Tarsjusz.pl, serwis, na którym studenci oceniali wykładowców, zamknięty przez "męczące skargi i zastraszenia prawne"

Mechanizm serwisu jest banalnie prosty. Wpisujesz nazwę przedmiotu lub nazwisko wykładowcy. W ciągu kilku chwil trafiasz na konkretny profil, na którym możesz przeczytać opinie innych studentów, którzy mieli okazję spotkać się z danym prowadzącym. Sporo faktów, jeszcze więcej porad. To właśnie Tarsjusz.

Studenci wymieniali się opiniami, żeby w przyszłości uniknąć ciężkiego zaliczenia lub wręcz przeciwnie – trafić na świetnego wykładowcę. Co komentowano? Wszystko. Od sposobu zaliczenia, przez metody prowadzenia zajęć, na podejściu prowadzącego do studentów kończąc. Było tam sporo pozytywów, ale nie brakowało też tych mniej pochlebnych opinii. Trudno się dziwić. Każdy, kto studiował, wie, że wykładowcy potrafią być naprawdę… nietypowi.

Nie baliście się założyć strony, na której można oceniać wykładowców?

Skąd w ogóle pomysł na założenie Tarsjusza?

Stosunkowo dawno temu, bo w 2010 roku, razem z grupką znajomych byliśmy na końcu studiów. Już wtedy wiedzieliśmy, że istnieje problem z dostępem do rzetelnych opinii na temat przedmiotów i wykładowców, do których można się zapisać. Studiowaliśmy na Uniwersytecie Warszawskim i dzięki systemowi USOS mieliśmy dość dużą dowolność wyboru przedmiotów. Niestety, nie bardzo było wiadomo, na co najlepiej się zapisać. Wiadomo, są różni wykładowcy, różne przedmioty, różne rodzaje zaliczenia.

W USOS-ie, co prawda zamieszczano opisy przedmiotów, ale wtedy były to raczej lakoniczne wyjaśnienia. Oczywiście opinie na ten temat chodzą między studentami, ale brakowało jednego, wspólnego miejsca, gdzie można by zebrać je wszystkie. Takiego stworzonego specjalnie w tym celu, a nie jako podgrupę na Gronie, czy zwykłym forum internetowym. Znalezienie tam konkretnej informacji było bardzo trudne, trzeba było przekopywać się przez dziesiątki stron, na których było pełno spamu i mało wartościowych informacji, których faktycznie potrzebują studenci.

Czemu Tarsjusz? To dość nietypowa nazwa, jak na serwis oceniający wykładowców.

Zaczęło się tylko od Uniwersytetu Warszawskiego, ale potem rozszerzyliście działalność także na inne uczelnie?

Byliśmy studentami UW, więc naturalnie na początku Tarsjusz dotyczył tylko naszej uczelni. Wtedy nie wiedzieliśmy też, jak zostanie przyjęty taki serwis, więc przez dwa lata zawierał tylko informacje o kadrze UW. Potem zaczął się rozrastać i obejmował około dwudziestu różnych uczelni z całej Polski.

Jak długo pracowaliście nad Tarsjuszem?

Trudne pytanie. On nie był serwisem w stylu "stawiamy i zapominamy", ten projekt wciąż się rozwijał. Bez przerwy dochodziły nowe opinie i nowe funkcjonalności. Na dobrą sprawę Tarsjusz, który istniał na początku, a Tarsjusz w dniu zamknięcia, to dwa różne serwisy. Myślę, że około miesiąca zajęło samo postawienie serwisu, a kolejne lata to już jego ciągłe dopracowywanie.

Zobacz: Prosto z uczelni – okiem wykładowcy: studenci to roszczeniowi i chamscy ignoranci

Jak dużo osób i opinii było na Tarsjuszu?

To już liczby idące w dziesiątki tysięcy. W grudniu 2012 roku w bazie było ponad 175 tysięcy ocenianych wykładowców oraz przedmiotów, o których napisano blisko 18 tysięcy opinii. Najpopularniejszy był naturalnie Uniwersytet Warszawski, który jako jedyny funkcjonował na Tarsjuszu od samego początku.

