Wszystkie rafy Zjednoczonej Lewicy. Nowa koalicja może się rozpaść szybciej niż przewidywano

Pomimo że prezydent Komorowski wyznaczył wybory parlamentarne na najpóźniejszy z możliwych terminów, dla nowo powstałej formacji 100 dni nie daje wielkiego pola do manewru. Kluczem w kampanii lewicy powinien być przekaz bezpośredni. Trzy miesiące, aby objechać Polskę to mało. Poza tym, koalicja musi szybko utworzyć sprawny sztab, wyłonić jego liderów i stworzyć pomysł, który zainteresuje wyborców. Plakaty, spoty – podjęcie decyzji o tym co i kogo będzie się na nich promować. Wszystko wymaga czasu i... pieniędzy, a z tymi na lewicy raczej krucho.

W niedzielnym programie „Ława Polityków” Barbara Nowacka przekonywała, że w kampanii nie chodzi o konfetti (nawiązując do drogich konwencji PiS-u i PO), a pomysłowe i skuteczne działania można przeprowadzić chociażby w znacznie mniej kosztownym internecie. Z jednej strony niewątpliwie miała rację. Z drugiej jednak, ostatnie kampanie pokazały, że elektorat lewicowy – zwłaszcza jeśli mówimy o Sojuszu stanowiącym w tym połączeniu najsilniejsze ogniwo – jest średnio „internetowy”.

Nawet w przestrzeni wirtualnej potrzeba czasu i konsekwencji. Siłą kampanii społecznościowych nie jest bowiem profesjonalny profil w mediach społecznościowych, ale silna „grupa wsparcia”, która poniesie przekaz (taką, jaką stworzył PiS w kampanii Andrzeja Dudy). Lewica takiej grupy nie ma i w prawicowym internecie trudno będzie jej się przebić.

Oficjalnie członkowie nowej formacji optymistycznie zakładają, że idą po kilkanaście procent. Nieoficjalnie to właśnie zwiększony próg (a nie podział miejsc) budził wśród nich największe obawy – skutecznie podtrzymywane przez średnio optymistyczne, wewnętrzne sondaże. Jak pisała „Rzeczpospolita”, jeden z nich daje koalicji zaledwie 3 proc. poparcie i tym samym każe żegnać się z miejscami w Sejmie.

Wszystkie podmioty koalicji przechodzą kryzys. Sojusz – teoretycznie najsilniejszy – ledwo ociera się o zwykły 5-procentowy próg, a pozostałe mogą o nim jedynie pomarzyć. W takiej sytuacji, 8 procent może okazać się poprzeczką nie do przeskoczenia. Zwłaszcza, że elektoraty poszczególnych partii wcale nie muszą się dodawać, a wręcz przeciwnie.

Z wstępnych ustaleń wynika, że SLD miałoby otrzymać ich 26, a Twój Ruch – około 10, w tym najważniejszą i najbardziej prestiżową – warszawską – dla Barbary Nowackiej. Jednak nic nie jest jeszcze w stu procentach postanowione. Dwóch „dobrych” jedynek oczekują także Zieloni, na kilka z pewnością liczy również OPZZ i Unia Pracy. Zapowiada się więc zacięta walka, która okaże się prawdziwym sprawdzianem dla trwałości nowego porozumienia.

Wstępne informacje o tym, kto ma pełnić funkcję wyborczych „lokomotyw” nie wskazują na to, aby na lewicy szykował się wielki personalny przełom. Jak opisywaliśmy w NaTemat, w pierwszych szeregach „nowych” list stanąć ma dobrze znana, stara gwardia: Miller, Senyszyn, Czarzasty lub Iwiński. Młodsi – nawet jeśli są – w medialnych przekazach oddają prawo promowania nowego tworu starszym. Poza Barbarą Nowacką nowej lewicowej siły nie widać. Brakuje Pauliny Piechny-Więckiewicz, Krzysztofa Gawkowskiego, Michała Kabacińskiego, o liderach partii Zieloni nie wspominając.

To ważne, zwłaszcza że nowa lewica stoi u progu ważnej decyzji, jaką jest wybór lidera. Mimo iż wybory parlamentarne to gra całej grupy pozostałe formacje od samego początku silnie je personalizują. Lewica może (a wręcz musi!) być drużyną, lecz powinna mieć także jedną osobę, którą będzie twarzą owej drużyny. Do tej pory to Barbara Nowacka traktowana była na lewicy niczym mesjasz. Teraz jednak wielu polityków koalicji chce postawić na mężczyznę, aby odróżnić się od PO i PiS.

O ile dla mniejszych partii zjednoczenie na lewicy jest ostatnią nadzieją na znalezienie się w polskim Sejmie, tak dla Sojuszu Lewicy Demokratycznej była jedna to z najtrudniejszych decyzji od lat. To właśnie Leszek Miller i jego partyjni współpracownicy mogą na niej najwięcej stracić. – Wolimy powalczyć o kilkunastu wyrazistych i aktywnych reprezentantów niż rzutem na taśmę wprowadzić kilku działaczy, którzy będą w tym Sejmie po prostu „tkwić” – mówi w rozmowie z naTemat jeden z polityków Sojuszu. – Tacy nie będą wzmacniać pozycji lewicy w Polsce – dodaje.

Wspólna lewica nie tylko z nazwy
Mimo długiej listy problemów, decyzję o wspólnym starcie SLD, TR, Zielonych i pozostałych partii uważam za słuszną. Głośne mówienie o sukcesie jest jednak zbyt wczesne. Sobotnie postanowienia to dopiero drugi krok (po ustaleniu programu) do prawdziwego zjednoczenia największych lewicowych ugrupowań. Przed nimi jeszcze długa droga i szereg kluczowych decyzji do podjęcia, a powyższa lista to zaledwie kilka przykładów.