Siedem rzeczy, których nie wiedzieliście o USA. Fenomen country, miliardy Indian, megakościoły

To właśnie na podstawie tej książki oraz własnych redakcyjnych doświadczeń z wizyt za oceanem przygotowaliśmy subiektywne zestawienie siedmiu faktów, których (prawdopodobnie) nie wiedzieliście o USA. A jeżeli jednak wiedzieliście, to w komentarzach możecie podrzucić kilka kolejnych.

Mało kto wie, że w Stanach Zjednoczonych niektórzy piosenkarze country są popularni równie mocno, co gwiazdy muzyki rockowej czy popowej z najwyższej półki. Garth Brooks to jeden z najbardziej znanych piosenkarzy country. Co należy rozumieć przez słowo "popularny"? Ano to, że znajduje się on na drugim miejscu na liście najlepiej sprzedających się płyt w historii USA. Tuż za The Beatles, a przed takimi klasykami i legendami, jak Elvis Presley, Led Zeppelin, The Rolling Stones, Aerosmith, Jay-Z, 2 Pac, Michael Bolton, Rod Stewart, 2 czy Pink Floyd. Jego krążki kupiło 128 milionów Amerykanów – to około dwa razy więcej niż na terenie USA sprzedał Michael Jackson.

Z relacji Marka Wałkuskiego wynika, że w Stanach Zjednoczonych to nie tylko muzyka, ale wręcz stan umysłu. Country, którego można słuchać na ponad trzech tysiącach stacji radiowych w całym kraju doskonale oddaje ducha amerykańskiej prowincji. Jednak tego rodzaju muzyki słuchają wszyscy Amerykanie, aż 2/3 z nich deklaruje, że ją lubi. Również ci z największych metropolii. Największa część słuchaczy to ludzie biali, bo aż 92 procent. Można się za to pokusić o stwierdzenie, że Azjata słuchający muzyki country prawdopodobnie nie istnieje.

W USA funkcjonuje 565 indiańskich plemion uznawanych przez tamtejszy rząd. Korespondent Polskiego Radia wyjaśnia, że ze względu na posiadaną autonomię często nazywa się je narodami-państwami. Duża część z nich ma własną policję i sądy oraz system szkolnictwa. Nie mają jedynie prawa do prowadzenia polityki międzynarodowej oraz wypowiadania… wojen. Obszar jaki zajmują ich rezerwaty jest mniej więcej równy 2/3 powierzchni Polski.

Jednak nie sam fakt funkcjonowania plemion jest najciekawszy, ale to w jaki sposób się wzbogacają. Żadne tam turystyczne atrakcje, Indianie zarabiają na hazardzie. Ponad dwieście plemion prowadzi własne kasyna i salony gier. Nie ma mowy o małych sumach, bo każdego roku przynoszą one astronomiczną sumę 15 miliardów dochodu.

Skąd hazardowy kierunek indiańskiego biznesu? Wynika to z przełomowej interpelacji, do której prawnicy wynajęci przez Indian przekonali sąd. Prawo uznaje plemiona za suwerenne podmioty, a w praktyce oznacza to, że w rezerwatach nie obowiązują stanowe regulacje np. zakazujące konkretnego rodzaju hazardu.

Wszystkie sześć kasyn, które znajdują się na terenie rezerwatów Seminoli przynosi im 600 milionów zysku rocznie, co czyni ich najbogatszym plemieniem w USA. Pieniądze przeznaczane są m.in. na renty plemienne o wysokości trzech tysięcy dolarów, które każdego miesiąca otrzymuje każdy z Seminoli. To efekt tego, że są jedynym plemieniem, które nie podpisało traktatu pokojowego w wojnie z rządem Stanów Zjednoczonych.

Ja osobiście miałem okazję odwiedzić jedno z indiańskich kasyn na terenie stanu Connecticut. Jeżeli pozostałe robią podobne wrażenie to Indianie naprawdę nie mają powodów do narzekań. Do kasyn "pielgrzymują" tysiące Amerykanów, zwłaszcza tych starszych. Na parkingi podjeżdżały dosłownie całe autobusy z emerytami pragnącymi pograć na automatach. Znajomy krupier, który tam pracował powiedział, że niczym wyjątkowym nie jest widok staruszki z podłączoną kroplówką, która próbuje swoich sił z jednorękim bandytą.

