25-40 lat, z dużego miasta, pracuje w korporacji. Portret polskiego singla

Dla mnie singiel to osoba, która z różnych powodów żyje sama, ale jest to jej wybór, a nie konieczność. To osoby młode, w wieku prokreacyjnym, mogące założyć rodzinę, w wieku od 25 do 40. Najczęściej pracują w wolnych zawodach, wielkich korporacjach, prowadzą własne firmy. I oczywiście mieszkają w dużych miastach, bo z tym wiążę się określony styl życia.

To nie jest tak, że panie częściej pozostają w stanie bezżennym. Statystyki pokazują podobne liczby osób pozostających w stanie wolnym w przypadku obu płci. Jednak kobiety są lepiej wykształcone, kształcą się częściej i dłużej. I faktycznie jeśli chodzi o młode kobiety mieszające w wielkich miastach mamy wrażenie, że jest ich więcej niż mężczyzn.

To one podejmują częściej decyzję o migracji z mniejszych miejscowości, z których pochodzą do wielkiego miasta, najpierw żeby studiować, potem, żeby robić karierę. A singli-panów, powinnam powiedzieć starych kawalerów, jest zdecydowanie więcej w małych miejscowościach i na wsiach. I te singielki ze starymi kawalerami nie mają szansy spotkać się w realu.

Ja mam wrażenie, że dzisiaj płeć nie do końca warunkuje wybór. Zarówno część kobiet, jak i mężczyzn żyje "solo", ponieważ chce. Z moich badań wynika, że to mężczyźni mówią o potrzebie drugiej połowy częściej niż kobiety, które w większości przypadków doskonale sobie radzą żyjąc w pojedynkę.

Są też single oswojeni, którzy mówią o sobie: "przyzwyczaiłem/przyzwyczaiłam się do bycia singlem". Od długiego czasu żyją w pojedynkę i traktują ten stan rzeczy jako naturalny dla siebie. Nie chcą burzyć ładu w swoim uporządkowanym świecie. I są single zranieni, którzy "wolą być sami niż znowu cierpieć". Tylko romantycy czekają na wielką miłość.

I to, i to. Część osób po prostu lubi żyć w pojedynkę i czuje się z tym dobrze. A część nie potrafi takich związków tworzyć. Z jednej strony chcą żyć w parze, a z drugiej mają na przykład bardzo wysokie, nierealne oczekiwania wobec partnera.

To najczęściej stan przejściowy ludzi w wieku od 25-35 roku życia. Dziś jestem sam/sama, a jutro dosięga mnie przysłowiowa "strzała Amora" i przestaję być singlem. Poza tym w naszym kraju bardzo ważne są wartości tradycyjne, znaczenie rodziny. Nie przewiduję, żeby liczba singli w Polsce rosła w najbliższych latach.

Nie ma czegoś takiego jak moda na singli. Więcej się o nich mówiło 10 lat temu, o ludziach w stylu yuppie, wiecznie szczęśliwych, egoistycznych karierowiczach. Okazuje się, że życie singla nie jest takie różowe, jak to przedstawiane jest w mediach. Ciągle poddawani są stereotypowej, jednostronnej ocenie, raczej negatywnej. Są utożsamiani z egocentryzmem, niedojrzałością, nieumiejętnością budowania związków.

Właściwie to zawsze jest moda na bycie w związku. Wszystkie komedie romantyczne, reklamy powołują się na mit drugiej połowy. Życie solo w Polsce nie należy do najłatwiejszych. Znajomi reklamują rodzinę w postaci nieustannie umieszczanych rodzinnych zdjęć na portalach społecznościowych czy podczas rozmów towarzyskich, rodzicie zawsze życzą, "żebyś w końcu poznał tą jedyną lub poznała tego jedynego". W końcu część singli sama przyznaje, że czuje się tak, jakby z nimi nie wszystko było w porządku, skoro żyją solo. A przecież każdy ma prawo wyboru stylu życia.