Zmarł na Evereście i na nim zmartwychwstał – niezwykła historia ocalonego z tragicznej wyprawy w 1996 roku

Beck Weathers w trakcie tragicznej wyprawy na Everest w 1996 roku stracił część twarzy i dwie ręce. Przez towarzyszy podróży został uznany za zmarłego i zostawiony na lodowej połaci. Nie jadł przez trzy dni, nie pił przez dwa, dwie noce leżał na śniegu. Ale jakaś siła w końcu kazała mu się podnieść i ruszyć przed siebie. Wspinacze w obozie myśleli, że to atak zombie, gdy zobaczyli alpinistę – bardziej przypominał potwora niż człowieka. Trzeba było szybko zadzwonić do rodziny Weathersa i sprostować informację o jego śmierci.

Śmierć – odwieczny towarzysz
Książka "Everest, na pewną śmierć" nie jest mrożącą krew w żyłach historią wykańczającego marszu urozmaiconą kwiecistymi opisami wypadków górskich. Brak tu emocjonalnego porno, tak chętnie eksponowanego w filmach wysokogórskich. Opis tragicznej wyprawy Roba Halla zajmuje zaledwie kilkadziesiąt stron. Reszta książki pokazuje, jakie wydarzenia popchnęły Weathersa w objęcia najwyższej góry świata.

Weathers odpowiada natomiast, że wspina się, bo na dole czuje się źle, jest przygnębiony. Z książki dowiadujemy się, że bohatera od lat dręczy depresja, która popycha go do kolejnych sportów ekstremalnych, która nie znosi spoczynku, stagnacji – a te, w mniemaniu Weathersa, wiążą się nierozerwanie z życiem rodzinnym. Patolog z Dallas wierzy, że to właśnie góry ratują go przed śmiercią. Jako stateczny ojciec rodziny Beck twierdzi, że popełniłby samobójstwo, kilkakrotnie zdarzyło mu się sięgnąć po broń.

To co na dole
Książka Weathersa jest bardzo szczera. Beck jest wobec siebie surowy, oddaje w niej głos m.in. swojej rodzinie – żonie i dzieciom. Peach Weathers, wieloletnia słomiana wdowa, dzieli się swoją długoletnią samotnością, poczuciem odrzucenia, myślami o rozwodzie. Dzieci bez zająknięcia opowiadają o ciągłych nieobecnościach ojca, o byciu niezauważanym, o wujku, który musiał zastępować jednego rodzica."Rodzinnych" wakacjach, na których Weathers o 5 rano pakował rzeczy do plecaka, a wracał w nocy, tylko po to, by nieprzytomny ze zmęczenia paść na łóżko.