Agnieszka Olejkowska, rzecznik PZPN: Dziennikarstwo w Polsce zeszło na psy

Potrafię. I robię to cały czas, nieustannie.

Niech pan spojrzy. Mam teraz na biurku trzy telefony. Nie jestem w stanie z każdym rozmawiać jednocześnie. Oddzwaniam do tych, do których mogę. Ci dziennikarze, którzy wiedzą, że nie mogę odebrać, piszą smsa. Na smsy staram się odpisywać od razu.

Więc widzi pan.

Chyba zaczynam mieć coraz bardziej grubą skórę. Ale nie jestem mutantem albo jakąś istotą, która kompletnie nie ma uczuć. Oczywiście, że mnie to boli. Zwłaszcza, gdy ktoś obraża mnie zupełnie bezpodstawnie. Nie zna kontekstu, realiów, a pisze, że głupia baba. Polakom w ogóle bardzo łatwo przychodzi obrażać. Przecież ja nie mogę brać odpowiedzialności za wiele rzeczy, które tutaj się dzieją. Mogę je tylko komunikować. Trzeba być rzecznikiem, by wiedzieć, z czym to się je.

Nie wiem. Trzeba zapytać piłkarzy (śmiech). Człowiek się uczy na własnych błędach. Ja wtedy popełniłam błąd. Niepotrzebnie próbowałam pomóc piłkarzom. Trzeba było zachować bezstronność i chłodną głowę. A tak w mediach pojawiło się przekłamanie i sprawa zaczęła żyć swoim życiem.

Tak. I to też jest przekłamanie.

Prezes nie powiedział wtedy, że poda się do dymisji. Powiedział, że nie będzie kandydował w wyborach. A to jest duża różnica.

Nie pozwoliłam, bo to pytanie już wcześniej na konferencji padło. I prezes udzielił już na nie odpowiedzi. Możemy przejrzeć jej zapis i jestem w stanie panu wyciąć dokładnie ten moment. A ambicje Rafała Romaniuka i jego chęć ponownego wałkowania tej sprawy? Przepraszam, a na czym polega rola rzecznika? Na tym, by swojego szefa bronić, na przykład w sytuacji, gdy ktoś zadaje mu trudne, nieprzyjemne pytanie.

Co by było, gdyby... Sztuka gdybania. Może jakiś menedżer z wysokiego szczebla, z doświadczeniem w mediach, potrafiłby w takiej sytuacji mądrze odbić piłeczkę. Natomiast prezes Lato nie najlepiej radzi sobie z tego typu pytaniami.

A wie pan, na czym polega różnica między rzetelnym a nierzetelnym dziennikarzem?

Taka, że jeden z nich próbuje się dowiedzieć prawdy u źródła.

Przekłamał moją wypowiedź, wyciął jej fragment i próbuje mnie uczyć matematyki.

Do wojewódzkich związków trafiło 10 tysięcy biletów. Przecież mamy 16 związków, każdy dostał po paręset wejściówek. A zapotrzebowanie na nie było jeszcze większe. Zresztą te bilety też trafiają do kibiców piłkarskich, tylko w inny sposób. Do naszych wewnętrznych członków. Pan chce, by prezesi wojewódzkich związków i ich członkowie logowali się przez kupbilet?

Bzdura! To jest brak cech, jakie powinien posiadać dziennikarz. Z panem Zimochem nigdy nie rozmawiałam o tym. Wziął to pewnie tylko z komunikatu PAP-owskiego. Nikt nikogo nie obwinia. Dobrze, że olimpijczycy zostali zaproszeni, ale niech pan Zimoch nie dorabia teorii. 27 tysięcy biletów trafi do wojewódzkich związków, władz samorządowe, sponsorów i zaproszonych gości, w tym olimpijczyków. Nie wiem, ilu ich będzie. Może nawet setka.

