jej córek: 13-letniej Darii i 18-letniej, niepełnosprawnej Małgosi, to historia wyciskająca łzy z oczu. Trzyosobowa rodzina od 16 lat była zmuszona mieszkać w warunkach urągającym ludzkiej godności. Połowa starego, nieremontowanego bliźniaka, w której zmieściły się dwa niewielkie pokoje, wnęka z maleńką dwupalnikową kuchenką i brakiem zlewu funkcjonowała jako kuchnia oraz mikroskopijna łazienka bez prysznica lub wanny – to warunki w jakich mieszkała pani Lidia z córkami. Dom został wyremontowany, co zobaczyli telewidzowie. A potem zaczęło się piekło.

– Znalazł się jakiś zły człowiek, którego policja powinna ścigać za niszczenie mienia i w związku z tym jest hejt na program. Robimy dobre rzeczy, a na nas spadają gromy. Mieszkańcy miasta są zniesławiani, a przecież chodziło o to, że akurat nikogo tam nie było – wraca do tamtej sytuacji w rozmowie z naTemat Katarzyna Dowbor.

– Szanse ma każdy, każdy może się zgłosić. Ale nie możemy każdego wybrać – tłumaczy Dowbor. Wydawałoby się, że proste rzeczy, ale jednak nie każdy przyjął to ze spokojem. – Nie można się mścić. Ta kobieta nikomu nie zrobiła krzywdy, nie ma sprawy w sądzie, a ma niepełnosprawne dziecko. Czemu mamy nie pomóc? Bo nie lubi jej sąsiadka? – pyta retorycznie Dowbor. Jak dowiedziała się o rodzinie ze Szczytna jednak nie zdradza. – W niektórych miastach współpracujemy z MOPS-ami, w innych mamy inne źródła. Nie musimy się tłumaczyć z nich – mówi i podkreśla: – Mieliśmy innych informatorów i weryfikatorów. Mieliśmy iść do kogoś, kto może nie zna akurat tych ludzi?

Jednak rzeczywiście są osoby, które same walczą o swój los – nawet w taki sposób jak zgłoszenie do programu telewizyjnego. I to pewnie jest wskazówka dla hejterów, którzy zazdroszczą pani Lidii. Tak było choćby w przypadku pana Piotra z Morąga, którego rodzina była bohaterami 103. odcinka (pani Lidia wystąpiła dwa odcinki później) programu "Nasz nowy dom". Pan Piotr w malutkim domu z dziurawym dachem wychowywał szesnastoletniego syna Mateusza, który uczy się w szkole specjalnej. Sam ojciec pracy nie może podjąć ze względy na bardzo zły stan zdrowia.

– Nie typowaliśmy tej rodziny, robił to pan Piotr i mieszkańcy Zatorza (osiedle w Morągu – red.). – kontynuuje Kosieradzka. Jednocześnie przyznaje, że ogląda program i w jej ocenie "większość rodzin spełnia warunki". Czyli zasługuje na pomoc.

To warto podkreślić. Miejskie czy gminne ośrodki pomocy społecznej często same zgłaszają do programu swoich podopiecznych – dowiedziałem się o tym w zasadzie przypadkiem, kiedy dzwoniłem w sprawie pani Genowefy do Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Nowym Mieście nad Pilicą. – My typowaliśmy nasze osoby, ale akurat te z naszej gminy nie przeszły – powiedziała mi Lucyna Senator, kiedy dowiedziałem się, że pani Genowefa otrzymuje pomoc z Grójca. Ale nie jest to żadna reguła. Pani Lidia ze Szczytna nie została rzeczywiście zgłoszona, zrobił to ktoś inny.

Bywa też tak, że zgłasza kolei rodzinę 14-letniej Martyny, która zmagała się z chorobą nowotworową, zgłosił nie MOPS w Chojnowie, gdzie dziewczynka mieszkała, a szkoła, do której uczęszczała. Niestety Martyna zmarła, ale dzięki pomocy ekipy programu ostatnie chwile spędziła w komfortowych warunkach.

Bo przecież program telewizyjny niekoniecznie musi się ciągnąć latami, zwłaszcza tak kosztowny. Warto też pamiętać, że tu nikt nie traci, a niektórzy zyskują szansę na lepsze życie.