Łukasz Grass, dziennikarz TOK FM: Chcę walczyć ze stereotypem, że jak profesor to garbaty, jak sportowiec to głupi

Teraz z pracy wracam późnym popołudniem. Dni bez treningów zdarzają się bardzo rzadko, więc jeśli już nie trenuję, to prawdopodobnie jestem chory (śmiech).

Odpowiadając już serio, jest to poniedziałek. Jeden dzień w tygodniu treningowym jest dniem wolnym, przeznaczonym na regenerację. Wtedy mam dodatkowy czas wolny dla rodziny, zajmuję się tymi sprawami, których nie udało się zrealizować w minionym tygodniu, poza tym miło spędzam czas - czytam książkę, koszę trawnik i tym podobne rzeczy.

Nie, absolutnie nie. Coraz rzadziej, po powrocie do domu, siadam przed komputerem z myślą o zalogowaniu się do służbowej poczty.

Jedno i drugie. To jest bardzo osobista książka, rodzaj pamiętnika, w którym dzielę się z czytelnikiem własnymi przeżyciami. Pisząc, czasami miałem opory przed takim odsłanianiem się, ale jeśli książka miała być wiarygodna, musiała być szczera. Dlaczego ją napisałem? Wiele osób czytało moje artykuły, czy to na blogu, czy to w prasie, na temat wpływu sportu na życie człowieka i te osoby namawiały mnie, bym napisał książkę. W końcu stwierdziłem, że czemu nie? Pomyślałem, że może dzięki niej uda się wpłynąć na kogoś więcej niż Grass i jego paru kolegów.

Dostaję bardzo pozytywny odzew od ludzi, którzy przeczytali książkę. Dzwonią, piszą, dziękują za kilka myśli, które w niej zawarłem i za - jak to określają - sporą dawkę motywacji i energii.

Wielu. Od kolegów z mediów słyszę teraz jedno zdanie: "Łukasz, powiedziałeś głośno to, o czym wszyscy szepczą w kuluarach, w zaciszu gabinetów, ale boją się tego powiedzieć. Albo nie mają siły tego mówić. Albo nie mają nadziei, że mówienie o tym cokolwiek zmieni". Chociaż ja się dziwię, bo według mnie z takim podejściem powinno się walczyć.

Taki mamy dziś świat, że kiedy coś się wydarzy, wiadomość o tym pojawia się po kilkunastu sekundach - bardzo często już w formie zdjęcia lub filmów. Przekazywana przez YouTube, serwisy informacyjne albo media społecznościowe dociera do milionów odbiorców w ciągu jednej sekundy. Brakuje przystanku, chwili refleksji, ale nikt nie chce się zatrzymać, bo za chwilę będzie za późno, newsa będzie miała inna redakcja - mam wrażenie, że czasami pierwszeństwo w niektórych mediach ma myślenie "Najpierw to dajmy, a później będziemy się martwić, jeśli okaże się, że to nieprawda".

Wiele zależy od odbiorców. Choć ja osobiście nie wierzę w to, by oni sami z siebie wymusili na mediach inny sposób opisywania rzeczywistości. Media biją się o oglądalność, słuchalność, klikalność i bardzo często to odbiorcy dyktują, co ma się ukazać w serwisie. Podam przykład. Słyszę teraz, że temat Tadeusza Cymańskiego jako kandydata na premiera jest nieistotny, że nie powinno się o tym rozmawiać, rozkładać na czynniki pierwsze, ale jednocześnie wszyscy o tym piszą i mówią. To jest trochę schizofreniczna sytuacja - coś co uważamy za nieistotne dostaje się na jedynki. Drugi przykład to słowa Korwina-Mikke o niepełnosprawnych sportowcach. Polityk, który od lat nie istnieje w dyskursie politycznym powiedział rzecz absurdalną, na którą nie powinno się zwracać uwagi, ale jednak trafia to do mediów. Okazało się, że ludzie chcą o tym czytać i taki content dostali. Gdyby nie chcieli, to nikt by tego nie dawał. Tylko…

Tu jest też coś, co nazwałbym odpowiedzialnością mediów, powiedzeniem sobie kim chcemy być? Jakim portalem? Jakim radiem? Jaką telewizją? Do kogo kierujemy swój content. Kto wie, może w przyszłości media nie będą w takim stopniu ulegać pokusom kierowania się prostymi reakcjami części odbiorców.