Aż 90 procent Amerykanów deklaruje, że wyznaje jakąś religię. To spory kapitał ludzki o pozyskanie, którego walczą różne kościoły. Jednym z nich jest protestancki McLean Bible Church kierowany przez pastora Lona Solomona, któremu rozmachu zazdrościłby nawet Tadeusz Rydzyk. McLean Bible Church nazywa się "megakościołem", ale krytycy stosują na przemian określenia takie jak "mckościoły" lub "religijny Disneyland".

Nazwa "megakościół" jest tutaj jak najbardziej uzasadniona. Co tydzień modli się w nim 13 tysięcy osób, które mogą zaparkować swoje samochody na parkingu o powierzchni 35 tysięcy metrów kwadratowych. A mają się gdzie modlić, bo ich świątynię wybudowano za – bagatela – 90 milionów dolarów. Jest w niej 2700 miejsc, kilkanaście telebimów, profesjonalnie oświetlenie i nagłośnienie. Marek Wałkuski wymienia także sale konferencyjne, stołówki, klasy, sklep, księgarnię, kawiarnię, a nawet przedszkole. Wszystko w jednym budynku!

Czytaj: Co łączy Taylor Swift i Jana Kulczyka? Pierwsze miejsce

Kongres USA datę śmierci Pułaskiego ustanowił świętem państwowym. Takiego zaszczytu nie dostąpił Kościuszko, ale nie miałby raczej powodów do narzekań. W całych Stanach Zjednoczonych ich imieniem nazywano ulice, place, mosty, drogi, a nawet miejscowości. W "Wałkowaniu Ameryki" czytamy nawet, że całkiem możliwe iż nikt nie ma więcej pomników na terenie USA niż Kościuszko.

Sprawdź: Ameryka przestała być ziemią wymarzoną, a Polacy nie kochają już Amerykanów. Wolą Czechów i Słowaków

Niby nic wielkiego i taki szczegół, ale jednak… Wtedy, gdy u nas trwały (trwają?) usilne próby przekonania Polaków do ograniczenia korzystania z zakupowych jednorazówek np. poprzez wprowadzanie opłat za każdą z nich, w USA nikt nawet o tym nie pomyślał.

W najpopularniejszych polskich dzielnicach, czyli nowojorskim Greenpointcie (40 tys.) oraz chicagowskim Jackowie (43 tys.) można poczuć się jak w Polsce. Nie tylko ze względu na otaczających nas zewsząd rodaków. W sklepach załatwimy wszystko w ojczystym języku. Jakby tego było mało, bez problemu kupimy tam typowo polskie produkty. Nie chodzi tylko o popularną polską kiełbasę, ale także rzeczy, na których np. widnieje swojskie: "wyprodukowano dla Biedronka". Ze sklepowych półek na klientów patrzą setki polskich piw, a także butelki wódki Wyborowej.

Bariery językowej nie będzie także u tamtejszego lekarza, prawnika, urzędnika itd. W domu rozmawiają po polsku, oglądają polską telewizję, słuchają polskiego radia i czytają polskie gazety. W efekcie wielu emigrantów, którzy poruszają się głównie w granicach tej "Małej Polski" (ang. Little Poland) może żyć sobie w najlepsze wcale nie znając języka obcego, a także nie czując potrzeby jego poznania. Poznałem sporo takich osób. Co ciekawe, rodowici amerykanie odwiedzający polskie sklepy dostosowują się do panujących tu zasad i niczym wyjątkowym nie jest czarnoskóry mężczyzna proszący łamanym polskim o "pół funta szynki".

Marek Wałkuski w swojej książce porusza także aspekt utrudniania życia obywatelowi, z którym mamy do czynienia w Polsce, a – na szczęście – nie ma go w USA. Obrazuje to przykładem egzaminu na prawo jazdy. Przepisy regulujące zdobycie prawa jazdy są skonstruowane w taki sposób, by ułatwić życie przeciętnemu Smithowi. Nie ma tworzenia niepotrzebnych biurokratycznych barier, dlatego uzyskanie prawda jazdy jest nie tylko proste, ale przede wszystkim przyjazne.

Czytaj też: "Czy w Polsce w ogóle są plaże?!" – pytają Amerykanie po przegranej w siatkówkę plażową. A Facebook się z nich nabija

Po otrzymaniu uczniowskiego prawa jazdy rozpoczynamy praktyczną naukę jazdy. Nie ma tam jednak żadnych obowiązkowych kursów ani szkoleń. Gdzie i kto cię nauczy prowadzić auto? To już nikogo nie interesuje – może to być ktoś z rodziny lub znajomy. Ważne by za każdym razem, gdy wsiadamy za kierownicę na fotelu pasażera siedział ktoś dorosły z prawem jazdy.