Czesław Mozil: We mnie jest wrażliwość, duży pracoholizm i jakiś skurwysyn [wywiad]

Ten mnie urzekł, ten jakoś śpiewał. Dostałem od producentów kilka propozycji wierszy, ale to ten do mnie przemówił. Był konkretny, miał cztery zwrotki... tu nawet nie chodzi o słabość do poezji. Ja nawet nie muszę tej poezji rozumieć. Wystarczy, że ją poczuję, i tutaj coś poczułem. Nie lubię, jak ludzie interpretują za bardzo, albo stawiają poezji liczniki. Nie ma nic gorszego niż pani polonistka, która mówi: "Piotrusiu, źle interpretujesz Baczyńskiego – dwója!". Czy my do końca wiemy, co siedziało w głowie poety? Ja właśnie dlatego czuję się jak przekaźnik, ja jedynie pośredniczę między wielkim poetą a odbiorcami. Z tego się bardzo cieszę. Sam Baczyńskiego nie znałem, bo nie jestem wychowany w polskiej szkole i w ten sposób mogłem go poznać, poczuć i coś z tym zrobić. Cieszę się, że ta piosenka naprawdę się podoba. Dostajemy wiele miłych słów od ludzi.

Dokładnie tak. Dzięki temu ta piosenka ma swój charakter. Mela jest niesamowicie muzykalna i mogła się wpasować w mój klimat. Ja piszę piosenki w takiej tonacji, która mi dobrze leży, bo nie jestem wielkim śpiewakiem, więc jak Mela wchodzi nagle, to ja na tym zyskuję. Zgrywamy się. Zyskuję na Meli talencie (śmiech). Cieszę się, że mogłem z Melą współpracować tym bardziej, że katowałem w ostatnim roku w samochodzie jej płytę dość intensywnie.

Jestem bardzo wrażliwy, bo inaczej nie robiłbym tego, co robię. Ale obok tej wrażliwości, jest też duży pracoholizm i jest też jakiś skurwysyn, który też jest potrzebny.

Widziałem.

Podoba mi się forma. Podobają mi się zdjęcia, podoba mi się, że film nie jest za długi. Jest idealny jako materiał edukacyjny. Mnóstwo młodych ludzi ma możliwość zobaczyć historię Baczyńskiego, ostatnie dni jego życia, i skontrować je z bardzo mocnymi wypowiedziami ludzi, którzy go znali i razem z nim walczyli. Nie wiedziałem, że poezja Baczyńskiego żyje teraz tak mocno wśród młodych ludzi. Są w filmie takie wzruszające momenty, nagrane podczas jakiegoś koncertu czy występu, gdzie współcześni poeci, młodzi pisarze czytają wiersze Baczyńskiego. To wszystko jest super zgrane. Dla mnie to jest taki niesamowicie udany film dokumentalno-fabularny. Tym bardziej jestem dumny, że jestem częścią tego i że nasza piosenka otwiera ten film. To dla mnie naprawdę cudowny czas.

Nie pracujemy nad tym. Nasze koncerty to jest wielka próba muzyczna, bo nie ćwiczymy w Danii. Na scenie wszystko wychodzi spontanicznie. Są rzeczy, które się udają i rzeczy, które się nie udają. Strasznie lubię element błędu, element szczerości na scenie. Nienawidzę udawania. Nienawidzę muzyków, którzy wychodzą na scenę i oczekują oklasków. Nasza muzyka jest dość teatralna i można sobie pozwolić na dobry smak, patos, ale i ten zły smak. Tak to jakoś wychodzi, po tylu latach grania ze sobą. Finalnie to jest taki właśnie dziwny produkt. Jestem z niego bardzo dumny. Uwielbiam ten teatralny klimat. A dopóki sam uznaję się za nie odkryty talent aktorski, to mogę chociaż być aktorem na tej scenie (śmiech).