Całkowicie czystego w takim rozumieniu, o którym powiedziałem raczej nie. Są media, które w przeważającym stopniu kierują się takimi wartościami i myślę, że w jednym z takich pracuję. Bardzo często poruszamy tematy zagraniczne, ambitne, społeczne, staramy się unikać tzw. medialnej sieczki. Weźmy sprawę Madzi, o której piszę w książce. Nie transmitowaliśmy konferencji pana Rutkowskiego, ani nie robiliśmy z tego wydarzenia medialnego. Mieliśmy w ogóle dylematy, czy o pewnych rzeczach informować. Dla mnie i dla wielu innych dziennikarzy cała ta sprawa skończyła się, kiedy się okazało, że to nie było porwanie. I po tym fakcie należało informować o sprawie wyłącznie cytując suche fakty dotyczące działań prokuratury i sądu - bez tego całego medialnego show i pogodni za "Matką Madzi".

Ma dwie rzeczy, które wyróżniają tę dyscyplinę od innych. Po pierwsze różnorodność - mamy trzy dyscypliny, nie ma nudy, monotonii. Szczególnie na krótszym dystansie rywalizacja jest bardzo widowiskowa. Są strefy zmian, tam się dużo dzieje, można wiele stracić i zyskać. Jeżeli zbyt długo w niej przebywasz, możesz już nie dogonić grupy. W triathlonie trzeba być bardzo wszechstronnym, a poza treningiem umieć to wszystko pogodzić, bo przecież nie jestem zawodnikiem wyczynowym - mam pracę, dom, rodzinę. Druga rzecz, która przyciąga to wrażenie nieosiągalności celu. Pokonania dystansu Ironmana. Niemal każdy, kto trafia do triathlonu, z czasem zaczyna myśleć o tym najdłuższym dystansie. Najpierw jest dystans sprint, olimpijski, potem połówka i wreszcie cały Ironman. Najpierw 3,8 km do przepłynięcia, potem 180 na rowerze i na koniec 42km 195 metrów biegu, czyli pełen maraton. To jest wyzwanie, takie prawdziwe, któremu starają się sprostać nie tylko w pełni zdrowi ludzie. Znam mnóstwo takich, dla których Ironman jest drogą do udowodnienia, że ich życie jeszcze się nie skończyło: osoby po nowotworach, z jakąś niepełnosprawnością. Dokładnie miesiąc temu startowałem w zawodach Ironman Kalmar. Obok mnie również Piotr Pogon - człowiek po dwóch nowotworach, z wyciętym jednym płucem. Udowodnił sobie i innym, że można, jeśli się chce.

Jest takie myślenie, że ten dystans zarezerwowany jest dla jakichś półbogów. A to nieprawda. Można się do niego przygotować w rok, systematycznie trenując. Naprawdę.

Bardzo. Prowadzę portal dla społeczności triathlonowej w Polsce i widzę, jak rośnie liczba użytkowników. Widzę, jak na mapie Polski pojawiają się każdego roku nowe zawody. W Suszu - na największej tego typu imprezie - było w tym roku 500 pakietów startowych. Chętnych półtora tysiąca. Miejsca na liście rozeszły się w kilka dni. Na świecie ten trend jest jeszcze silniejszy. Na triathlon w Nowym Jorku 2,5 tysiąca pakietów rozeszło się w kilka minut!

Adrenalina, emocje przedstartowe i funkcjonowanie momentami na wysokich obrotach. Różnica jest taka, że sport na pewno uzależnia zdrowo - endorfinami.

Czuję się lepszy wewnętrznie, spokojniejszy. Jest mi też lżej tak dosłownie, już nie ważę 102 kilogramów i nie łapię zadyszki, wchodząc po schodach. Uważam, że każdy człowiek powinien mieć wentyl bezpieczeństwa. Oczywiście nie dla każdego to triathlon będzie takim remedium. Można wybrać inny sport. Ważne, żeby był. Ale mam też wielu znajomych, którzy mają inne niż sport źródła samorealizacji. I dobrze im z nimi. Nie zamierzam ich pouczać. Po prostu pokazuję, że dla mnie najlepsze jest uprawianie sportu i ma to sens.

Upór, determinacja młodych ludzi z małych miejscowości są dużo większe. Oni często gotowi są zrobić wszystko, by wyrwać się z miejsca, w którym nie ma perspektyw, są niezwykle pracowici i potrafią poświęcić wiele przyjemności dla zrealizowania swojego celu. Ale muszą też być właściwie prowadzeni. Ja miałem dobrych nauczycieli w życiu. Często się słyszy, że jeśli jesteś z małej miejscowości, ze wsi, to masz w życiu gorzej. A może wcale tak nie jest? Kluczowe są wartości, jakie wynosisz i Twoja ciężka praca.