Przyszedł grudzień – idą święta, pierniczki, choineczki, lampeczki, "All I want for Christmas", listy do św. Mikołaja i promocje w sklepach. Ksiądz zaraz ruszy z kolędą, tłumy stawią się w kolejkach po opłatek, a między rodzinami zaczną zawiązywać się spiski o tym, kto, kogo i do czyjego domu zaprosi na Boże Narodzenie.
Jestem ateistą. Ba, nawet mnie nie ochrzcili (dziękuję, mamo), ale tu nie chodzi o kwestie światopoglądowe. Każdy niech sobie wierzy, w co chce, robi, co lubi i celebruje takie święta, na jakie ma ochotę. Po prostu nie przemawia do mnie całe to świąteczne zamieszanie.
Przy okazji jestem genialną odpowiedzią na żarty konserwatystów o ateistach łamiących się opłatkiem i liczących na wolne od pracy w Wigilię. Dla mnie Boże Narodzenie to dzień jak co dzień. Mogę go spędzić w pracy, albo w wannie z książką. (Szach mat katolicy!!!).
Kompletnie nie czuję tego świątecznego fanu, a kiedy myślę o kupowaniu prezentów, skręca mnie w środku. I nie mówię o galopującej drożyźnie i rosnących cenach za wszystko – nie mogę znieść tego zastanawiania się, kto, co chce dostać, ile na to wydam, czy bliski będzie zadowolony lub co kupią mu inni.
Kupienie i strojenie choinki jeszcze przejdzie. Koniec końców ładnie to wygląda, ale i tak szlag by mnie trafił od spadających igieł. A sztuczny kawałek zielonego materiału średnio mi się podoba. Chociaż przyznam szczerze, nie chciałoby mi się robić tyle zachodu o postawienie drzewa w mieszkaniu. I jeszcze to noszenie tego od sklepu do domu.
Skręca mnie od stania w kolejkach po prezenty i śledzenia internetu w nadziei na pomysł lub inspirację zakupową. O wiele bardziej wolę małe oznaki troski i opieki czy przywiązania do bliskich okazywane z mojej nieprzymuszonej chęci, a nie z przymusu, bo jest taki dzień w roku i wypada.
No wiem, jak miałem 10 lat i liczyłem na bożonarodzeniową stówkę od dziadka, to już taki mądry nie byłem. Jednak nie cierpię czuć się do czegoś przymuszany, "bo tak". To samo dotyczy zapraszania rodziny.
Jeszcze przed świętami pojawia się napięcie – zaprosić babcię do siebie, czy liczyć, że ona zaprosi nas do nas? A może ciotka weźmie na siebie nieodpłatną pracę dorywczą w postaci sprzątania mieszkania, stania przy garach, a potem żegnania gości?
Wigilia to taki dzień w roku, kiedy nagle odkrywasz, że poza mamą, tatą, rodzeństwem i dziadkami masz hordę, wujków, kuzynów, ciotek i pociotków. Siadacie do wspólnego stołu i udajecie, że znacie się od zawsze.
Tę atmosferę dobrych, zacieśnionych relacji prędko weryfikuje pytanie od wujka, czy skończyłeś już gimnazjum, choć masz 17 lat, a reforma edukacji miała miejsce 5 lat temu. Pod tym względem mam tak samo, jak z prezentami – wolę dobrowolny kontakt, wynikający z obopólnej chęci do wspólnego spędzania czasu.
I zawsze przytłaczają mnie te dziwne sytuacje przy łamaniu się opłatkiem, kiedy z automatu życzysz wszystkim zdrowia, szczęścia i spokoju, licząc, że wszyscy to łykną. Bardziej niezręczny jest już chyba tylko moment, kiedy śpiewają ci "Sto lat", a ty nie wiesz, co ze sobą zrobić.
Polecam też na pytanie o przyprowadzenie księżniczki lub kawalera powiedzieć, że jest się w związku jednopłciowym. Sztuczne szczęki waszych dziadków wylądują w barszczu, zanim zdążycie sięgnąć po łyżkę.
Chwilę później zaczynają się rubaszne żarty wujka, ciotki uciekają na papierosa obgadywać siebie nawzajem, a jedna babcia z drugą babcią nagle przypominają sobie o niewyjaśnionych sporach rodzinnych.
I to ciągłe przejmowanie się, czy na pewno dobrze wyglądam, czy odpowiednio się ubrałem. Koniec końców wszyscy wracają do domu, żeby do sylwestra dopychać się sernikiem z rodzynkami. Nie będę już pisał o hałdach zmarnowanego jedzenia, dobra?
Możecie uznać, że zwariowałem. W sumie trochę tak jest. W swojej opinii utwierdzicie się, gdy przyznam, że nie cierpię sałatki jarzynowej. Od dziecka nie cierpię tych wszystkich potraw wigilijnych – kończyłem o chlebie, pierogach, modląc się, żeby już podali barszcz.
W całym tym świątecznym zamieszaniu pozostaje mi się tylko cieszyć, że tak naprawdę zwierzęta nie mówią w Wigilię ludzkim głosem. Nie chciałbym usłyszeć, co ma mi do powiedzenia mój wiecznie żądający kolejnej saszety kot.
Zobacz także