Każdy chce być pierwszy, czyli jak bliscy kumple ścigają się w Himalajach. Każdy chce sam zdobyć Nanga Parbat

– Trzymam kciuki za Mackiewicza. Twardy jest, konsekwentnie chce zdobyć ten szczyt – mówi w rozmowie z naTemat były himalaista Ryszard Gajewski. Sam wiele razy wspinał się zimą, teraz z pasją śledzi doniesienia z Nanga Parbat (8126 m.n.p.m). A Mackiewicz, zwany „Czapkins”, próbował z tą górą już pięć razy. Ten jest szósty, bo jak mówi – jak coś zaczął, musi skończyć. Idzie w dwuosobowej drużynie, z Francuzką Elizabeth Revol. Już drugi rok z rzędu. Ale pierwsze cztery wspinał się z Klonowskim. – Coś musiało pójść nie tak, że się rozdzielili. Może zmęczyli się sobą i uznali, że każdy pójdzie swoją drogą? – zastanawia się Gajewski.

Co? Nie wiemy. Nie chcemy oceniać. Trudno jednak spytać obu himalaistów, gdy przebywają pod Nanga Parbat. Klonowski od strony Doliny Rupal, na wysokości 6200 m.n.p.m, Mackiewicz od strony północno-zachodniej flanki Diamir, na wysokości 6600 m.n.p.m. To najbardziej dziś oblegany ośmiotysięcznik, jeden z dwóch niezdobytych dotąd zimą. Aż pięć międzynarodowych ekip właśnie próbuje na niego wejść. Wśród nich rzesza Polaków w rywalizujących ze sobą trzech drużynach. W listopadzie, gdy wyprawy szykowały się do wyjazdu, Tomasz Molga pisał, że szykuje się morderczy wyścig, a o współpracy pewnie będzie można tylko pomarzyć. Splendor dla zdobywcy z pewnością będzie ogromny.

A jeszcze niedawno Mackiewicz-Klonowski byli dobrze znanym teamem, choć do profesjonalistów było im bardzo daleko. – To był horror. Nie mieli o niczym pojęcia, używali niemal sprzętu harcerskiego – wspomina Ryszard Gajewski. Pewnego dnia w 2008 roku dwóch młodych Polaków po prostu weszło na najwyższy szczyt Kanady, potem zaczęli wyjeżdżać w Himalaje. Nie mieli pieniędzy, nie mieli sprzętu. Zamiast profesjonalnych lin kupowali rolnicze, 60 gr za metr. Mackiewicz opowiadał w wywiadach, jak wypatrzył promocję i kupił całe dwa kilometry. Nie mieli porterów, czyli tragarzy. Zabrali ze sobą tylko mały namiot.

Wybrali Nanga Parbat, bo najłatwiej było się dostać w pobliże góry. I najtaniej jednocześnie. Gdzie tu mówić o miesiącach przygotowań, jakie za każdym razem czynią wytrawni himalaiści? Szaleństwo? Czemu nie. Oni się nie bali. „Już za pierwszym razem byliśmy pewni, że złoimy tę górę. A potem dostrzegliśmy spojrzenia lokalnych ludzi, którzy patrzyli na nas, jak na totalnych amatorów. Dostaliśmy wtedy ostre bęcki. Naga Góra nie ustąpiła” – mówił Mackiewicz. Albo inna wypowiedź, która pokazuje, że woda sodowa nie uderzyła im do głowy. Wręcz przeciwnie, pojawiła się pokora. Wobec siebie i wobec góry: „Czuliśmy się jak dzieci. Przyszliśmy, dostaliśmy pstryczka w nos”.

Od początku byli razem, mówili o sobie „przyjaciele”. „Pamiętam, że kiedy ogłosiliśmy z Markiem, że wybieramy się na Nangę, spotkaliśmy się ze ścianą. Środowisko wspinaczy było oburzone. „Goście nie wiadomo skąd, bez doświadczenia – słyszeliśmy o sobie. O naszych wyprawach na Logana czy Chan Tengri nikt oczywiście wtedy nie wspominał” – mówił podczas spotkania z miłośnikami gór w Opolu. A w 2013 roku Mackiewicz wszedł na Naga Parbat na taką wysokość, że himalaiści przecierali oczy ze zdumienia. Od 17 lat nikt nie wszedł na taką wysokość. A tu amator? W zeszłym roku zabrakło mu już niewiele. Doszedł do wysokości 7800 m. Razem z Elizabeth Revol.

Obaj opowiadali w wywiadach, że razem uczyli się gór. Mackiewicz – uzależniony kiedyś od heroiny. Człowiek, który dwa lata spędził w ośrodku Monaru, wiele lat mieszkał na Mazurach, stopem pojechał do Indii i pomagał trędowatym. I Klonowski, absolwent Akademii Morskiej w Gdyni. Człowiek, który samotnie pojechał rowerem na Kaukaz i przy okazji zdobył Elbrus. Obaj pasjonaci z marzeniami zdobywania szczytów. Gdzie się nie pojawiali, zaraz przykuwali wzrok. „Ludzie zakochali się w nich, bo są normalni. Tacy sami jak ci, którzy wpłacają im pieniądze. Na festiwalach wchodzą między tłum, piją razem piwo. Nie sposób ich nie lubić” – mówił o nich włoski wspinacz Simon Moro, którego ekipa jest też teraz pod Nanga Parbat.

Teraz idą oddzielnie. Mackiewicz z Francuzką. Klonowski w większym gronie (m.in. idzie z nim Paweł Dunaj, Paweł Witkowski, Michał Dzikowski, Tomasz Kuczyński, Tomasz Dziobkowski, Piotr Tomza). Każdy wspina się z innej strony. Każdy też samodzielnie zbierał pieniądze na wyprawę. Każdy zresztą na innym serwisie w internecie. Mackiewicz na zrzutka.pl zebrał ponad 31 tys. zł, Klonowski na pomagam.pl niecałe 8 tys. zł. Są na szlaku oprócz takich polskich sław jak Adam Bielecki i Jacek Czech. Miał być jeszcze Janusz Gołąb – w jeszcze innej ekipie – ale w ostatniej chwili zrezygnował. Właśnie z powodu tej, wydawałoby się, przedziwnej rywalizacji. Bo, jak powiedział TVP Sport, nie wyobrażał sobie, że miałby konkurować z innymi uczestnikami. Za to swojego wysłannika wysłał TVN24. Można uznać, to dowód na to, jak ważny jest to wyścig.

Kto ma największe szanse na zdobycie szczytu? Nie można ocenić. Nie wiadomo, czy i tym razem Nanga Parbat nie powie himalaistom: „Nie”. Na pewno Bielecki i Czech właśnie dołączyli do innej ekipy. – To oznacza, że spadli psychicznie niżej. Zobaczyli, że sami nie dadzą rady – ocenia Ryszard Gajewski. Może zatem tym razem będzie więcej współpracy? Pamiętamy przecież wiele przypadków, gdy rywalizacja wysoko w górach prowadziła potem do wzajemnych oskarżeń. Wystarczy przypomnieć polską wyprawę na Broad Peak. – Kiedyś było oczywiste, że w trudnych sytuacjach inni pomagają. Teraz zakłada się, że może ktoś pomoże. Ale w przypadku Mackiewicza nie przewiduję, by zostawił kogoś bez pomocy – mówi himalaista.