Jest aktorką z TVN-owskich produkcji i kocha podróżować. "Chcesz zobaczyć tygrysa, to jedziesz tam, gdzie on jest"

Przemocy na przykład. To coś, czego często nie przewidzisz.

Przez 4 miesiące, ja-studentka, nie kupowałam piwa, jedzenia praktycznie też nie, ani papierosów. Totalna abstynencja od wszystkiego. Kasa się znalazła, a do tego byłam zdrowsza. Pojechałam do tej Irlandii i spędziliśmy niezapomniany tydzień. O tym, jak się rozstaliśmy z kolei, to już zapomniałam.

Że jak się chce, to można. Przychodzi też moment, w którym człowiek stwierdza: No dobra, po co ja tu jestem? Co zrobię z całym tym bogactwem, że potrafię podróżować? Czy w ogóle trzeba potrafić? Miałam 3 miesiące, gdy pierwszy raz pojechałam za granicę z rodzicami, teraz to już na szczęście normalne, ale nie w latach 70-tych. Jak byłam mała, czułam, że robię wyjątkowe rzeczy, że podróżuję podczas gdy moi znajomi nie. Przeszłam różne etapy. Najpierw przyszła chęć zwiedzania miejsc, później wolałam rozmawiać z ludźmi, wreszcie żyć w danym miejscu z danymi ludźmi. Teraz znowu mi się zmieniło, nadchodzi kolejny poziom gry. Ale za wcześnie, żebym o tym mówiła. Najpierw wykonam plan, a potem o tym opowiem.

Niezgłębianie. Jak nie zgłębiasz, to się nudzisz. Jak zgłębiam, to ryzykuję. Kiedy robi się niebezpiecznie, instynkt daje znak: dobra, teraz musimy iść w lewo, a czasami szybko zawrócić. Nazywam to miganiem zwierzęcego czerwonego światła.

Zaczęli krążyć wokół mnie i mówić, co ze mną zrobią, jakie na mnie pomysły mieli. Ze szczegółami. Przez pierwsze dwie godziny nawet nie drgnęłam, wiedząc, że jeśli to zrobię, najpewniej spróbują spełnić swoje fantazje. Czas mijał, konduktorka gdzieś się schowała, sąsiad nie reagował - potem zrozumiałam, że ze strachu. Zdana na siebie, przybrałam pokerową minę i czekałam. A w głowie kołatała myśl, co by na to powiedział mój ojciec i inni, dla których moja syberyjska podróż była kompletną głupotą.

"Mówiłem ci, tam jest niebezpiecznie". Słyszałam różne podobne, wręcz tryumfalne głosy, które uciszyłam świadomością, że oni nawet dupy by nie ruszyli, a niby wiedzą wszystko. Odpowiedziałam więc: "Zaraz, zaraz, to jest mój wybór, nawet jeżeli ci Rosjanie mnie zgwałcą". Oczywiście, strach mnie wtedy sparaliżował.

Po ośmiu godzinach panowie zaczęli padać z przepicia…Ja zaczęłam swobodnie się ruszać, myśleć, oddychać. Wreszcie udało mi się do toalety pójść, wskoczyć na górną kuszetkę i przykryć się aż po czoło. Nie zasnęłam, ale było już dobrze.

Życie właśnie na tym polega, że nie wiesz. Największy błąd, który popełniałam i wciąż od czasu do czasu popełniam, to projektować i widzieć coś, czego tak naprawdę nie ma. W buddyzmie mówią, że istnieje tylko tu i teraz. Dla wielu to jednoznaczne z powierzchownością, oderwaniem się od rzeczywistości, byciem hippie. Wydaje im się, że masz gdzieś cały świat.

Jako astrologiczny zachodni Baran i chiński Smok, po prostu idę, taranując co stoi mi na drodze. A na tym polega cała zabawa. Człowiek powinien robić dokładnie to, co chce i potrafi.

Lubię jak coś się dzieje, ale lubię też jak nie dzieje się nic, bo zwracam uwagę na to, co wydarza się w środku. Przez 10 minut możemy teraz patrzeć sobie w oczy i przeżyć kosmiczne spotkanie, a i tak wokół świat wciąż by się kręcił. Cały czas się dzieje, jest białe - czarne, białe - czarne. Nazwij to tao, buddyzmem, cudem, balansem, jak chcesz, nic nowego ci nie powiem. Tylko można to robić, a nie o tym mówić. To jest różnica.

Tu pojawia się pytanie: Robić jedno przez całe życie dobrze czy robić wiele rzeczy, ale średnio?

Można. Ludzie się ścigają, chcą być lepsi od innych, a co gdyby próbowali być lepsi od samych siebie? To byłby szczyt świadomości. Jak chcesz kimś być, ucz się fachu, ale nikt nie da ci gwarancji, że będziesz robić to do końca życia.

Nie wiem, czy zdarzyło ci się usłyszeć: "Ale ty jesteś super. Nigdy się zmieniaj”. Mnie tak, a nie dociera to do mnie jak dobre życzenie, zmieniam się cały czas i to normalne. Ja innym wolę życzyć: "Zmieniaj się, na lepsze".

Stałe jest akceptować to, co przychodzi, być czujnym, szanować inną kulturę, dobrze się bawić, nie brać wszystkiego na poważnie, a kiedy trzeba działać, to od razu. Głupia rzecz - ktoś siedzi w domu i zastanawia się: Jechać czy nie jechać? Wybór jest oczywisty.

Jechać! Tak jak mówi Arun Milcarz: "Wystarczy podnieść tyłek z kanapy".