Lana pokazuje język. O płycie "Born to Die"

Przyznam, że niekończące się rozważania, czy Lana jest “fejkiem”, już mnie zmęczyły. Z ulgą przyjęłam pierwsze nieśmiałe głosy, że “Born to Die” nadaje się do słuchania. Albumu wciąż nie kupiłam, ale za źrodło informacji posłużył mi internet, który tę artystkę stworzył. Sprawdzam tracklistę i odsłuchuję piosenki w dowolnej kolejności. Pomijam zarżnięte już przez stacje radiowe, profile facebookowe i ekspedientki w Żabce “Video Games” i “Blue Jeans”, które pospołu z “Diet Mountain Dew” i singlowym “Born to Die” krążyły po sieci już od dłuższego czasu.

Carmen, to ty?
Włączam też stronę z tekstami, żeby skupić się na tym, co śpiewa, a nie na tym, jak śpiewa. I co słyszę? Z ust tego posągowego rudzielca z wiecznie przymrużonymi oczami – jak po kokainowej orgii w jej ukochanym Chateaux Marmont – płyną takie słowa: “It's alarming honestly how charming she can be”. Uśmiecham się pod wąsem słuchając dramatycznej “Carmen” o dziewczynie, którą kochają wszyscy, bo lśni, którą wszyscy mogą kupić, “królowej Coney Island”, która ma tylko 17 lat, a nie można oprzeć się jej urokowi. Wszystko to wyśpiewane jak zwykle zmysłowo w popowej stylistyce, z rozbudowanym orkierstralnym refrenem i meandryczną linią melodyczną. Myślę sobie – ot, taka mało subtelna aluzja, śliczna piosenkareczka zdobyła się na odrobinę dystansu do swojej sławy. Korzysta ze sprawdzonego w amerykańskiej popkulturze schematu “pięknej i nieszczęśliwej”, przedwcześnie dojrzałej i ratującej się narkotykami przed presją albo topiącej smutki w alkoholu dziewczyny (myślicie teraz o Amy Winehouse, Drew Barrymore czy Edie Sedgwick? Słusznie.).

Płonące serce
Słucham dalej. Jest dużo słodkich dziewczyńskich klimatów (“This Is What Makes Us Girls”), przy których chce się biegać w deszczu z grzywką klejącą się do czoła, gubiąc po drodze pantofelki – choć pięknie wygląda to tylko na filmie, względnie w teledysku Lany del Rey. Zauważam, że Lanie nieźle wychodzi tworzenie obrazków-klisz, które zapadają w głowę, bo widzieliśmy je już milion razy – rozchichotane nastolatki, które dla żartu wkradają się do czyjegoś ogrodu z basenem, by potem uciekać przed policjantami “w swoich czarnych bikini”, krzycząc “Złapcie nas, dopóki jesteśmy gorące!”. Albo kochankowie z “National Anthem” (swoją drogą, wyobrażacie sobie, by ktoś śpiewał po polsku: Powiedz mi, że jestem twoim hymnem narodowym??), którzy mają ochotę na gwałtowną, chorą miłość (“quick, sick rampage”)

à la Lulu & Sailor z “Dzikości serca” albo Mickey & Mallory z “Urodzonych morderców”, na “jęczenie, jedzenie, picie & rozbijanie się autem / rozrzutne zakupy, przedawkowanie, śmierć / od narkotyków, z miłości, od marzeń, z wściekłości (“Wining and dining, drinking and driving, /Excessive buying, overdosin', dyin', /On our drugs and our love, /And our dreams and our rage”). To popkultura w czystej formie, ale zręcznie i wdzięcznie podana; “mrok i samotność”, widziane przez pryzmat ślicznej młodej kobiety stanowiącej idealne ucieleśnienie symbolu. To tęsknota za “true romance” – miłością niewinną, która jest już niemożliwa w naszych ironicznych czasach, bo zawsze przypomina coś, co widzieliśmy w kinie, za samą niewinnością, która staje się kiczowata. Lana chętnie kala ten obraz, śpiewając np. w romantycznym kawałku “Blue Jeans” inspirowanym z kolei postaciami niegrzecznych chłopców w typie Jamesa Deana, “Kocham cię bardziej niż te inne suki” (“Love you than those bitches before”), co dziwnie współgra z jej podszytym emo-masochizmem, miejscami prawie melorecytowanym flow.