Porno i krzyż. Dlaczego autorzy "lewackich" przedstawień powinni całować katolików po rękach

Oceny te będą zupełnie niezależne od rzeczywistej wartości sztuki. Sprawa jest polityczna i jakość nie ma tu nic do rzeczy. "Śmierć i dziewczyna" będzie okazją do zamanifestowania swego stanowiska , tego kim się jest. Jak bardzo otwartym jest się na świat i jak bardzo nowoczesnym. Bo naprzeciw stoją przecież zapyziałe twarze i moherowe berety, trzeba przeciwko nim się opowiedzieć. Oczywiście z drugiej strony barykady narracja jest zupełnie odwrotna, chodzi o obronę wartości przeciw zgniliźnie, zwykłej przyzwoitości, etc.

Nikt się nie zajmuje tym o czym jest ta sztuka, bo nikogo to właściwie nie obchodzi. Cały spektakl został sprowadzony – do krótkiego zapewne – "numerku" w wykonaniu aktorów porno, którzy specjalnie z tego powodu zostali zatrudnieni (żaden "zwykły" aktor nie chciał mieć tej roli w swoim życiorysie, trudno się dziwić). Ludzie odpowiedzialni za spektakl, gdzieniegdzie w mediach udzielali wypowiedzi na temat tej sztuki. Do niedawna.

Czytając tego typu rzeczy człowiek zastanawia się, o co właściwie toczy się walka? O co tyle harmidru? Czy "Śmierć i dziewczyna" spowoduje jakiś rewolucyjny zwrot w naszej kulturze i obyczajowości? Oczywiście, że nie. Za kilka tygodni, najpóźniej miesięcy nikt nie będzie o nim pamiętał. Ale w międzyczasie Teatr Polski we Wrocławiu zarobi pewnie sporo pieniędzy, a Marciniak na chwilę stanie się symbolem nowoczesności i zażyje trochę sławy jako skandalistka. W tym wszystkim nie chodzi o sztukę, spektakl nawet na stronie internetowej teatru nie próbuje się sprzedać jakimiś ambitnymi treściami. Wie, że jego siłą, być może jedyną, jest skandal. Więc uderza tym bezpardonowo i bezceremonialnie między oczy. Oto co możemy przeczytać o przedstawieniu:

"Śmierć i dziewczyna" to nie pierwsze przedstawienie, które widza postanowiło zdobyć szokiem. Inne historie tego typu z przeszłości pokazują, że jest to taktyka warta zastosowania. Wszyscy jeszcze jako tako pamiętają zamieszanie wokół "Golgota Picnic", która miała zostać wystawiona podczas festiwalu Malta w Poznaniu. Ostatecznie ją odwołano pod naciskiem środowisk katolickich. Niemniej było na ustach wszystkich i urządzano nawet w różnych teatrach specjalne odczyty tego dramatu. Potem opublikowała go na swoich stronach "Gazeta Wyborcza". Autor dziełka Rodrigo Garcia nie mógł liczyć na lepszą popularyzację siebie i swojej sztuki.

To, czym próbują napędzić sobie medialnie widzów kolejni reżyserowie, nie jest zbyt odkrywcze ani twórcze. Chwyty z epatowaniem nagością, bluźnierczymi scenami, wykorzystywaniem wizerunku Chrystusa stosowane były już wcześniej w przeróżnych instalacjach, były motywem obrazów, zdjęć i innych działań artystycznych lub pseudo-artystycznych. Nietrudno więc zgadnąć, co jeszcze nas czeka. Pewnie następny autor będzie musiał się posunąć do możliwie realistycznej sceny gwałtu, czy młodzieży bawiącej się w tzw. "słoneczko", aby przyciągnąć uwagę. A gdzie w tym miejsce na klasyczną artystyczną wypowiedź? A kogo ona obchodzi? Na pewno nie katolików z Krucjaty Różańcowej. Wątpliwe jednak też, że naprawdę interesuje ekipę stojącą za "Dziewczyną i śmiercią".