TVP egzamin z igrzysk zdaje na piątkę. Dzięki Fibakowi, Babiarzowi i Chmarze nie jest już bezbarwna

Ściągnęli właściwych ludzi
Kluczem było postawienie na komentatorów znanych z innych stacji. Już na Euro 2012 ściągnięto z Canal Plus Jacka Laskowskiego. Trzeba przyznać, że w trakcie polsko-ukraińskiego turnieju gwarantował najwyższą jakość programu. Teraz relacjonuje siatkówkę - mecze kobiet i mężczyzn, szkoda, że nie Polaków - i idzie mu nie gorzej niż z piłką. Kolarstwo? W publicznej pojawił się Krzysztof Wyrzykowski, który dotychczas największe wyścigi relacjonował w Eurosporcie razem z Tomaszem Jarońskim. Czy to ściganie na szosie, czy na torze - znak firmowy Wyrzykowskiego pozostał. Po pierwsze wiedza, po drugie żarty, dygresje, idealnie komponujące się z całą transmisją.

Oglądając walki bokserskie, zastanawiam się zawsze, czy jest ktoś, kto o swojej dyscyplinie wie więcej niż Janusz Pindera. Na ring wychodzi człowiek, którego pierwszy raz widzę na oczy, a on mi od razu tłumaczy na antenie, kiedy z kim walczył, jaki był wynik, czy były kontrowersje. Jakie ma lepsze i gorsze strony. Na igrzyskach Pindera komentuje też tenis stołowy. Relacjonował mecz pierwszej rundy, w którym Polskę reprezentował Wang Zeng-Yi. Wandżiego poznałem przed jego wylotem, zrobiłem o nim materiał, myślałem, że wiem bardzo dużo. Tymczasem w ciągu kilkudziesięciu minut dowiedziałem się wielu nowych rzeczy.

Świetny mecz ze świetnym komentarzem
Strzałem w dziesiątkę było zaproszenie do transmisji tenisowych Wojciecha Fibaka. Największego naszego zawodnika w dziejach. Przy mikrofonie klasa światowa, naprawdę. Rozległa wiedza, wyczucie, w dodatku znajomość psychiki sportowca. Widać, że kiedyś grał. Wie, co kiedy powiedzieć. Dlaczego ktoś wyrzucił w aut albo strzelił w siatkę.

W męskim turnieju singla mieliśmy genialny półfinał Federera z Argentyńczykiem Juanem Manuelem del Potro. Prawie pięć godzin wspaniałej gry. A potem finał, w którym Federer nie grał tak źle, a jednak został zdeklasowany przez Andy'ego Murraya. Ważne jest dla mnie, by świetny mecz tenisowy był równie świetnie komentowany. Tu tak właśnie było. Nie musieliśmy słuchać historii Jadzi Jędrzejowskiej, która w latach 30. na tym samym korcie walczyła o porównywalną stawkę. Ani jakiejś ciągle nawracającej opowieści o ostatnim Brytyjczyku, który na początku XX wieku zdobył złoto igrzysk. Dużo gorzej z Jackiem Jońcą, który Fibakowi partnerował. Wątpię, by grał w tenisa. Na szczęście odzywał się rzadko.

Szpakowski nie ma jak się mylić
Dariusz Szpakowski znany jest z tego, że myli fakty i powołuje do życia nieistniejących ludzi. Janczyka czyni Jańczakiem, Boguskiego Boguckim. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby kiedyś powiedział, że piłkarz Wisły Kraków Osman Chavez to nie żaden Hondurańczyk, ale syn prezydenta Wenezueli. Tu komentuje zmagania wioślarzy i kajakarzy. Jest mu o tyle łatwiej, że od zawsze jak mało kto potrafił wzbudzać emocje. A nazwiska? Tu wystarczy mówić, że medal zdobywają Niemki. Albo Węgierki. I nie ma żadnej wpadki.

Chmara - klasa, Kołecki - klasa
To a propos komentowania wydarzeń. Nieźle było też z ekspertami zapraszanymi do studio. Sebastian Chmara jak mało kto potrafi przeanalizować wydarzenia na bieżni czy skoczni. W końcu uprawiał dziesięciobój i jako zawodnik wie wiele o licznych konkurencjach. Świetnym pomysłem jest Szymon Kołecki. Pytasz go o jakiegoś sztangistę i słyszysz nie odpowiedź, a opowieść. Z porcją ciekawostek. Do tego na początku Maja Włoszczowska. Odpowiadający za pływanie Stefan Tuszyński trochę poziom zaniżał, ale dramatu nie było.