Obejrzałem debatę, żebyście Wy nie musieli. Oto, jakie wrażenie zrobił każdy z kandydatów

Jak zawsze bardzo dumny z siebie i z tego co mówi już od pierwszego zdania. Widać retoryczne doświadczenie i praktykę z występów przed kamerami, gdzie pod tym względem plasował się po Szymonie Hołowni. Niemniej, ta retoryka sprowadziła się do częstego mówienia dookoła i typowego lania wody nie zawsze na temat. Momentami łamał mu się głos, sprawiał wrażenie znudzonego i nieco zdenerwowanego.

Swoimi reakcjami wskazał też kandydata, którego najbardziej się boi. To Władysław Kosiniak-Kamysz, którego próbował punktować najmocniej, wyciągając przeciwko niemu gadżet w postaci ustawy emerytalnej, pod którą były minister z rządów PO-PSL się podpisał. Upiekło mu się, bo kandydaci mieli sporo możliwości, by punktować go bardziej, ale tego nie zrobili. W debacie ani nie zyskał, ani nie stracił. Był po prostu Andrzejem.

Z kolei Małgorzata Kidawa-Błońska potwierdziła to, co widać już od dawna. Choć kontrkandydaci podkreślali jej wyjątkowość nierzadko zwracając uwagę, że jest jedyną kandydatką, jej występ wcale wyjątkowy nie był. Rozbiegane oczy nie zawsze patrzące wprost na kamerę (przeważnie w dół), usypiający głos i styl bycia.

Jeśli to miał być ostatni zryw przed finałem kampanii, to niestety raczej milionów Polaków nie porwała. Ba, nie porwała chyba nikogo. Miała momenty, jak ten gdy trafnie przypomniała, że zmiażdżyła w bezpośrednim starciu Jarosława Kaczyńskiego w wyborach parlamentarnych, ale to nie było w stanie odwrócić ogólnego wrażenia, jakie przebija już także z sondaży: Kidawa przestała być najmocniejszym przeciwnikiem Dudy i oddała te wybory walkowerem. Nic z tego nie będzie.

Hołownia zbiera żniwa po latach doświadczenia w telewizji, gdzie zdobywał praktykę występów przed kamerą. Pod tym względem wypadał najlepiej na tle innych kandydatów. Słuchało się go bardzo dobrze, ale jednocześnie był typowym Hołownią, czyli "nie do końca wiem, nie do końca Państwu powiem tak na pewno na 100 procent" – w pierwszym zdaniu nie wiedział, gdzie pojedzie w 1. zagranicznej wizycie, bo jeszcze nie jest prezydentem (potem wyjaśnił, że do Kijowa), ustawę o małżeństwach jednopłciowych odeśle z powrotem do Sejmu.

Dziś to Hołownia jest nim sprzed roku. On stracił już swoją momentum i "drive", który miał jeszcze w zeszłym roku. Po tym, jak zrobił w konia wszystkich wyborców i został w Parlamencie Europejskim, teraz stracił wiarygodność i trudno wierzyć w to, co mówi. Ani nie zachwycił, ani nie rozczarował, co biorąc pod uwagę, że zawsze w jakiś sposób się wyróżniał i zapadał w pamięć, należy potraktować na jego minus. Grał na zwykłego chłopaka spoza establishmentu, ale zapomniał trochę, że już przestał nim być.

Paweł Tanajno powinien dostać nagrodę za konsekwencję w przegrywaniu. W 2015 roku startował już na prezydenta, nie speszył się i próbuje po raz kolejny. To jeden z kandydatów z worka pt. "egzotyka". Trochę jak "freak fight" na galach MMA, gdzie zawsze walczą ze sobą bardzo... nietypowi kandydaci na co dzień niezwiązani zawodowo ze sportami walki. I trochę tak jest z Tanajno.

Robił wrażenie, tego nie można mu odmówić i słuchało go się z zaciekawieniem. Nie dlatego, że mówi tylko mądrze, ale dlatego, że mówi szybko, głośno, pewnie, używając mocnych co chwilę mocnych słów ("eksterminacja przedsiębiorców, oskarżam Andrzeja Dudę". Niektórymi postulatami mógł zaciekawić cześć wyborców (przedstawiał perspektywę zwykłych ludzi, przedsiębiorców, a nie oderwane od rzeczywistości lanie wody), ale finalnie to wciąż kategoria freak fight. Zapraszał wyborców do swojej grupy na Facebooku i takim facebook'owym kandydatem pozostanie. Typowy prawdziwek i młodsza wersja Zbigniewa Stonogi.

Choć na liście jest w połowie stawki, ten opis przygotowałem na samym końcu, bo mimo że całą debatę śledziłem bardzo uważnie, nie dał się zapamiętać z absolutnie niczego wyjątkowego. Ot, kolejny występ, w którym powtarzał swoje konserwatywne frazesy z groźną miną. A nie, mała poprawka. W mowie końcowej w ostatnim zdaniu zakręcił się tak, że wyszło nieco niezręcznie i niezrozumiale. I z takim wrażeniem zostałem.

Słabe pierwsze wrażenie, trudno go się słuchało. Zachowuje się trochę jak Android, przypominał Marka Zuckerberga z niesławnego przesłuchania w Senacie USA. Patrzył gdzieś ponad kamerę, mało mrugał. Niemniej, gdy już się to przetrawiło, nie sposób nie docenić, że był przygotowany najlepiej z całej stawki.

To trzeci – obok Pawła Tanajno i Stanisława Żółtka – kandydat widmo. Wcześniej szerzej nieznany, choć ze sporą karierą polityczną. Kilkukrotnie podkreślał, że głosował wraz z rodziną na PiS i Andrzeja Dudę. Mówił nudno, nie zawsze zrozumiale (zaczął od ustawy USA 447, która przeciętnemu Polakowi nic nie mówi), później pogubił się na jakie pytanie odpowiada (emerytury czy obrona). Z tej trójki w teorii kandydat najnormalniejszy, ale w ogóle nie wykorzystał tej debaty, by zapaść komuś w pamięć. Spadnie w tych wyborach w polityczny niebyt.