3 świetne filmy na Netflix, które warto nadrobić. Każdy polecam z czystym sercem

Netflix to dziś prawdziwy ocean treści: obok wysokobudżetowych produkcji platformy i blockbusterów znajdziemy tu filmy kupione na festiwalach, kameralne dramaty, ambitne kino autorskie i projekty balansujące między mainstreamem a arthouse'em. Problem w tym, że algorytm i rankingi popularności nie zawsze są najlepszym drogowskazem. Czasem to, co najciekawsze, wymaga od widza odrobiny czujności.

Wybrałam trzy filmy, które łączy nie tylko stosunkowo świeża data premiery, ale przede wszystkim wysoka jakość, świetne aktorstwo i historie, które rezonują emocjonalnie – nawet jeśli nie krzyczą o uwagę. Dwa z nich mogą się liczyć na Oscarach 2026.

Ekranizacja kultowej noweli Denisa Johnsona to jeden z tych filmów, które ogląda się w skupieniu, powoli, niemal kontemplacyjnie. To również tytuł, o którym coraz częściej mówi się w kontekście sezonu nagród – z dużymi szansami na oscarowe nominacje.

"Sny o pociągach" opowiadają historię Roberta Grainiera, prostego robotnika pracującego przy budowie kolei i wyrębie lasów na północno-zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych na początku XX wieku. Znakomicie gra go Joel Edgerton, a obok niego błyszczy Felicity Jones jako Gladys, jego żona.

To opowieść rozpisana na całe życie bohatera – od dzieciństwa po późną dorosłość – osadzona w świecie gwałtownych przemian, industrializacji i nieodwracalnej utraty natury. Film Clinta Bentleya (nominowanego do Oscara za scenariusz "Sing Sing") nie próbuje jednak streszczać historii Ameryki, lecz pokazuje ją z perspektywy jednostki: cichej, często samotnej, niemal przezroczystej dla wielkich narracji. Najważniejsza jest tu codzienność – może i zwyczajna, ale piękna w swojej zwyczajności.

"Sny o pociągach" to film melancholijny, piękny wizualnie (zdjęcia są absolutnie przepiękne) i emocjonalnie głęboki – hołd dla świata, który przeminął, i ludzi, którzy budowali przyszłość cudzym kosztem, często nie zdając sobie z tego sprawy.

Noah Baumbach ("Historia małżeńska", "Frances Ha") wraca w świetnej formie i w bardzo swoim stylu: inteligentnym, autoironicznym i podszytym czułością wobec bohaterów, którzy mają wszystko i właśnie dlatego czują pustkę. "Jay Kelly" to komediodramat o starzejącej się gwieździe kina (George Clooney), która wyrusza w podróż po Europie w towarzystwie swojego menedżera i przyjaciela (Adam Sandler), próbując na nowo poukładać relacje z rodziną, córką i samym sobą.

Baumbach bawi się konwencją filmu o kryzysie wieku średniego, ale robi to świadomie i z przymrużeniem oka. "Jay Kelly" to film o cenie sukcesu, o tym, jak łatwo pomylić spełnienie z uznaniem, i o tym, że czasem najtrudniej jest wrócić do ludzi, których sami od siebie odepchnęliśmy.

Clooney jest tu idealnie obsadzony: czarujący, narcystyczny, momentami irytujący, a jednocześnie zaskakująco ludzki. Sandler (który znowu udowadnia, że naprawdę jest dobrym aktorem) i świetna Laura Dern dostarczają emocjonalnych kontrapunktów, dzięki którym film nie osuwa się w autoparodię. Całość wizualnie dopieszczają zdjęcia Linusa Sandgrena, które z południowej Europy wydobywa ciepło i nostalgię.

Może nie jest to rewolucyjne kino, ale niezwykle szczere – i kolejny tytuł, który może liczyć się w oscarowych wyścigach.

Kameralny dramat Azazela Jacobsa ("Francuskie wyjście") to prawdziwy aktorski popis i jeden z najbardziej przejmujących filmów ostatnich lat o rodzinie, żałobie i nierozliczonych pretensjach. Carrie Coon, Natasha Lyonne i Elizabeth Olsen wcielają się w trzy od dawna skłócone siostry, które spotykają się w ciasnym nowojorskim mieszkaniu, by opiekować się umierającym ojcem.

To film-dialog, rozgrywany niemal w całości w jednym wnętrzu, pełen napięć, drobnych złośliwości i emocjonalnych wybuchów. Każda z bohaterek inaczej radzi sobie z nadchodzącą stratą: jedna kontroluje wszystko do granic absurdu, druga ucieka w dystans i ironię, trzecia próbuje desperacko godzić wszystkich wokół. Jacobs z ogromnym wyczuciem prowadzi swoje piekielnie zdolne aktorki, pozwalając im na długie sceny, pauzy i nieoczywiste emocje.

"Jego trzy córki" to film bolesny, ale nie przytłaczający; intymny, a jednocześnie uniwersalny. Pokazuje, że rodzinne więzi potrafią jednocześnie ranić i leczyć – i że każdy żegna się na swój własny sposób. To jeden z najlepszych filmów 2024 roku, niestety zupełnie pominięty przez Amerykańską Akademię Filmową – niesłusznie.