Ofiara nauczyciela-gwałciciela: Pedofilia to nie jest problem tylko Kościoła. Rodzice muszą zachować czujność

Zatrzymanie ks. Grzegorza K. z Tarchomina i wyrok skazujący ks. Jacka S. z Legionowa na 10 lat pozbawienia wolności na nowo rozgrzały emocje na temat problemu pedofilii w Kościele. Wielu znowu przypomina, iż duchowni mają nad Wisłą wielki wpływ na wychowanie dzieci i nastolatków, więc powinni być wyjątkowo mocno na celowniku. To bez wątpienia prawda. Jednak poświęcają całą energię na problem pedofilii w Kościele zaczynamy zapominać, że to zjawisko obecne także w innych środowiskach, w których obracają się nasze dzieci.

To bynajmniej nie próba sugerowania, że skoro inni są źli, to i księżom należy odpuścić. - W ten sposób tracimy czujność jako społeczeństwo - powiedziała mi 25-letnia Ania, gdy przed kilkoma dniami wszystkie stacje informacyjne znowu zaczęły mówić o pedofilach w sutannach. A ona o tym, że czujność jest najważniejsza przekonała się osobiście. Boleśnie. Młoda gdańszczanka jest jedną z ofiar pedofilów, którzy kryją się w szkołach i tam dają upust swoim skłonnościom.

Mama wrażenie, że sprawiedliwość rzadko dotyka osoby, które mają pozycję. Środowisko staje za nimi murem, dziecko dostaje łatkę przewrażliwionego i taką teorię wciska się rodzicom.

To były takie czasy, gdy o nauczycielu do rodziców głupio było mówić cokolwiek złego. Zwłaszcza, gdy się go wcześniej ubóstwiało. Przecież ja sama najpierw zostawałam godzinami po lekcjach w szkole, by uczyć się teatru i angielskiego. I potem nie wiedziałam, jak powiedzieć w domu, że to się przerodziło w koszmar. A gdy tak się stało, na szczęście tata nigdy nie wahał się mi wierzyć. W szkole rozpętał awanturę, w której wszyscy stanęli jednak po stornie nauczyciela. Koledzy tego człowieka na wywiadówkach długo podpuszczali innych rodziców, by nas wyśmiewać. To był drugi koszmar, z którym do dziś mam problemy się ogarnąć.

My wtedy mieliśmy akurat szczęście w postaci silnych przyjaciół. Pierwszą terapię i mnóstwo wsparcia ważnego dla skrzywdzonej kilkunastolatki zorganizował mi wtedy nasz proboszcz, który mimo pracy w szkole był w niej jedyną osobą po naszej stronie. Zmowę milczenia i manipulacje dyrekcji, która broniła tego człowieka pomogli natomiast przezwyciężyć dobrzy prawnicy, których z pracy znała mama. Po prostu przyjaciele. Naprawdę mieliśmy szczęście.

Niedawno dyrektorką mojej szkoły została kobieta, która go najmocniej broniła. A ten człowiek poszedł za kraty tylko za to, co zrobił mnie. Są wciąż co najmniej trzy dziewczyny, które nigdy nikomu o tym nie opowiedziały, co nam robił. Wiem o nich, bo przecież widziałam na własne oczy, jak je gwałcił...

Pracuję w szeroko pojętej oświacie i wiem też, ile co roku pojawia się sygnałów, że pan od polskiego czy WF-u zachowuje się dwuznacznie. Tylko w województwie pomorskim jest tego więcej niż skazanych nauczycieli-pedofilów w ministerialnych statystykach.

Wierzysz w to?

Tam, gdzie piętnaście lat temu i przez wcześniejsze dziesiątki, jeśli nie setki lat. Właśnie w uśpionej czujności rodziców i wychowawców. Pedofil zawsze żeruje na tym, że ma nad ofiarą przewagę pozycji. Sąsiad, bo jest starszy i przyjaźni się z rodzicami. Ksiądz, bo jest przecież "zastępcą Jezusa", a nauczyciel panem i władcą twojej przyszłości.

I dlatego długo był w stanie się bronić. Na szczęście udało się go wreszcie skazać. Myślę, że to pomaga każdej ofierze pedofila. Mam świadomość, że odpowiedział za to, co mi robił.

Bo chyba poza kilkoma notkami w lokalnej prasie po jego skazaniu nic innego nie ma. Właściwie nie wiem, czy to dobrze, że moim rodzicom nie przyszło wtedy do głowy zgłosić się do mediów. Na pewno dla mnie jako tamtej dziewczynki było to dobre, ale być może łatwiej walczyłoby się ze szkołą. Dziś wydaje się, że nie ma innego wyjścia niż iść do dziennikarzy. Ludzie powinni upubliczniać każde niewłaściwe zachowanie nauczyciela, bo nigdy nie wiadomo co się może za nim kryć. A w tym zawodzie pedofilom chyba wciąż najłatwiej się ukrywać.

A w moim przypadku się nie skończyło? To ja musiałam zmienić szkołę, a po kilku miesiącach rodzice zdecydowali się na przeprowadzkę w zupełnie inną część miasta, bo na dawnym osiedlu nie mogli wytrzymać. Właśnie tego, że to my byliśmy dla ludzi przestępcami, którzy śmieli zaatakować pana nauczyciela.

Jeszcze miesięcy temu spotkałam dawną koleżankę ze szkoły, która stwierdziła, że "nieźle tamto wykombinowałam". Była do dziś przekonana, że pewnie chodziło o jakiś zatarg z nauczycielem albo o oceny. Wykształceni ludzie w dużych miastach wciąż myślą w takich kategoriach, więc nie mam wątpliwości, że trzeba bić na alarm.