10 rzeczy o Korei Płn., których nie wiedziałeś, a powinieneś nawet jeśli nie wybuchnie wojna

Skoro zdaje się, że temat napięcia na Półwyspie Koreańskim nie zakończy się zbyt szybko, w naTemat postanowiliśmy stworzyć krótki podręcznik przybliżający naszym czytelnikom wszystkie najważniejsze informacje na temat tego, co każdy powinien wiedzieć o Korei Północnej, a czego trudno dowiedzieć się z doniesień medialnych, które w całości poświęcone są wojennej tematyce.

Tymczasem w Korei Północnej statystyki kryminalne są jeszcze niższe niż w słynącej ze spokoju Norwegii. W przeciwieństwie do skandynawskiej demokracji, koreański reżim zawdzięcza to jednak głównie temu, że nawet największe koreańskie miasta pozbawione są jakiegokolwiek życia nocnego. Skoro nikt nie wraca z klubu, kina, teatru, czy kolacji na mieście, to najzwyczajniej w świecie nie ma i kogo tam napadać. Pomijając już wszelkie rygory państwa policyjnego.

Z pewnością żaden zagraniczny turysta, a tym bardziej dziennikarz nie zdoła jednak zrobić zdjęcia najwyższemu przywódcy w Korei Północnej. Co ciekawe, zgodnie z koreańskim prawem konstytucyjnym po wsze czasy nie będzie w państwie nikogo ważniejszego niż Kim Ir Sen (dziadek Kim Dzong Una). Twórca północnokoreańskiego państwa nie żyje od 18 lat. Koreańczykom z północy nie przeszkadza to jednak wymieniać go wśród władz konstytucyjnych. Stąd właśnie niektórzy specjaliści od prawa ustrojowego twierdzą, że od 1994 roku Korea Północna stałą się pierwszą na świecie... nekrokracją.

Gdy dokładnie sprawdzi się biografię innych wysoko postawionych osób w Korei Północnej, okazuje się, że w rzeczywistości tym krajem rządzą sami starcy. Średnia wieku osób piastujących najwyższe stanowiska, bez uwzględnienia młodego Kima i jego nieżyjącego dziadka, to 76 lat. Przewodniczący Najwyższego Zgromadzenia Ludowego Kim Yong Nam to 85-latek, a premier Pak Pong Ju jest 73-latkiem. Szefem armii, która podobno ma stawić czoła nawet zjednoczonym siłom USA, Rosji i Chin dowodzi natomiast 70-latek Kim Kyok-sik.

W starciu oko w oko na linii frontu żołnierze z Korei Północnej mieliby utrudnione zadanie także z przeciwnikami z południa. Choć z genetycznego punktu widzenia mieszkańcy obu krajów na Półwyspie Koreańskim są jednym narodem, to od kilkunastu lat naukowcy zauważają wyraźny trend, z którego wynika, że obywatele reżimu Kimów to ludzie wyraźnie niżsi od swoich sąsiadów z demokratycznej Korei Południowej.

Słaba kondycja całego narodu nie zmienia jednak faktu, iż w wojennym starciu po stronie Korei Północnej jest kilka asów. Najważniejszy to wielka armia. W chwili obecnej w północnokoreańskich jednostkach skoszarowanych musi być co najmniej 1 mln 100 tys. żołnierzy. Oprócz tego w ramach mobilizacji reżim w Pjongjangu mógłby sięgnąć po około 4 mln 810 tys. rezerwistów i kolejne 4 mln 850 tys. rezerwistek. "Koreańska Armia Ludowa to podstawowa organizacja społeczno-ekonomiczna Korei Północnej.

Z drugiej strony, siłą koreańskiego wojska nie jest tylko niezwykła liczebność i zdolność do użycia broni jądrowej. Wielka armia szybko może mieć problem z utrzymaniem wysokich morali, a broń jądrowa podobno częściej się psuje, niż jest w stanie kogokolwiek wystraszyć. Jednak oprócz rakiet dalekiego zasięgu z głowicami nuklearnymi, Pjongjang jest w stanie odpalić o wiele bardziej skuteczne rakiety przenoszące broń chemiczną i biologiczną. Od wielu lat ujawniane informacje wywiadowcze mówią, że oprócz rozwoju arsenału jądrowego koreańscy naukowcy nie porzucili także prac nad zastosowaniem bojowym wirusów wąglika, cholery, czy ospy oraz gazu musztardowego, sarinu i gazu VX. Jednak najważniejszym asem w rękawie północnokoreańskich dowódców w razie wojny mogą okazać się siły specjalne. Ten biedny i zacofany pod każdym względem kraj dysponuje bowiem trzecią co do liczebności siłą na świecie jeśli chodzi o elitarne jednostki bojowe.

Wbrew pozorom nadzieje, że Koreańczycy poddadzą się dobrowolnie tak szybko, jak tylko będą mogli przekroczyć granicę i zobaczyć zachodni świat mogą okazać się naiwnością. Wielu z nich podobno już i tak świetnie to wie. Przekonuje o tym we wspomnianym felietonie Nicolas Levi.

"Ci, którzy mieszkają blisko granicy chińskiej i południowokoreańskiej są dobrze poinformowani o sprawach międzynarodowych (i lepiej niż ci, którzy mieszkają w stolicy kraju). Korzystają ze źródeł chińskich, słuchają muzyki chińskiej i południowokoreańskiej, oglądają komedie południowokoreańskie i chińskie (jest to wciąż zakazane, ale nikt tego w praktyce nie kontroluje). Ci obywatele są bardziej otwarci niż ci, którzy mieszkają w centrum kraju" - obala mity na temat koreańskiego społeczeństwa ekspert.

Nie jest właściwie też tak, że obywatele Korei Północnej nie mogą korzystać z sieci. Owszem, mogą. Ci, którzy mają komputery i stać ich na korzystanie z usług jedynego państwowego operatora Kwangmyong, dobrze wiedzą na czym polega poczta elektroniczna, znają portale internetowe i potrafią wyszukać w sieci materiały pomocne podczas nauki czy pracy.

Cały problem w tym, że cała ta sieć nie ma nic wspólnego z dobrze nam znanym internetem. Koreańczycy po prostu postanowili stworzyć mu konkurencję, która jest od globalnego pierwowzoru oddzielona wirtualną żelazną kurtyną. Zamiast cenzurować internet jak robią to reżimy Iranu, Arabii Saudyjskiej, czy Chin, w Korei Północnej postanowili dać obywatelom internet od początku ocenzurowany pod każdym względem.