Obejrzeliśmy "Sztukę kochania". Pod względem liczby pokazanych orgazmów bije "50 twarzy Greya"

Historia Wisłockiej, która prywatnie przeżywała uczuciowe wzloty i upadki, a publicznie rozpoczęła bój o uświadamianie współobywateli, to temat tak wdzięczny, że film trudno było popsuć. Niemniej istniało niebezpieczeństwo, że produkcja zacznie zbaczać w stronę ckliwej, "babskiej” opowieści o wiecznie zakochanej Michalinie albo śmiertelnie poważnego pomnika dla tej bądź co bądź narodowej bohaterki. Tymczasem Maria Sadowska udowadnia, że w takie pułapki wpadają amatorzy i prowadzi fabułę w zachwycająco lekki sposób.

Nie znaczy to, że Michalinie nie należy się pomnik. Odpowiedzialny za scenariusz Krzysztof Rak, któremu zawdzięczmy również "Bogów”, zadbał, by "pani od seksu” go dostała. Z tym, że to pomnik–labirynt, utkany z intryg, zwrotów akcji i równie błyskotliwych, co kąśliwych uwag pani doktor. A jeśli o "Bogów” chodzi, uważny widz dostrzeże też pewien związek pomiędzy tymi dwoma produkcjami – warto zwracać uwagę na to, co dzieje się na drugim planie!

W nie tak czarno-białych, jak nam się dzisiaj wydaje, latach siedemdziesiątych Wisłocka miała do stoczenia dwie potężne bitwy. Pierwszą była walka z systemem socjalistycznym, w filmie pokazana w iście Barejowski sposób – tu genialnie sprawdził się Artur Barciś w roli cenzora, ale Wojciech Mecwaldowski i Arkadiusz Jakubik jako oddani Partii urzędnicy nie pozostają w tyle. Władza nie chciała, by obywatel myślał o seksie, bo ten odciągał go od właściwego celu jego marnego żywota, czyli pracy. Była więc w stanie zrobić wszystko, by zapobiec szerzeniu się wywrotowych treści. Z wyjątkowo komicznym dla współczesnego widza skutkiem.

Po drugie, był jeszcze opór kolegów po fachu, konserwatywnie myślących mężczyzn, którzy na wzmiankę o tym, że kobieta nie tylko może wiedzieć coś o seksie, ale na dodatek mieć jakieś w stosunku do niego oczekiwania, drwili, pąsowieli lub odwracali wzrok. I ta walka, w kontekście całkiem wspołczesnego oporu przed edukacją seksualną w szkołach i szkalowania kobiet, które poddały się aborcji, nabiera dziś nowego znaczenia i uświadamia, jak wiele w naszym społeczeństwie jeszcze jest uprzedzeń i zaściankowości.

To są tematy ważkie, ale w filmie Sadowskiej zostały ubrane w bardzo zwiewne, żeby nie powiedzieć frywolne szaty – nie da się bowiem mówić o boju o "Sztukę kochania”, pomijając barwne życie jej autorki. Dlatego Magdalena Boczarska, która brawurowo wcieliła się w tytułową bohaterkę, po świetnym występie w "Różyczce" znów grając "rolę życia”, ukazała Wisłocką nie tylko jako zapaloną społeczniczkę, urabiającą się po łokcie, by uświadamiać ludzi o seksie i wreszcie wydać swój innowacyjny podręcznik.

Jej Wisłocka to kobieta z krwi i kości, która romansuje, zaprasza do wspólnego życia z mężem przyjaciółkę Wandę, która jest zazdrosna o miłość i o macierzyństwo. Widzimy ją jako dowcipną, inteligentną, czasem pogrążoną w rozpaczy kobietę. Która, gdy racjonalne argumenty są po jej stronie, potrafi być nieugięta i za swoje przekonania jest w stanie zapłacić bardzo wysoką cenę. Widz przez cały seans czuje, że praca życia Wisłockiej, sprzedana w 7 milionach egzemplarzy "Sztuka kochania”, nie jest pozbawionym emocji traktatem, ale wyrasta wprost z jej doświadczeń i pragnień.