Rzeczywiście, to on jako pierwszy przyszedł i powiedział mi, że powinnam zostać rzecznikiem. Trochę to dziwne, bo Janusz był moim zagorzałym wrogiem. Nie lubiliśmy się, mieliśmy zupełnie inną wizję tego, jak należy pracować. To niesamowity dziennikarz, z olbrzymią wiedzą, ale interpersonalnie kompletnie się nie potrafiliśmy dogadać. Dlatego, gdy mi to powiedział, myślałam, że robi to celowo. Że chce się mnie jak najszybciej pozbyć ze związku.

Nie, nie zgodziłam się. Wbrew medialnym pozorom mam w sobie dużo pokory i zadawałam sobie wtedy pytanie, czy mam wystarczającą wiedzę, by zostać rzecznikiem. Zresztą do dziś mam świadomość swoich braków. Wtedy miałam większą. Wiedziałam, że to może być bardzo trudne wyzwanie.

Tak, posiedzenie zarządu związku. Dziennikarze cały czas pytali, kto będzie tym selekcjonerem. Poradziłam, by zwołać briefing i powiadomić oficjalnie, że reprezentację przejmuje Franciszek Smuda. I wtedy powstaje drugi gorący temat, drugie pytanie. Ok, trenera znamy, ale kto będzie rzecznikiem. I wtedy prezes Lato przedstawił mnie jako rzecznika przed kamerą. Postawiono mnie przed faktem dokonanym. Ale nie powiedziałam – "nie".

Od roku pracowałam w dziale komunikacji. Zaczynałam jeszcze wtedy, gdy w związku pracował były rzecznik PZPN, Michał Kocięba. Ukończyliśmy ten sam kierunek na UW. Dziennikarstwo, PR i marketing medialny.

Nigdy nie byłam beztroska. Wielu moich znajomych powtarzało mi, że zawsze byłam nad wyraz dorosła. Poza tym bardzo wcześnie musiałam zacząć pracę, żeby zarobić na studia.

Kolejny przykład zakompleksienia. To jest takie szufladkowanie ludzi. Nie znam tej osoby, ale i tak wiem, na co ją stać, co potrafi, a czego nie. Wychodzę z założenia, że nie będę oceniać szefa jakiejś komórki, dopóki nie zapoznam się z wynikami jego działań.

Oczywiście, że tak. A wie pan, z czego to się bierze? W Polsce jest totalny brak wiedzy na temat tego, czym tak naprawdę zajmuje się PZPN. Ludzie z zewnątrz nie mają o tym pojęcia. Nie wiedzą, że oprócz twarzy, które każdy kojarzy z mediów, są też inni ludzie, którzy ciężko pracują. Ale to samo dotyczy też innych instytucji. Sejmu, Senatu. Mamy wielu dziennikarzy, którzy piszą o PZPN, a nawet nie znają naszego Statutu.

Oczywiście, że tak.

Bardzo.

Mówił o chrapaniu.

W swojej pracy wychodzę z założenia, że do pewnych rzeczy trzeba umieć się przyznać. Absolutnie nie kłamać. Kłamstwo ma krótkie nogi, szczególnie w takim środowisku jak PZPN. Można było powiedzieć: "Jestem osobą publiczną, nie powinienem był tego robić. Mogłem napić się w domu, a nie w samolocie". Tak można to było rozegrać. A nie wyjść i przed kamerami nieciekawie się tłumaczyć. Poza tym takie informacje prostuje się na żywo, w stacji, która temat zapoczątkowała. A nie umawiać się na setki, które łatwo zmanipulować. W Polsce mało kto autoryzuje przecież wywiady telewizyjne.

Generalnie moja praca ma coś z lobbingu. Czasami trzeba dostrzec jakiś kryzys, który zaraz może nadejść i podjąć odpowiednie działania zabezpieczające. Były takie sytuacje, że ja coś doradzałam, ale nie posłuchano. Nie zawsze moje zdanie jest brane pod uwagę. Dlatego mamy sytuacje, jakie mamy.

