10 filmów, które powinien obejrzeć każdy mężczyzna po trzydziestce. To nie kolejna lista z klasykami

Kolejność przypadkowa.

Film Petera Weira z 1989 roku z jedynym w swoim rodzaju Robinem Williamsem to klasyk, którego na tej liście nie mogło zabraknąć. "Stowarzyszenie umarłych poetów" dzieje się w latach 50. XX wieku w USA i opowiada o ekscentrycznym nauczycielu języka angielskiego Johnie Keatingu, który zaczyna uczyć w konserwatywnej i sztywnej Akademii Weltona dla młodych mężczyzn.

Keating nie chce jednak dopasować się do bezdusznego systemu edukacji w placówce i postanawia wpoić swoim uczniom miłość do poezji, sztuki, a przede wszystkim życia. To wcale nie będzie jednak łatwe, bo jak przypominane jest nauczycielowi na każdym kroku, nastolatkowie z dobrych rodzin mają nauczyć się bycia "prawdziwymi mężczyznami".

Co to znaczy według Akademii Weltona? Odnieść sukces zawodowy, zarobić górę pieniędzy, zyskać prestiż i władzę oraz pozbyć się "zbędnych" emocji. Te, podobnie jak sztuka, są przecież dla kobiet. Bohater Robina Williamsa się jednak nie poddaje i stopniowo zdobywa szacunek i serca uczniów.

Dla chłopców z Akademii Weltona spotkanie z niezwykłym nauczycielem będzie przypomnieniem, że nie muszą żyć wobec narzuconych im wzorców. Ale czy pozwoli im na to społeczeństwo? Odpowiedzi na to pytanie możemy się niestety domyślać. "Stowarzyszenie umarłych poetów" jest przypomnieniem, że nie warto żyć według niczyjego schematu, a w życiu chodzi o wiele więcej niż prestiż.

"Moonlight" zasłużenie dostał Oscara dla najlepszego filmu (chociaż wcześniej wyczytano na gali "La La Land", co jest jedną z największych wpadek w oscarowej historii), a także za rolę Mahershali Alego i scenariusz adaptowany. To kameralny dramat, który jest emocjonalnie poruszający, ale i niesamowicie piękny – niczym poezja na ekranie.

Dlaczego dzieło Barry'ego Jenkinsa znalazło się w zestawieniu filmów dla mężczyzn po trzydziestce? Bo dorosły człowiek patrzy na dzieciństwo i dojrzewanie już z zupełnie innej perspektywy – tak jak dorosły już Chiron (Trevante Rhodes, w młodszych wersjach: Alex Hibbert i Ashton Sanders), który mieszka w przestępczej dzielnicy Miami w dysfunkcyjnej rodzinie.

Chiron przez całe życie poszukiwał własnej tożsamości, eksplorował swoją seksualność i próbował uciec od przemocy, przestępczości i biedy. "Moonlight" udowadnia, że mimo że poszukiwania i eksploracje wcale magicznie się nie kończą, gdy wchodzi się w dorosłość, to często dopiero wtedy masz odwagę, aby żyć w zgodzie z samym sobą. Albo przynajmniej spróbować. Film Jenkinsa to również wspaniały obraz ojcowsko-synowskiej relacji i przypomnienie, że ojcowską figurą wcale niekoniecznie musi być biologiczny rodzic.

"Droga" to najbardziej depresyjny i ponury film na tej liście, ale nie mogło jej tu zabraknąć. Film w reżyserii Johna Hillcoata na podstawie powieści Cormaca McCarthy’ego opowiada o ojcu (Viggo Mortensen) i synu (Kodi Smit-McPhee), którzy próbują przetrwać w postapokaliptycznej Ameryce. Mężczyzna i chłopiec wędrują przez opustoszały kraj, aby dotrzeć do morza i uciec przed surowymi zimami, ale ich podróż jest śmiertelnie niebezpieczna z powodu uzbrojonych gangów kanibali.

Film "Droga" uświadamia, do czego zdolny jest człowiek, aby przetrwać. Przede wszystkim pokazuje jednak, do czego zdolny jest ojciec, aby ochronić własne dziecko. To mocny i bezkompromisowy obraz nie tylko ojcostwa, ale również człowieczeństwa.

