"Ola, jesteś aniołem". Polska stewardessa pomaga chorej dziewczynie ze slumsów. Internet oszalał na jej punkcie

– Zanim zostałam stewardessą, wyobrażałam sobie, że latanie uda mi się połączyć z tego typu misją, z taką pomocą – opowiada Kuczyńska. Pasja do fruwania w chmurach dała jej nie tylko pracę w Oman Air, ale i bloga, którego prowadzi od niemal czterech lat. "Życie stewardessy" przyniosło jej dużą rozpoznawalność, przed świętami gościła chociażby w "Pytaniu na Śniadanie" w TVP.

Teraz spełnia swoją drugą pasję i pomaga ludziom. Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu od wizyty w Indiach, a konkretnie w Mumbaju, gdzie chciała zobaczyć slumsy. W nich spotkała uśmiechniętą dziewczynę o szafirowym spojrzeniu, z którą nie mogła się jednak w żaden sposób porozumieć. Od jej rodziny dowiedziała się, że Pooja cierpi na zespół Waardenburga. Pooja tej chorobie "zawdzięcza" swoje hipnotyzujące spojrzenie, ale jednocześnie z tego powodu nie mówi i nie słyszy.

Spotkanie nie było jednorazowe. Kuczyńska wracała do Pooji wielokrotnie, poświęciła swój wolny czas nawet kosztem bliskich. Z czasem zwykła pomoc, którą pokazywała na swoim blogu, przerodziła się w wielką akcję. Na początku roku rozpoczęła się zbiórka pieniędzy dla Pooji na platformie Pomagam.pl. Tam każdy może dołożyć swoją cegiełkę i pomóc rodzinie dziewczyny oraz jej samej. Na razie zebrała ponad cztery tysiące złotych.

Jak przetrwać na ulicy bez słuchu i głosu
Polka traktuje indyjską nastolatkę w pewnym sensie jak młodszą siostrę. To wynika w dużej mierze z warunków, w których przyszło jej dojrzewać. – Jest młodsza, dużo rzeczy trzeba ją uczyć, choć ona również dużo rzeczy rozumie. Chodzi raczej o dostosowanie jej do naszej cywilizacji. Slumsy to – powiem to po imieniu – zacofanie – tłumaczy mi Kuczyńska.

Słuchu nie udało się uratować. – Dowiedziałam się, że ten słuch po prostu zanikł, zanikał stopniowo, kiedy Pooja dorastała. Coś kiedyś słyszała, dzisiaj tego nie ma. Według lekarzy jedyną opcją był implant, ale powiedziano mi, że w tym wieku najprawdopodobniej zostanie odrzucony przez organizm. 19 lat to za późno na chirurgię – tłumaczy.

Zupełnie inaczej wygląda sprawa ze szkołą. Pooja, choć ma już niemal 20 lat, nie zna języka migowego. Pieniądze z internetowej zbiórki zostaną przeznaczone w dużej mierze właśnie na jej edukację.

Są tacy, którzy nic nie mają
– Pomagam po to, bo tak czuję. A piszę o tym, bo staram się na blogu pokazać to, co jest najważniejsze, co jest moją codziennością – mówi mi autorka bloga.

Pytam o tę chęć pomocy stewardessę nieprzypadkowo. Kiedy się przegląda jej bloga, nie sposób nie zwrócić uwagi na setki pochlebnych komentarzy.

Jej misja dopiero się zaczęła
I zapewne ma rację, ponieważ jej historia z Pooją dopiero się zaczyna. Jak przekonuje mnie, na razie nie wie, kiedy nastąpi moment, w którym będzie mogła powiedzieć "stop" i uzna, że Pooja już sobie poradzi.