Jest w firmie kilka dni w tygodniu i ciężko jest o jakikolwiek do niego dostęp. W mojej branży ciężko coś konstruktywnego zrobić, wciskając się każdego z tych dni na jakieś piętnaście minut. Nie pełnię teraz funkcji specjalisty od wizerunku prezesa, bardziej jestem takim typowym rzecznikiem, organizującym czyjąś pracę. Gdybym miała inne kompetencje, pewne rzeczy bym poukładała inaczej. Ale cóż zrobić. Nawet jak pisałam prezesowi przemówienie i coś tam dogadywaliśmy, bywało, że całość wypadała fatalnie. Często mówiłam, że prezes powinien ograniczyć swoje wywiady, zwłaszcza telewizyjne, bo nie wypada w nich najlepiej.

Bardzo łagodnie pan to określił i nie wiem, czy mam w sobie tyle dyplomacji, by też odpowiedzieć w ten sposób (śmiech). Powiedzmy, że trudności były porównywalne, ale nieco inne. Na początku trener ani nie znał specyfiki pracy z reprezentacją, ani sam nie miał narzuconych jakichś regulaminów. Często mieliśmy scysje. Mówi się, że ogon nie powinien kręcić psem. Tak samo trener nie powinien podejmować pewnych decyzji. Pewne decyzje powinny być podejmowane przez związek, odgórnie. A sam związek w moim odczuciu jest źle zarządzany.

Zdawałem sobie sprawę, że może być mu ciężko. Nie wiem, na ile o te głosy powalczył. Sugerowałam, by był bardziej aktywny, bardziej się starał, ale wyszło jak wyszło.

To już pytanie do prezesa.

Rozmawialiśmy krótko. Pamiętam, że był mocno zawiedziony zachowaniem paru osób. Tak to odebrałam.

To mi się trochę wmawia, ale niech będzie.

Przecież tak było. Musiałabym być niepoważna, by nie wiedzieć, jaki jest wizerunek związku w oczach Polaków. Jesteśmy znienawidzeni, mniej więcej tak jak ZUS. To jest łatwe, wręcz banalne, by nie znając realiów walić w nas jak w bęben. Dlatego trudno, bym to odebrała inaczej.

Wiem o co panu chodzi. Ale dla mnie to nadinterpretacja. Nie oszukujmy się – wizerunek serwisu naTemat.pl jest dużo lepszy niż PZPN.

Na zakręcie? Nie wiem, skąd u was takie podejście, myślenie w stylu: "jaka to będzie tragedia, jak ktoś straci pracę". Nigdy jej nie traktowałam jak jakąś mannę z nieba. Żyjemy w czasach, gdy pracę często się zmienia. Dziś jestem tutaj, a jutro mogę pracować na poczcie i stemplować znaczki.

Nie wiem. A pan wie, co będzie robił za kilka lat? Czy w ogóle media w takim kształcie będą istniały?

Pan Boniek był już wiceprezesem związku... Nie rozumiem, skąd ta cała kampania, czemu go ludzie tak kreują na zbawcę. Dla mnie to człowiek, który do perfekcji opanował sztukę manipulowania opinią publiczną. I pozycjonuje się jako główny reformator.

Nie mówię nie. Ale z drugiej strony mam też swoje życie prywatne.

Mam nadzieję, że mój potencjalny przyszły pracodawca oceni mnie merytorycznie, a nie przez pryzmat doniesień prasowych. Jeżeli wezmą górę moje kompetencje, doświadczenie, to powinnam być spokojna.

Nie sądzę. Swego czasu rzecznik Koźmiński to chyba powiedział, że kiedyś najgorzej miał rzecznik PZPN, a po ostrych śnieżycach gorzej ma rzecznik PKP. Tyle, że u nich tak źle jest okresowo. A u nas cały czas.