Lubieżna ikona Paryża, kłamczucha, która stworzyła swój mit. Oto tajemnice "Królowej seksu"

Reżyserka wspomnianego filmu postanowiła zajrzeć pod latami tworzoną otoczkę, odkurzyć dywany, dotrzeć do tej brudnej i brutalnej strony "historii wielkiego sukcesu" rezolutnej bizneswoman.

– Mężczyźni traktują nas jak dziwki. Postanowiłam zostać królową dziwek. Zamienić nasze ciała w broń i zbroję. Nigdy nie być ofiarą – mówi Fernande, przechadzając się w idealnie skrojonej garsonce po swojej willi. Przez okno widzi kolejnego klienta, za drzwiami słyszy znajomy gwar. To jej dziewczyny zabawiają żądnych rozrywki panów – zabieganych polityków, zmęczonych biznesmenów, znudzone gwiazdy Hollywood.

Gośćmi prowadzonych przez nią domów publicznych mieli być, m.in. John F. Kennedy, Marlon Brando, Muammar Kaddafi, Marc Chagall, Pablo Picasso i Frank Sinatra. Uważa się, że pozyskiwała kobiety dla niezliczonych polityków i magnatów w latach 60. i 70. XX wieku.

Wspomniany Kennedy miał usłyszeć o czarujących dziewczynach Madame Claude od Franka Sinatry. Rzekomo poprosił o kobietę niesamowicie podobną do jego własnej żony. – Jeśli JFK miał jakiś typ, to była to zdrowa, nadęta, porządna, szykowna dziewczyna, która obnosiła się z nietykalnością, którą on mógł naruszyć... Dziewczyna taka jak Jacqueline Bouvier – pisał William Stadiem, autor książki "Madame Claude: Her Secret World of Pleasure, Privilege & Power".

Po latach byłe pracownice seksualne ujawniły, że każda musiała operacyjnie poprawić swój wygląd. – Żadna dziewczyna nie uniknęła tego wymogu. Był to znak rozpoznawczy sutenerki, jej sposób na "oznaczanie" kobiet, które dla niej pracowały – pisze magazyn "Le Monde". Grudet ingerowała także w swój wygląd, uważając, że jest brzydka.

Media zagraniczne przywołują również wspomnienia aktorki Francoise Fabian, która grała Madame Claude w filmie z 1977 roku. Spotkały się wielokrotnie. – Absolutnie gardziła mężczyznami, a nawet kobietami. Dla niej ci pierwsi byli "portfelami", a te drugie "dziurami" – mówiła Fabian, opisując sutenerkę jako "zimną" i "przerażającą".

W podobnym tonie o Madame wyrażał się jej były prawnik Francis Szpiner: "Była raczej zimną osobą, która skupiała się na samokontroli i wizerunku, zawsze ubrana jak dziewiątka. Miała jeden sposób, by być niezależną i utrzymać władzę w świecie rządzonym przez mężczyzn, ale wcale nie była feministką, była nawet bardzo tradycyjna".

"Królowa seksu" twierdziła również, że w czasie reżimu nazistowskiego zaciągnęła się do ruchu oporu i przeżyła obóz zagłady. – Kiedy byłam w ruchu oporu... – zaczyna. Funkcjonariusz policji przerywa jej: "Daruj sobie, nie kupuję tych kłamstw". Inna opowieść Madame dotyczyła jej rzekomej współpracy z CIA. Miała "utrzymywać dobre relacje między światowymi przywódcami podczas Paris Peace Accords", czyli paryskich porozumień pokojowych z 1973 r. Historycy jednak nie są w stanie zweryfikować tych informacji.

– Są dwie rzeczy, za które ludzie zawsze będą płacić: jedzenie i seks. Nie byłam dobra w gotowaniu – mawiała. I z czasem zarządzała setkami dziewcząt w 16. dzielnicy. Madame wiedziała jednak, że prowadzenie takiej działalności wymaga sieci kontaktów. Dlatego pielęgnowała te najbardziej wartościowe. Miała wsparcie m.in. Arystotelesa Onassisa, szacha Iranu, izraelskiego ministra obrony Mosze Dajana, wicekróla Indii lorda Louisa Mountbattena i francuskiego bankiera Eliego de Rothschilda.

