Z okazji otwarcia wszystkiego, nie wyszłam nigdzie. W pandemii zmieniłam się w domowego jaszczura

Wiem, które lokale przetrwały i co się działo nad Wisłą w Warszawie. Wiem, gdzie są najpyszniejsze lody i nowa knajpa z pizzą. Wiem tylko dlatego, że mam dostęp do internetu. Wirtualnie wzniosłam toast herbatką i stuknęłam się "na zdrowie". Popatrzyłam na piękne zdjęcia uśmiechniętych, zrelaksowanych twarzy, a w niedzielę rano obejrzałam "kacowe relacje". I zamknęłam komputer. Bez emocji, że też chcę, że też muszę.

Super się gada, masz wrażenie, że to może być miłość życia, spotykacie się i nic nie działa. Tak było z moim wielkim weekendowym wyjściem. Bo chociaż w tytule zapewniam, że nigdzie nie wyszłam, to na chwilę wyszłam. Pojechałam odebrać regał do Ikei. Tłum. W sobotę chyba połowa Warszawy wpadła na pomysł "odświeżenia" swojego domu przed wypadem do parku lub na bulwar. Odebrałam regał i szybciutko wróciłam do bezpiecznej jaskini.

Niechęcią. Może trochę strachem. Nawet nie przed samym wirusem, ale ludźmi. A dokładniej zbiorowiskiem, które generuje cały zestaw bodźców, od których odcinał nas nieoficjalny lockdown. Te osoby nieśmiało odzywają się na grupach, czują się nieraz zagubione, bo nie podzielają narodowego entuzjazmu, nie mają ochoty nigdzie wychodzić.

Po ponad roku lockdownów, wkładania masek, zdejmowania masek, otwierania kin i zamykania, dwóch tygodni, w których można do restauracji wejść, a potem dwóch miesięcy, gdy nie można... Nadal po prostu nie wierzę, że "to koniec". Chociaż nie oceniam negatywnie ludzi, którzy teraz potrafią cieszyć się obiadem w ogródku knajpy. Ja jeszcze nie potrafię.

Wiem, że eksperci uspokajają osoby takie, jak ja. Mówią, że to normalne, że zmieniamy się w czasie kryzysu, że możemy obserwować inne reakcje, które z początku jako nowe, bywają niepokojące.

– Teraz jak wychodzenie jest trochę mniej ryzykowne, ale nadal ryzykowne, o czym wiele osób w szale stołowania się w gastro chyba zapomina, to odczuwam stres i lęk na myśl, że mam się ubrać po ludzku, czyli założyć stanik i zamienić dresy na dżinsy, umalować się, jeść w sposób cywilizowany i jeszcze rozmawiać z ludźmi. Wydaje mi się, że mój introwertyzm jeszcze urósł przez ostatni rok. Jasne, na pewno gdzieś wyjdę, ale myślę, że poczekam, aż spadnie ilość zakażeń i nie będę mieć parcia. Dobrze mi u siebie na balkonie – podsumowuje znajoma.

I wiele osób ma podobne nastawienie. Z różnych względów nie są gotowi, żeby dołączyć do tej ludzkiej fali. Więc wy idźcie, my jeszcze chwilę posiedzimy w domowych pieleszach.