No tak, tak. Będzie dobrze, chociaż paszportu "Polityki" już nie dostanę, bo zrobiłem ramówkę TVN-u i tak się sprzedałem (śmiech). Nie ma nic bardziej pozytywnego niż robić to, na co ma się ochotę. Tak właśnie dzieje się teraz. W grudniu dostałem propozycję ramówki, później pojawił się "Baczyński". Ja się tym tak jaram, bo to żyje trochę swoim życiem. Nakręca nas. My nie mamy przecież nowej płyty. A tak można wejść i zrobić maleńki rozpierdol tutaj i tutaj.

Jest głośno. W tym samym czasie można też odmówić kolorowemu magazynowi okładki, na której jesteś ze swoją partnerką. Żyjemy w kraju, gdzie niestety niektórzy sądzą, że okładka pewnego kolorowego czasopisma to szczyt kariery.

Nieee.

Właśnie chyba mam w sobie taki miks. Dostaję czasem maile od ludzi: "Czesław, to był jeden z najsmutniejszych koncertów w moim życiu". To nie zmienia jednak faktu, że tam, gdzie są łzy, jest również śmiech i odwrotnie. Czuję się w tej formie bezpiecznie. Mam też swoje solo acty, które są taką totalną schizą.

Pewnie że tak! Ale Jezus Maria, jak ja dostaję np. maila, że w Rzeszowie nie było "Maszynki do świerkania" i żebym zaczął szanować fanów! Ja powtarzam ludziom, że to nie ja jestem dla nich, ale oni dla mnie! Cholernie szanuję swoich fanów, ale gdzie tu jest poziom szanowania, jak mi laska pisze, że nie szanuję fanów, bo nie było "Maszynki"?! Wiem wtedy, że wśród publiczności miałem też debili.

Odpisuję. Czasem daję też swój numer, jeśli ktoś chce pogadać na poważny temat, ale nikt nie oddzwania (śmiech).

Braci Figo Fagot bardzo cenię. To Stefana Wąsa zaprosili, żeby z nimi wspólnie wystąpił. Najbardziej mocne disco polo to to, które mówi o prawdziwym życiu. Takie jest właśnie disco polo braci Figo Fagot.

Na pewno się nie nudzą. Niektórzy z nich jeżdżą ze mną po Polsce już 10-11 lat, więc znają Polskę bardzo dobrze, czują się tu bezpiecznie. Poza tym dla nich i dla mnie zresztą też wyjechanie w trasę to jest odpoczynek. W tej chwili jestem w pracy. Jestem pracoholikiem i mam naprawdę mało czasu dla siebie. Jak jestem w trasie, to mam tego czasu więcej, mogę się skoncentrować tylko na jednej rzeczy. Kiedy jestem w Warszawie, muszę ogarniać wiele rzeczy równocześnie. Czasem ciężko mi się ze wszystkim wyrobić. Pracuję cały czas. W trasie mogę odpocząć, mogę się wyspać. Tak samo moi przyjaciele. Oni mają dzieci. W trasie mają okazję, żeby się w końcu wyspać. Wstają o 9, 10, siadają w bus i oglądają film. Dla nas wyjazd w trasę jest jak wakacje.

Mam jedną z najpiękniejszych marek odzieżowych dla dzieciaków – CzesioCiuch! Ten pomysł zrodził się rok temu, ale nosiłem się z nim kilka lat. Zawsze uważałem, że metalowcy mają fajnie – kapela nazywa się Rahru....aurah...ahhro (śmiech) i sprzedają T-shirty. Nosisz je niezależnie od tego, czy słuchasz metalu czy nie. Ja uwielbiam T-shirty. No ale kto będzie chodził w koszulkach z Czesławem? No i pomyślałem, że może te matki kupią takiego Czesława i ubiorą swoje dziecko. Taki był też pomysł. Spotkałem kobietę, która jest projektantką i stylistką. Wyhaczyła mój pomysł. Mam fuksa do ludzi. Razem stworzyliśmy markę, która w tej chwili sprzedaje więcej zagranicą niż w Polsce. Jestem w siódmym niebie! To są ubranka unisex. Zależało mi na tym, żeby nie traktować dzieci jak debili. Ile ja już spotkałem małych dzieci, które nie znoszą różowego, a oczywiście są w te różowe ubranka ubierane. Kto powiedział, że dziewczynka lubi różowy? Dziewczynki wcale nie lubią różowego. Albo że chłopak musi być w niebieskim? Ja, jako wujek Czesław, który ma przyjaciół z dziećmi, wchodząc do sklepu, nie mogłem nic sensownego znaleźć, nie mogłem wybrać normalnego prezentu. To jest trudniejsze niż kupienie stanika dziewczynie!

