Gay okay, ale nie w Polsce. Homoseksualiści nie reklamują u nas niczego, bo boimy się, że „zarażą” nas swoją orientacją

Tak, właśnie „zarazić”. Niby jesteśmy otwarci, ale tylko teoretycznie. Akceptujemy odmienność, ale na odległość. Uznajemy, że homoseksualiści są okay, ale pod warunkiem, że siedzą w domu. Publicznie lepiej niech się nie pokazują. Niech też nie próbują wychowywać „naszych” dzieci.

Osobiście znam Darka*, którego również wychowywała para lesbijek. Chłopaka, dziś 24-letniego, urodziła jedna z pań. Ojcem dziecka był jeden ze znajomych z firmy, w której pracowała, choć mężczyzna ów nigdy się o tym nie dowiedział.

Cała operacja była z góry zaplanowana. Matka chłopca od dawna pozostawała w związku ze swoją partnerką. Chciały mieć dziecko, obie były zdrowe, wymyśliły więc, że jedna z nich wda się w romans z mężczyzną i – brutalnie mówiąc – pozwoli mu się zapłodnić. I tak też zrobiono. Gdy ciąża była już pewna, wyjechały do Niemiec. Tam wychowały syna.

– Nie lubię o tym mówić, wiesz, bo jak ludzie słyszą, że nie znam ojca, że wychowała mnie mama na spółkę z Klarą, to krzywo na mnie patrzą. To już nawet nie chodzi o tę orientację ich czy moją, ale o to, że chłopak, który nie zaznał twardej ręki ojca musi okazać się maminsynkiem – mówi mi Darek. I zaraz dodaje: – A ja ani nie jestem maminsynkiem ani gejem, po prostu czasem brakowało mi i brakuje do dziś męskiego wzorca. To chyba wspólny mianownik w wypowiedziach dzieci wychowywanych przez lesbijki, ale ja nigdy tego wzorca nie łączyłem z moją seksualnością. Brakowało mi kogoś do pogadania o męskich sprawach, kogoś, kto nauczy mnie funkcji, jakie facet spełnia w związku. I tyle.

– Kto Cię tego w końcu nauczył? - dopytuję jeszcze.

– Moja dziewczyna (śmiech). Mam tę samą od czterech lat.

Dereka, przyjaciela Darka z podwórka, także wychowała para lesbijek. Dzięki pośrednictwu Darka udaje mi się umówić z jego kolegą na rozmowę przez Skype. Jego historia wydaje się jednak nieco bardziej skomplikowana.

– Mniej więcej do 14-15 roku życia szukałem towarzystwa facetów, starszych ode mnie gości. Fascynowali mnie – słyszę w słuchawkach.

– Dlaczego?

– Byli inni. W domu nie miałem kontaktu z facetami, bo matka i jej partnerka za nimi nie przepadały. U nas nie bywali też geje, nawet ich trudno było dziewczynom przełknąć – uśmiecha się. - Może to dlatego tak bardzo interesowali mnie faceci. Wiesz, syndrom zakazanego owocu. Lgnąłem do nich. Przechodziłem też okres seksualnej fascynacji facetami właśnie, dopiero potem dowiedziałem się, że to normalne u nastolatków.

– A dziś jak jest?

– Dziś deklaruję się jako osoba biseksualna, ale w błędzie jest każdy, kto uważa, że ma to związek z rodziną, w której się wychowałem.

Ale obawy o to, czy społeczność LGBT może wychowywać dzieci to tylko jeden z lęków tak typowych dla polskiego społeczeństwa. Drugi to obawa przed tym, by o orientacji innej niż heteroseksualna mówić głośno, o to, czy pokazywać ją w filmach, reklamach.

Pierwsza reklama, której bohaterami była para gejów, powstała w 1994 roku. Wyprodukował ją szwedzki gigant – IKEA.

Spot jednak pokazywano tylko w nocy i tylko przez moment. Tylko w nocy, bo bano się fali protestów. Tylko przez moment, bo sieci zaczęto grozić, że – z powodu rzeczonej reklamy – niebawem w powietrze wylecą należące do niej sklepy.

Tymczasem lęk o to, że coś, co widzimy w reklamie wpłynie na naszą orientację jest równie nieuzasadniony jak twierdzenie, że lesbijki wychowają geja. – Orientacja seksualna to coś, z czym się człowiek rodzi – przekonuje prof. Izdebski. – Kwestia ludzkiej seksualności jest w ogóle kwestią złożoną, jednak założenie, że wskutek „zapatrzenia” na reklamę możemy zmienić orientację jest absurdalna. I dalej przekonuje, że pokazywanie – czy to w filmach czy reklamach - tego, że bez względu na naszą seksualność jesteśmy takimi samymi ludźmi może jedynie wpłynąć na poziom społecznej empatii i sprawić, że środowiskom LGBT w konkretnych krajach będzie żyło się lepiej. Tak po ludzku.

Kampania okazała się zresztą swoistym preludium dla czerwcowej decyzji amerykańskiego Sądu Najwyższego, który zadecydował, że małżeństwa osób tej samej płci będą legalne na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Tej samej, którą prezydent USA Barack Obama nazwał dużym krokiem w marszu w stronę równouprawnienia.