Dwie polskie sławy i książka. Kto i dlaczego ukrył się pod pseudonimem Vera Falski?

Początkowo to był żart, podobnie zresztą jak cały plan napisania pierwszej powieści Very. Ale tak się z tym pseudonimem wszyscy – od autorek po wydawcę – zżyli, że ciężko było wymyślić coś innego. I tak zostałyśmy Verą. W gruncie rzeczy to i imię i nazwisko całkiem dobrze określa naszą tożsamość – Vera – bo jednak jesteśmy prawdziwymi osobami z krwi i kości, Falski – bo to jednak trochę zmyślona osoba.

Na co dzień zajmujemy się pisaniem zupełnie innych gatunków. Tymczasem w Polsce wszyscy chcą bardzo szybko szufladkować – autor istnieje zazwyczaj poprzez analogię z innymi. Pisze się „ Nowa Grochola”, „Polska odpowiedź na Dana Browna” etc. My zaś chciałyśmy stworzyć kogoś zupełnie innego.

Stworzenie inteligentnej rozrywkowej fabuły to wielka sztuka – z jednej strony jest się ograniczonym konwencją, w ramach której się tworzy – kryminału, romansu czy powieści sensacyjnej, z drugiej zaś– trzeba być w tym wszystkim oryginalnym i zaproponować coś, co dla czytelnika będzie na tyle pasjonujące, że zechce czytać dalej. Wielu autorów podejmuje tę próbę, niewielu jednak wychodzi z niej obronną ręką. Tym bardziej cieszymy się, że „Za żadne skarby” zbiera przychylne oceny czytelników.

Piszemy od dawna, mamy w tym doświadczenie, ale jako Vera tworzymy we dwie – a to zupełnie inny rodzaj pracy. I bardzo ciekawe doświadczenie dla nas samych – warsztatowe i przyjacielskie. Przy okazji świetna zabawa. Historia narodzin Very sięga pewnego wieczora ze sporą ilością wina. Postanowiłyśmy pokusić się o eksperyment - chciałyśmy sprawdzić, czy uda nam się napisać coś popularnego, a jednocześnie na porządnym poziomie. Po napisaniu pierwszych pięciu rozdziałów w ekspresowym tempie znalazłyśmy wydawcę. A dziś z dumą trzymamy nasze pierwsze wspólne „dziecko” w ręku. To też niesamowita historia!

Wracając do pytania, czy anonimowość nie działa na naszą niekorzyść - wierzymy że „Za żadne skarby” to książka na tyle ciekawa, że obroni się sama.

Stara prawda z filmu „Rejs” głosi, że nie da się być jednocześnie twórca i tworzywem. Kiedy książka wędruje do rąk czytelnika – przestaje być naszą własnością. I pewnie dla jednych „Za żadne skarby” będzie bardziej romansem, dla innych powieścią obyczajową, a jeszcze inni zobaczą w niej przede wszystkim wątek sensacyjny. I wszyscy oni będą mieli rację.

Krytycy i recenzenci nie potrafią się obejść bez klasyfikacji – trzeba się z tym liczyć, że otrzyma się stosowną etykietkę. Na szczęście – i właśnie to podkreślają czytelnicy – w naszej książce gramy schematami dość przewrotnie – i to jest jej wielka siła.

Literatura czy kino gatunkowe opierają się swego rodzaju schematach, ich konstrukcja rządzi się precyzyjnymi zasadami. Ważne, by używać ich w taki sposób, aby te schematy przełamywać i zaskoczyć odbiorcę. A więc - tak jak już mówiłyśmy – gramy schematami typowymi dla kilku gatunków, ale jednocześnie unikamy łatwych rozwiązań.

Fabuła naszej książki ma zaskakiwać czytelnika – i widzimy czytając recenzje, że nam się to udaje. Chyba udało nam się stworzyć dość nietypowy miks – niby romans, ale też powieść obyczajowa, która w pewnym momencie skręca wręcz w stronę thrillera. Warto czasem wyjść poza bezpieczne ścieżki i zaryzykować pisząc. Nawet w tzw. literaturze środka.

Zgadza się. Mamy też pomysł na trzecią. Nie chcemy jednak za dużo zdradzać. Może tyle, że druga powieść będzie zupełnie inną historią, z nową bohaterką i środowiskiem. Przenosimy się w niej z Mazur nad morze. Mamy też wymyśloną kontynuację losów Ewy z „Za żadne skarby”.