To nie jest tak, że mówiłem o tym ciągle. Zawsze przypominano mi jeden wywiad. Pewnie, że kobiety są ogromnie ważnym elementem mojego życia. Nadal są, tylko że w tej chwili jest tylko jedna.

No tak... (śmiech). Opowiem ci coś, co pokazuje ciekawy obraz naszego społeczeństwa. 2008 rok – możesz mieć najlepiej sprzedającą się płytę w Polsce, chodzisz po ulicy i nikt się nie rozpoznaje. Płaczesz nocami i budzisz się z kobietami, które mówią, że kochają twoją "Maszynkę do świerkania". Później wchodzisz do telewizji i wreszcie budzisz się z kobietami, które twojej muzyki nawet nie lubią, albo rano mówią: "Wiesz, ja nawet nie znam twoich piosenek!". I wtedy jesteś szczęśliwy (śmiech).

Interesuję się, ale w przeciwieństwie do wielu Polaków nie uważam się w tym temacie za eksperta. Szanuję różne poglądy, więc szanuję i pogląd pana Wałęsy, tylko myślę, że w tej chwili ta wypowiedź przysłania jego osiągnięcia z lat 80. Polityka staje się w Polsce ciekawsza, jeśli zajmują się nią ludzie, z którymi można by pójść chociaż na kawę albo herbatę mimo różnic w poglądach, które przecież mogą istnieć. Chodzi o to, żeby nie wyglądali jak bandziory.

Ja boję się człowieka, który z plakatu wyborczego nie potrafi się normalnie uśmiechnąć. Przecież on nas reprezentuje. My mamy w niego wierzyć, a to powód, dla którego nam ciężko w niego uwierzyć. To się na szczęście zmienia.

Kiedy miałem 17-18 lat przyjeżdżałem do Krakowa odwiedzać kolegę. Znamy się od małego, nasze matki siedziały razem w ławce. Wtedy poznawałem tę nieznaną mi Polskę. I jak piłem tu wódkę z kumplami, słuchałem Renaty Przemyk, Raz Dwa Trzy, Bregovicia, Brathanków, rozmawialiśmy o dziewczynach, planach na przyszłość, to zobaczyłem, że te moje plany wcale nie odbiegają od tych, które mają kumple z Polski. Później jeszcze dwie koleżanki – Szwedki, które były ze mną w kapeli Tesco Value – powiedziały mi, że flirtuję z każdą Polką w trasie.

Toczę rozmowy z Michałem Zabłockim. Ja nie jestem wielkim tekściarzem, ale pracuję z dobrymi ludźmi. Mam nadzieję, że to będzie trylogia, bo jest naprawdę dużo fajnych historii.

Sam temat mszy świętej na emigracji w kościele polskim to jest jedna wielka opowieść. Ludzie potrafią parkować samochody 1,5 godziny przed, żeby zająć sobie najlepsze miejsce przed kościołem tylko po to, żeby ludzie wychodzący po mszy mogli zobaczyć, jak on się dorobił na emigracji.

Nie chodzę do kościoła. Ja byłem nawet ministrantem i jestem wierzący, ale mam za duże ADHD na mszę świętą. Nie wytrzymuję. Trzy razy prawie zemdlałem w kościele, a nigdy nie miałem takich problemów.

No nie wiem, ale odebrałam to tak, że kościół to nie miejsce dla mnie. A prócz tego to mam nadzieję, że wybiorą ciemnoskórego papieża i zobaczymy, ilu jest naprawdę wiernych katolików w Polsce. Bardzo bym chciał.