"Chciałabym dożyć setki, wtedy byłoby bardzo śmiesznie". Poznajcie Kikę Szaszkiewiczową, najstarszą blogerkę w Polsce

A żebym ja to wiedziała. Wszyscy w rodzinie dociekali i też się nad tym zastanawiali, ale nawet rodzice nie potrafili odpowiedzieć. Nikt nigdy nie mówił do mnie Irena, zawsze tylko Kika. Mam tak od najwcześniejszego dzieciństwa i tak już zostało.

Jeśli tylko się da, wstaję możliwie późno, czyli na nogach jestem gdzieś tak koło południa, może trochę wcześniej. Całe życie jako pielęgniarka wstawałam do pracy na siódmą rano, teraz już nie muszę. Co dalej? Staram się bardzo dużo czytać, choć ostatnio coś z moimi oczami nie bardzo. Wśród książek bardzo dużo czasu poświęcam na pamiętniki. Starsi ludzie tak mają, że lubią czytać wspomnienia innych.

A wszystko jedno, byle były. Jak tylko jakieś się znajdą, to od razu się na nie rzucam.

Hoho! W porządku! Jeszcze nieraz się pewnie zobaczymy.

Maciej: A przez tego bloga mamy teraz kolejną lawinę telefonów (śmiech).

Kika: Od telefonów i bloga człowiek nigdy się nie uwolni, takie czasy.

Maciej: To może ja wytłumaczę. Mama napisała książkę ze wspomnieniami, która rzeczywiście w niektórych kręgach wzbudziła zainteresowanie. Okazało się, że wielu osobom oraz rodzinie ciągle było mało tych opowieści. A trzeba przyznać, że mama ma co wspominać. Moja żona wymyśliła, że można stworzyć swojego rodzaju uzupełnienie tych książkowych wspomnień, ale zamiast kolejnej książki padł pomysł bloga. Wytłumaczyliśmy mamie, na czym ten blog polega… (śmiech Kiki)

Kika: Ja to nie miałam i ciągle nie mam zielonego pojęcia, co to w ogóle jest ten blog. Powiedzieli mi, że założymy coś takiego, gdzie będą moje wspomnienia. To trochę jak z telefonem, założyli mi na ścianie i mówią, że mogę sobie rozmawiać. A jak to działa? Tego nie wiem, tutaj mówisz, a tam leci. No, ale niech im będzie, założymy bloga.

Nie, nie wgłębiam się w to. Po co się tak męczyć, od tego są inni, którzy wiedzą, o co chodzi. Ja tylko im opowiadam.

Maciej: Od strony technicznej wygląda to tak, że trzy osoby w rodzinie oraz jeden przyjaciel, który pomaga przy blogu, prowadzą z mamą rozmowy na zadany temat. Czasami jest to temat uzupełniający książkę, a czasami w ogóle zupełnie inne wspomnienia. Mama od wielu lat opowiadała nam rozmaite rzeczy, dlatego często w trakcie rozmowy prosimy o rozwinięcie lub powtórzenie tych najciekawszych historii. Zdarza się też, że mama po prostu mówi: a słuchajcie, może jeszcze bym Wam opowiedziała o tym i o tym.

Maciej: My taką rozmowę spisujemy i umieszczamy na blogu. Można powiedzieć, że mama prowadzi bloga naszymi rękami. Ona sama nie jest w stanie tego robić, bo jedną rękę na zupełnie bezwładną.

Kika: Aj tam, no nie mam praktycznie jednej ręki, dlatego mam szalone trudności w jakimkolwiek pisaniu. A do tego najlepiej mieć obie ręce.

Maciej: Oczywiście. My to spisujemy i dajemy jej do zweryfikowania, uzupełnienia lub wprowadzenia poprawek. Znajomy nagrywa rozmowę dyktafonem, ja wysłuchuję i zaraz potem siadam do pisania tekstu, a żona robi szczegółowe notatki w trakcie rozmów. Ile osób, tyle technik. Staramy się, żeby to były takie zwarte opowieści, które pasują na bloga.

