Sypialnia Kijowa

Bucza to niewielka miejscowość położona 25 km od Kijowa. Do stolicy Ukrainy można dojechać stąd koleją w 45 minut. Aż 1/3 powierzchni Buczy zajmują lasy i tereny parkowe. Uroki lokalizacji doceniły osoby pracujące w Kijowie.

Miasto Bucza zajmuje obszar 26,57 km2. To dwa razy więcej niż podwarszawskie Legionowo (13,5 km2), prawie trzy razy więcej niż Podkowa Leśna (10,13 km2) i dwa razy mniej niż Otwock (47,31 km²) - popularne sypialnie Warszawiaków.

W Buczy mieszkało 36 825 osób. Podobną liczbę ludności ma Bolesławiec (woj. dolnośląskie, 38 486 mieszkańców), Iława (woj. warmińsko-mazurskie, 33 206 mieszkańców) i Malbork (woj. pomorskie, 38 101 mieszkańców). Miast z ludnością w przedziale 30-40 tys. mieszkańców jest w Polsce około dziewięćdziesięciu.

Bucza jest pięknie położoną miejscowością. Znajduje się w samym środku sosnowego lasu, otaczają rzeki Bucza i Roka – lewe dopływy potężnej rzeki Irpin. Przed wojną mieszkańcy wypoczywali zbierając grzyby i pływając w licznych jeziorach.

Ceny nieruchomości w Buczy były wyższe niż w innych miejscowościach w pobliżu Kijowa. Zaletą Buczy była bliskość natury i dostęp do rozbudowanej miejskiej infrastruktury: stacji kolejowych, centrów handlowych, bibliotek, domów kultury. To tutaj osiedlali się kijowscy bogacze.

Ale Bucza to również miasto „zwykłych ludzi”: nauczycieli, pielęgniarek, rolników, sprzedawców. Kiedy 28 lutego 2022 roku wojska rosyjskie wtargnęły do Buczy, mieszkańcy miejscowości chwycili za broń, koktajle Mołotowa i dzielnie stawiali im opór. Niektórzy z nich przypłacili to życiem.

Masakra w Buczy

Na starych zdjęciach z Google Maps widać rzędy domów jednorodzinnych i kolorowe alejki. Ludzie jeżdżą na rowerach, a z przydomowych ogródków wylewa się spokój. To tutaj rozegrała się jedna z największych tragedii wojny, jaką Rosja wytoczyła Ukrainie.

24 marca 2022 roku prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski ogłosił Buczę „Miastem Bohaterów Ukrainy”. W ten sposób upamiętnił masowe bohaterstwo mieszkańców Buczy oraz pamięć zmarłych.

W Buczy odkryto masowe groby. Leżały w nich ciała cywili – bez broni, ze związanymi rękami, twarzą do ziemi. Wojska ukraińskie opublikowały film, na którym widać martwych cywili leżących na ulicach.

Rzeź w Buczy wstrząsnęła całym światem. Potępił ją prezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden, kanclerz Niemiec Olaf Scholz, a także przedstawiciele organizacji międzynarodowych, takich jak ONZ czy NATO.

W masowych grobach odkryto ciała ok. 400 osób. Władze Federacji Rosyjskiej zaprzeczają jakoby miały z tym cokolwiek wspólnego. Winę za masakrę w Buczy zrzucają na USA i NATO – tak samo jak wtedy, gdy odpowiedzialnością za Zbrodnię Katyńską obarczały Niemców.

Historia Buczy

Pierwsze wzmianki o toponimie „Bucza” pochodzą z 1630 roku. Nazywano tak wieś Jabłonka położoną na lewym brzegu rzeki Buczy. Początkowo mieszkańcy Buczy zajmowali się rolnictwem. Każdego roku zbierano tu setki kilogramów pszenicy, gryki i żyta.

Wszystko zmieniło się w 1868 roku, kiedy w Buczy wybudowano pierwszą fabrykę produkującą cegły. Był to jedna z największych zakładów przemysłowych w tamtym regionie. Znano go nie tylko w Ukrainie, ale również za granicą. Elementem jego logo była jabłonka.

W kolejnych latach budowano w Buczy kolejne zakłady produkcyjne. Na terenie miejscowości w XIX wieku powstała fabryka skrobi, która funkcjonowała aż do końca lutego 2022 roku, kiedy wojska rosyjskie zaatakowały Ukrainę. Do miasta przyjeżdżało coraz więcej mieszczan.

Powstawały pierwsze szkoły. Najpierw nauczaniem zajmowali się prawosławni duchowni, którzy prowadzili kościoły przy cerkwiach. Później dołączyli do nich świeccy nauczyciele z Kijowa. W 1875 roku w pierwszej klasie szkoły podstawowej uczyło się 36 chłopców i 8 dziewczynek.

Największy rozwój miasta przypada na rok 1898. To wtedy rozpoczęto budowę linii kolejowej Kijów-Kowel. Robotnicy doceniali malowniczą okolicę Buczy i zaczęli się tam osiedlać. Wkrótce potem miasto ze względu na doskonałą jakość powietrza stało się popularnym uzdrowiskiem.

Miejscowość znajdowała się w samym środku lasu. Otoczona rzekami i lasami wabiła swoimi urokami mieszkańców Kijowa. W okolicy można było polować na zające i drobną zwierzynę. Na początku XX wieku powstały pierwsze kwatery na wynajem, a Bucza stała się jednym z najsłynniejszych ośrodków wypoczynkowych w obwodzie kijowskim.

W 2001 roku zatwierdzono flagę i herb miejscowości Bucza. Na terenie miasta powstała szkoła plastyczna, szkoła sportowa, a także otwarto 18 boisk dla dzieci i młodzieży. Buczę uznano za jedno z najlepszych miast do życia. Nic dziwnego, że mieszkańcy bronili go do śmierci.