Swoje dziewczyny często traktowała przedmiotowo: na castingu oceniała ich piersi, poniżała, pokazując, jak należy się podmywać, prowadziła również rozmowy z klientami, czy konkretna "Claudette" nie ma za dużych ud, kazała się "ogarnąć", gdy któraś z dziewczyn została pobita lub upokorzona. Zawsze starała się zdobyć swoje 30 procent, nawet gdy "łabędzie" wracały z bogatych apartamentów posiniaczone, roztrzęsione i zakrwawione. Pytała krótko: "Zapłacili?".

Możliwe, że ta emocjonalna oschłość i (pozorny?) brak wrażliwości wynikały z przykrych doświadczeń Madame – raczej enigmatycznie mówi o zgwałceniu przez wujka. Nie opowiada o ojcu swojego dziecka. Nie utrzymuje kontaktu z rodziną.

Równie nieczuła jest dla swojej córki, w której życiu uczestniczy raczej sporadycznie. Dziewczynka została z babcią, gdy Fernande wyjechała do Paryża. Później, po osiągnięciu sukcesu w branży, Madame próbuje "kupić" córce i matce odrobinę uczucia – wynajmuje im piękne mieszkanie, prezentuje sukienki.

Zdaje się, że "Królowa seksu" tak bardzo skoncentrowała się na osiągnięciu sukcesu, którym było dla niej zarabianie pieniędzy i przebywanie z "ważnymi ludźmi", że całkowicie zrezygnowała z osobistego szczęścia. O miłości wyraża się kategorycznie. – Miłość to choroba. Nie da się z nią żyć. W wieku 25 lat zakochałam się i chciałam umrzeć. Wzięłam tabletki i nie umarłam. Wyleczyłam się.

Z drugiej działa bez skrupułów, a wiele kobiet wystawiła na okropne próby. Między innymi dlatego, że Grudet współpracowała z francuską policją. Chociaż obiecywała klientom dyskrecję, to chętnie zdradzała ich preferencje seksualne (przemoc, wiązanie). "Podstawiała" swoje łabędzie, gdy funkcjonariusze chcieli zatrzymać jakiegoś polityka czy dyplomatę w sytuacji intymnej. Burdelmama nazywała to "zadaniem specjalnym" i delegowała do nich najbardziej zaufane dziewczyny. Takie współprace względnie długo zapewniały jej bezpieczeństwo.

Reżyserka Sylvie Verheyde mówi, że "Królowa seksu" stworzyła pod przykrywką pięknych sukienek, futer, bogatych wnętrz ekskluzywny wizerunek Paryża, jednak ją interesowało to, co zostało przemilczane.

– Madame Claude zbudowała swoją mitologię. Była wielką kłamczuchą, oszustką, która powiedziała, że ​​chce "upiększyć występek", co oznaczało zamiatanie całej brzydoty pod dywan. Dla mojej matki, która pochodziła z klasy robotniczej i przeprowadziła się do Paryża, Madame Claude była wzorem do naśladowania. Wydawało mi się to urojeniem, ale w rzeczywistości dla kobiety z jej pokolenia i jej klasy było niewiele kobiet, które odniosły sukces jako wzorce do naśladowania, z którymi mogłaby się identyfikować – mówiła w rozmowie z "Daily Mail".

Została jednak deportowana i postawiona przed sądem. Odbyła karę, a później zniknęła. W 1986 roku próbowała ponownie rozkręcić swój biznes, nie mogła pogodzić się z tym, że "czasy się zmieniły". W latach 90. została znowu skazana, tym razem za stręczycielstwo. W 1994 roku wydała książkę ze swoimi wspomnieniami. Jednak i tam raczej postawiła na "podtrzymanie mitu" niż szczerość.

Ostatnie lata spędziła, żyjąc skromnie, z dala od córki i w ukryciu w Nicei. Umarła samotnie w 2015 roku. Miała 92 lata. Na jej pogrzeb przyszło sześć osób.