Kika: To dla mnie za trudna kombinacja. Jak jest coś wyjątkowo ciekawego, to mnie wołają i pokazują, albo drukują większą czcionką. Wtedy mogę przeczytać sobie wszystko na spokojnie.

Maciej: Nie, staramy się raczej doprowadzić do takiego cotygodniowego cyklu.

Kika: Zależy, ile kto ma czasu, generalnie piszemy na bieżąco, ale czasami robimy trochę zapasowych notatek, które czekają w kolejce. Bywa różnie, zależy o ilu rzeczach rozmawiamy.

Maciej: Raczej staramy się pisać mniej, ale konkretnie. Jeżeli coś się rozciągnie, to dopiero wtedy dzielimy na kilka porcji.

Kika: A tak w ogóle ile pan ma lat?

O Matko Boska, a wygląda pan na 12, ale niech się pan nie martwi, jeszcze będzie wyglądał pan staro.

Kika: Na razie cała Polska cieszy się z tego bloga, ale z czasem im się to znudzi i odechce czytać, wtedy spadnie zainteresowanie. Ale w życiu nie spodziewałam się, że blog będzie aż tak popularny i spotka się z tak miłym odbiorem.

Maciej: To było dla nas sporym zaskoczeniem. Kiedy patrzę na komentarze, wydaje mi się, że ludzi pociąga głód wiedzy o dawnych czasach.

Kika: Żeby cooo?

Maciej: No może jest to jakiś pomysł na przyszłość.

Kika: Żeby cooo?

Maciej: Taka inna forma kontaktu z internautami, w której nagrywalibyśmy filmy z Twoimi opowieściami.

I na pewno nie opuści mnie do samego końca.

Pamiętam wszystko, bo jestem wesoła.

Kika: A to już nie wiem, tak zostało mi chyba od dziecka. Taka się pewnie ulęgłam.

Maciej: Mamę od zawsze przez życie prowadziła wielka pogoda ducha. Ta jej niespotykana sprawność intelektualna i pamięć jest imponująca. Wydaje mi się, że to naprawdę wyjątek.

Kika: Ale nie mam kończyny (śmiech). Ten mój humor na pewno w dużym stopniu trzyma mnie przy życiu. Pamiętam, że za czasów okupacji, gdzie często były trudne sytuacje, zawsze wpadała mi do głowy jakaś odpowiedź. Nigdy nie przygotowywałam się naprzód.

Kika: Nie, raczej nie. Mam ich naprawdę bardzo dużo, ale w kontekście tych ripost pamiętam jedną fajną. Dostałam zadanie od AK, żeby zamówić po kilkanaście litrów kwasu azotowego i kwasu siarkowego. Pytałam się po co, ale oni trzymali gęby na kłódkę. Potem się dowiedziałam, że wlewali go do silników, żeby zepsuć samoloty. Zorganizowanie siarkowego to jeszcze pół biedy, trudniej było z azotowym. Poszłam do wielkiego sklepu jak na ścięcie, bo co ja powiem, jak mnie spytają do czego mi to. Na początku szło łatwo, ładowaliśmy kwas do furmanki, a nagle ekspedient wypalił: a do czego pani tyle kwasu.

Wtedy, o rany, zamarłam. I nagle przypomniało mi się, że córki właściciela tego sklepu chciały przychodzić pograć na korcie tenisowym przy moim domu. Skojarzyłam te fakty i powiedziałam mu, że córki jego szefa chcą grać u nas w tenisa, ale kort strasznie zarósł i tylko kwasem uda usunąć się całe zielsko. Podziałało.

Joachim: Ostatnio staram się przypomnieć mamie jedną historię z czasów okupacji, którą kiedyś nam opowiadała, ale wyjątkowo nie może sobie jej przypomnieć.