Zapomniany przez Boga amerykański stan, pozbawione sensu i wypełnione porażkami życie oraz ojciec, starszy schorowany alkoholik, który daje się we znaki. To życie Davida (Will Forte), bohatera nominowanej do sześciu Oscarów "Nebraski" w reżyserii Alexandra Payne'a, czyli kolejno ojcowsko-synowskiego filmu na tej liście.

Pewnego dnia Woody (nagrodzony Złotą Palmą w Cannes Bruce Dern) dostaje pocztą ulotkę od organizatora loterii i jest przekonany, że wygrał milion dolarów. Jego syn nie jest w stanie wytłumaczyć mu, że to tylko głupia reklama i dla świętego spokoju zabiera ojca w podróż po jego nieistniejące pieniądze. Nie ma jednak na to najmniejszej ochoty.

Ten piękny, zabawno-wzruszający film o relacji ojca z synem jest prosty i oszczędny: nie ma tu żadnych fajerwerków czy spektakularnej akcji. Podczas tej (początkowo) męczącej i irytującej podróży przez Nebraskę syn poznaje ojca, a ojciec syna i wszystko zaczyna nabierać zupełnie innego znaczenia. Nawet jeśli nikt nie wygrał żadnego miliona.

"Stań przy mnie" to jeden z tych filmów, które warto obejrzeć po raz kolejny po latach. Tak, to przygodowa produkcja z lat 80. o grupie dzieciaków, na której wielu z nas się wychowało, ale być może dziś zupełnie inaczej odbierzesz ten klasyk z Wilem Wheatonem, Riverem Phoenixem, Coreyem Feldmanem i Jerrym O'Connellem. To także powrót do dzieciństwa i "uleczanie swojego wewnętrznego chłopca".

Nominowany do Oscara film (za scenariusz na podstawie opowiadania "Ciało" Stephena Kinga) opowiada o czterech chłopcach, którzy wyruszają na poszukiwania zwłok ich zaginionego rówieśnika. Każdy z bohaterów stawi czoła swoim lękom i słabościom, a w podróży pomoże im przyjaźń. I to z rodzaju takich, kiedy zostajesz u boku swojego przyjaciela do samego końca. Bliskie i emocjonalne relacje z innymi mężczyznami nie powinny być bowiem niczym wstydliwym.

Walter Mitty (Ben Stiller, który jest również reżyserem filmu) to szary i nieśmiały pracownik działu negatywów w amerykańskim magazynie "Life", który właśnie się zamyka. Mężczyzna całe życie poświęcił monotonnej pracy, dlatego gdy ją traci, ma poczucie zupełnego bezsensu. Zdaje sobie sprawę, że pełnią żył jedynie w swoich marzeniach – w których wyobraża siebie jako herosa – dlatego w końcu postanawia to zmienić.

Bohater "Sekretnego życia Waltera Mitty" stawia przed sobą misję – musi odnaleźć znanego fotografa (Sean Penn) i wydobyć od niego zdjęcie na okładkę ostatniego numeru "Life". Bohater jedzie w niezwykłą podróż, podczas której w końcu pozna smak życia. Wcale nie trzeba jednak polecieć na odległą Grendlandię, żeby uciec od szarości i nudy. Film Stillera pokazuje też, że świat fantazji też wcale nie jest taki zły – byle się w nim nie zatracać.

Dziewczynki mają "Krainę lodu" o siostrach, a chłopcy – "Naprzód" o braciach. Nominowany do Oscara film Disneya i Pixara przeszedł jednak nieco niezauważony, a to za sprawą pandemii. Warto go jednak nadrobić, bo to piękna i ważna historia o męskości, braterstwie i emocjach. Może i bohaterami są elfy, ale to wcale nie odziera "Naprzód" z uniwersalności (zwłaszcza że żyją w świecie, w którym magię zastąpiła technologia).

