Sensacyjna porażka polskich siatkarzy w Londynie. Faworyci przegrali 1:3 z Bułgarią

To jest sensacja
Polscy kibice, ludzie wiedzący coś o siatkówce, mieli prawo sądzić, że teraz będzie podobnie. Że każdy ugrany przez Bułgarów set będzie niespodzianką. Niestety, wygrali cały mecz.

Napisałem wczoraj w swoim tekście, że w naszej drużynie nie widzę słabych stron. Że pokonać nas może chyba tylko Rosja, uderzająca potężnie zagrywką i w dodatku często trafiająca w pole. Podejmująca ryzyko, które się opłaca. Albo pokonać Polskę może... Polska. My sami, nasi siatkarze. Dziś chyba to właśnie się stało.

Inna rzecz, że duże ryzyko podejmowała Bułgaria, a Polacy przez pierwsze dwa sety kompletnie nie byli sobą. Popełniali błędy w przyjęciu, na początku źle rozgrywał Żygadło, wszedł za niego Zagumny i z początku grał niewiele lepiej. Niby były przebłyski, w drugim secie fenomenalną obronę Bartmana zwieńczył atakiem Kurek, ale wciąż mogło się wydawać, że na boisko w czerwonych strojach wyszła inna drużyna niż ta z niedzieli.

Kurek mógł odmienić mecz. Ale nie odmienił.
Dopiero w końcówce drugiego seta Polacy zaczęli grać na swoim normalnym ostatnio poziomie. I Bułgarów w trzeciej partii… nie było. Jak Włochów w pierwszym meczu. Bo my taki dziś mamy zespół. Gdy gra, jak potrafi – nie ma godnych rywali. Gorzej, jak coś nieoczekiwanie przestaje funkcjonować. Z Bułgarią od początku nie funkcjonowało, potem maszynka zaiskrzyła, by zaraz potem znowu nawalać.

Spokojnie, to tylko awaria?
Po meczu z Bułgarią wnioski są dwa. Pierwszy niezbyt radosny. Choć mamy świetny zespół, prawdopodobnie najlepszy na świecie, to jednak wciąż nie gwarantuje on stabilnego poziomu. A jakość gry Polaków może, zestawiona na wykresie, przypominać sinusoidę.

I drugi wniosek, bardziej optymistyczny. Gdy Polacy grają na swoim optymalnym poziomie, powinno się zmienić zasady. My powinniśmy grać do 25 zdobytych punktów. Rywal do piętnastu. Wtedy szanse byłyby porównywalne.