Jak radziliście sobie z nieodpowiednimi komentarzami? Koniec końców, właśnie przez nie musieliście zniknąć z sieci

Tak, jak mówiłem, ruszyliśmy z Tarsjuszem z otwartą przyłbicą, mieliśmy dość restrykcyjny regulamin, który pozwalał nam szybko i łatwo usuwać rzeczy, które w jakiś sposób naruszały zasady współżycia społecznego. Stosunkowo rzadko zdarzały się komentarze, które nie niosły za sobą żadnej treści i opinii, a jedynie wulgarnie obrażały konkretne osoby. To był naprawdę promil wszystkich komentarzy, bardzo szybko wyłapywany i zgłaszany przez samych użytkowników.

Mimo wszystko skargi ze strony wykładowców ciągle przychodziły.

Jest różnica między komentarzem beztreściowym a negatywną opinią zgodną z prawdą. Takich komentarzy nie usuwaliśmy, bo wpisywały się w politykę naszego serwisu. Oceniały wykładowcę i niosły za sobą wartościową treść dla innych studentów. Trzeba liczyć się z tym, że sposób prowadzenia zajęć podlega ocenie i nie wszystkim musi się podobać. Praktycznie każdy mail, w którym straszono nas konsekwencjami, dotyczył opinii, które po prostu nie podobały się osobie komentowanej.

Jak dużo takich skarg dostawaliście?

Usuwaliście czy odpisywaliście "Sorry, to opinia studentów. Tak widocznie jest"?

Na samym początku ich nie usuwaliśmy, ale z czasem zaczęliśmy śledzić rozporządzenia i wyroki sądowe. Doszliśmy do wniosku, że gdyby sprawa znalazła swój finał w sądzie, a po drugiej stronie stałby np. doktorant z Wydziału Fizyki, to prawdopodobnie udałoby się nam wybronić. Natomiast nie ma sądu, który by nas nie skazał, gdyby postanowił się z nami procesować np. profesor prawa itd. Z czasem zaczęliśmy z bólem serca usuwać takie komentarze.
Czemu z bólem serca?

Na szczęście nie. Tylko dwa razy dostaliśmy od kancelarii prawnej całkowicie formalne żądania usunięcia komentarza. Jeżeli takie prośby przychodziły tylko mailem, to nie były jeszcze dla nas prawnie wiążące. Również w tych przypadkach domagano się wydania adresów IP autorów krytycznych komentarzy. My oczywiście je zbieraliśmy, ale nie po to, żeby ci ludzie ponieśli konsekwencje. Udostępnilibyśmy je tylko, gdyby zgłosiła się po nie policja lub prokuratura. Na szczęście ostatecznie wszystko udało załatwić się polubownie. Z ciekawszych sytuacji pamiętam też, że raz dzwoniono do moich rodziców.

Rodziców?!

Skoro przychodziły żądania usunięcia komentarzy, to wiadomo, że wykładowcy Tarsjusza czytali. Zdarzały się pozytywne opinie z ich strony?

W trakcie działalności serwisu były to raczej sporadyczne sytuacje, ale teraz otrzymujemy zaskakującą liczbę wiadomości od wykładowców, którzy nie tylko dziękują, ale proszą o podesłanie informacji na swój temat, bo chcieliby je poznać. To był dla nich naprawdę dobry feedback, bo opinie były rzeczowe. Zdarzały się typowo praktycznie wskazówki np. mówi za cicho itd.

Jak najbardziej. Nie mogliśmy się przed tym zabezpieczyć, ale myślę, że to mimo wszystko pojedyncze przypadki. Zdarzały się konta, gdzie pod kilkoma wyjątkowo pochlebnymi opiniami pojawiały się wpisy studentów "Panie Krzysiu, czemu pisze Pan sam o sobie?" itp. Na szczęście społeczność sama broni się przed takimi oszustwami. Istnieje jakaś prawda na temat Pana Krzysia i jeśli jest kiepskim wykładowcą, a nagle pojawiają się same pochlebne opinie, to ktoś w końcu podda je w wątpliwość.

Tarsjusz wróci do internetu?