Film opowiada o dwóch braciach: nastoletnim i nieśmiałym Ianie, który ma problemy z samooceną i starszym Barleyu, impulsywnym i wiecznie entuzjastycznym graczu RPG. W dzień szesnastych urodzin Iana chłopak dostaje prezent: magiczny artefakt, który może wskrzesić na jeden dzień ich zmarłego ojca. Zaklęcie nie idzie jednak po myśli bohaterów, którzy muszą wyruszyć w podróż, aby je dokończyć. Tylko w ten sposób Barley będzie mógł znowu zobaczyć się z tatą, a Ian go poznać.

"Naprzód", podobnie jak inne animacje Disneya i Pixara, wcale nie jest tylko dla dzieci. To również zbiór cennych lekcji dla dorosłych mężczyzn, którym interakcje Iana i Barleya być może przypomną ich chaotyczną relację z własnymi braćmi. Film nie tylko przypomina o tym, co w życiu jest naprawdę ważne, ale uczy też, że jesteś zdolny do o wielu więcej odważnych czynów, niż myślisz.

Ponad dwie dekady temu mistrzowski reżyser Thomas Wes Anderson ("Aż poleje się krew", "Magnolia", "Mistrz", "Nić widmo", "Licorice Pizza") zrobił film z Adamem Sandlerem i to bardzo dobry (kiedy chce, Sandler potrafi być doskonały). "Lewy sercowy" to szalony romantyczny komediodramat, który wymyka się wszelkim schematom i nie bez powodu znalazł się na naszej liście filmów, który powinien obejrzeć każdy mężczyzna po trzydziestce.

Bohaterem filmu jest Barry (Sandler), niestabilny emocjonalnie drobny przedsiębiorca, który szuka kobiety swojego życia. Gdy poznaje tajemniczą Lenę (Emily Watson), czuje, że spotkał tę jedyną. Jednak jego uporządkowane życie pod czujnym okiem rodziny nagle wkracza na szaleńczą ścieżkę niczym... z gangsterskiego filmu. "Lewy sercowy" to niezwykły film: piękny, popaprany i szczery do bólu.

"Swingersi" to kolejny film na tej liście o męskiej przyjaźni. Wróć, właściwie o bromansie, bo to tego rodzaju męsko-męska relacja, która bije na głowę wszelkie inne. I taka, która potrafi wyleczyć złamane serce po nieudanej relacji.

Film Douga Limana opowiada o Mike'u Petersie (Jon Favreau, również scenarzysta), który kilka miesięcy temu przeprowadził się z Nowego Jorku do Los Angeles. Rzuciła go dziewczyna, o której wciąż cały czas mówi, dlatego jego przyjaciele na czele z Trentem Walkerem (Vince Vaughn) postanawiają znaleźć mu kogoś nowego. Tak zaczyna się ich eskapada z imprezy na imprezę. Ten świetny niezależny komediodramat to must-see nie tylko po rozstaniu.

Ten nominowany do pięciu Oscarów klasyk amerykańskiego kina i jeden z najpopularniejszych filmów świątecznych to piękna historia ku pokrzepieniu serc. Opowieść o tym, że niełatwo być mężczyzną i spełniać oczekiwania wszystkich wokół: rodziny, żony, dzieci. Momentami "To wspaniałe życie" wcale nie jest łatwe do oglądania – w końcu już na początku dowiadujemy się, że główny bohater chce popełnić samobójstwo. I to w Boże Narodzenie.

George (legenda Złotej Ery Hollywood James Stewart), mąż i ojciec, jest w kryzysowej sytuacji finansowej. Odzywa się w nim też tłumiony przez lata żal: okoliczności losu nigdy mu nie sprzyjały, dlatego utknął w małym rodzinnym mieście i nie spełnił swoich marzeń. Nie ma już siły walczyć dalej, ale na pomoc George'owi przychodzi jego Anioł Stróż, który pokazuje mu, co by było, gdyby... George nigdy się nie urodził.

"To wspaniałe życie" to film, który wzrusza nie tylko w Boże Narodzenie. Pokazuje, że życie często jest inne, niż je sobie zaplanowaliśmy, ale to wcale nie znaczy, że gorsze. Ważne (chociaż często wcale nieoczywiste) jest to, co dajesz innym i kogo masz wokół siebie.