Horror "To my" ustanowił nowy rekord. A jego reżyser został królem kina grozy

Przez lata, za maską komika, skrywał swoją mroczną naturę i reżyserski talent do filmów grozy. Ze swoim "Uciekaj!" udowodnił, że można stworzyć nieszablonowy thriller z przesłaniem. Przy "To my" stał się bardziej śmiały i poszedł o krok dalej - to już pełnoprawny horror z elementami... komedii i multum symboliki oraz ścieżek interpretacji. Gwarantuję, że jeszcze przez kilka dni po seansie będziecie go sobie analizować w głowie.

Z sobowtórem kojarzy mi się też jeden z najstraszniejszych koszmarów jakie miałem. W śnie rozmawiałem z ojcem w ogrodzie, ale po chwili usłyszałem dźwięk dzwonka do drzwi. Podbiegłem, spojrzałem w wizjer, a tam... mój ojciec. Patrzę za siebie przez drzwi do ogrodu, a tam mój ojciec dalej pieli grządki. Nie wiem, jak się to dalej potoczyło, ale obudziłem się zlany potem, gwałtownie wyrwany ze snu, który pamiętam do dziś.

Niepokój potęgują dziwne zbiegi okoliczności, które nie dzieją się przecież przez przypadek (podobnie jak i mrugnięcia okiem, o których za chwilę). Potwierdza to sama główna bohaterka - grana przez Lupitę Nyong'o. Aktorka zdobyła Oscara za "Zniewolonego", ale dopiero podwójna rola w "To my" ukazała w pełni jej kunszt aktorski. Sposób, w jaki mówi i porusza się jako sobowtór, mrozi krew żyłach. Pojawienie się jej strasznego alter ego rozpoczyna zupełnie nowy rozdział i konwencję w filmie.

Po jednej z najbardziej przerażających scen w historii horroru - czyli przedstawienia się rodziny sobowtórów - zaczyna się estetyka "home invasion". Sobowtóry nie są bezmyślnymi zombiakami, które atakują domek letniskowy, ale mają plan i aspiracje. Napięcie jest często rozładowywane przez suchary wypowiadane przez głównych bohaterów - często się wtedy zastanawiamy, co ten Peele kombinuje? Wszystko jednak jest tu na swoim miejscu, a do finału jeszcze nieraz zaskoczy nas zmianą klimatu.