Gangsterzy na świeczniku. Serio? Nie róbmy ikon z tych, którzy dorobili się na ludzkim cierpieniu

Teoretycznie nie ma nic złego w poznawaniu przeszłości, czytaniu historii czy obejrzeniu filmu fabularnego, który przybliża, nieraz zbyt cukierkowo, poczynania znanych przestępców. Nie ma w tym nic złego, wszak można to traktować jako pogłębianie wiedzy, jeżeli nie stracimy kontaktu z rzeczywistością.

A niektórzy chyba trochę tracą i szukają w gangsterach autorytetów, wzorów, wzniosłych emocji i wielkich legend. Karmią się wiarą w cudowne, pełne emocji życia tych, którzy "mieli władzę", "byli panami swojego losu" i "mogli wszystko". Gloryfikują życiorysy, które w rzeczywistości są mniej kolorowe i śmieszne niż produkcje z Netfliksa.

I te piękne słowa. Król. Władca. Szef. Może by je tak trochę podkręcić? Król łamania nóg. Władca porwanych. Szef, który decyduje, kto dziś umrze.

Równie niepoważne jest tłumaczenie działalności przestępczej sprytem, zaradnością czy umiejętnościami radzenia sobie w trudnej sytuacji. Doszukiwanie się w takich osobach tajemnych mocy, które pozwalały im nie tylko naruszać prawa innych osób, ale także niejednokrotnie unikać za to odpowiedzialności, jest głupotą i ignorancją.

Czy jeżeli ktoś ukradłby ci samochód, to byś się wkurzył czy uznał, że "szacunek, niezły z niego spryciarz"? Albo, gdyby ktoś ci porwał dziecko i żądał kilkaset tysięcy okupu? Pomyślałbyś, że to "fajny sposób na szybką kasę"? Wątpię. Poza tym. Można zapytać. Ludzie, którzy w latach 90. tego doświadczali, żyją. I pamiętają. Szantaże, gwałty, łamanie nosów, nachodzenie przez członków grup przestępczych, którym wciąż było mało.

A tymczasem... Gangsterzy wychodzą z cienia (i więzień) i chętnie otwierane są im drzwi na salony, a raczej do środowisk, które z nieokreślonych powodów niezdrowo fascynują się przestępczą przeszłością.

Stanowczo musimy krytykować gloryfikowanie, oddawanie im przestrzeni publicznej czy próby kreowania przestępców na gwiazdy. Słuchajmy opowieści, żeby wiedzieć więcej, włączmy film, ale miejmy z tyłu głowy, że jakkolwiek te wizerunki by nie były wygładzone, to mamy do czynienia z bezwzględnymi bandziorami.

Warto może jednak zacząć od tego, że najwyraźniej z naszym systemem jest coś bardzo nie w porządku, skoro ci, którzy kilkanaście lat temu bez mrugnięcia okiem robili rzeczy, które teraz oglądamy w filmach gangsterskich, beztrosko hasają na wolności.

I krok kolejny. Kasa. Bo nagle okazało się, że to "zainteresowanie" można pchnąć dalej i spieniężyć. Jak zresztą już prawie wszystko. Dobiliśmy do momentu, gdy zbrodniarze w skrojonych garniturach "zapraszają na galę", a panie niegdyś trudniące się sutenerstwem są "twarzami telewizji". Gdy przestępstwo to "mroczna przeszłość", ale przecież każdy może przejść cudowną przemianę.

Jest jednak drobna różnica w palnięciu głupoty na antenie śniadaniówki, a zmuszaniem do prostytucji czy zabijaniem ludzi.

Ale gdzie tam. My twardo podążamy sobie konsumpcjonistycznymi-zachodnimi rynkami, gdzie podobny trend obserwowany jest od lat. Pora chyba się otrząsnąć, bo serio, może obejdziemy się bez "polskiego kina gangsterskiego" i "Słowika" na Twitterze. Mamy wiele postaci, z których warto robić ikony.

I na pewno nie są to członkowie grup przestępczych.