"Hejter" to polski "Joker". Ten film musi obejrzeć każdy, kto pluje jadem w necie

Podtytuł "Hejtera" nie jest zabiegiem czysto promocyjnym. Druga część dzieje się w tym samym "uniwersum", w którym śledziliśmy emo-Dominika. Reżyser wykorzystał też podobny zabieg i część akcji dzieje się w wirtualnym świecie, a konkretnie w fikcyjnej grze w stylu "World of Warcraft". Sequel jest z pewnością bardziej dojrzały, mniej kiczowaty, a głównych bohaterów łączy praktycznie tylko jedno. Samotność.

Maciej Musiałowski w roli życia

Jako widz towarzyszymy Tomkowi. Poznajemy go w chwili, kiedy wylatuje ze studiów. Szybko jednak znajduje pracę w agencji marketingowej, a raczej farmie trolli, która za grube pieniądze niszczy internetowe i całkiem realne życia osób - czy to celebrytów, czy polityków. Tomek odnajduje się w nowym zawodzie, ale wciąż doskwiera mu brak znajomych, a przede wszystkim dziewczyny. Od lat ma na oku Gabi (w tej roli odkrycie sezonu, Vanessa Aleksander), którą pragnie, stalkuje i która ciągle go odtrąca.

Jan Komasa ma ogromny talent do dobierania pierwszoplanowych ról męskich w swoich filmach. Kariera Jakuba Gierszała zaczęła się właśnie od "Sali samobójców". "Boże ciało" nie byłoby tak boskie bez Bartosza Bieleni. Teraz mamy "Hejtera" i perfekcyjną rolę Macieja Musiałowskiego. Rok 2020 będzie należeć do niego, a przynajmniej mam taką nadzieję, bo to niezwykle zdolny i zapracowany aktor.

26-latkowi, który stał się rozpoznawalny za sprawą serialu "Druga szansa", udało się stworzyć namacalną postać. Wielowymiarową. Przekazuje mnóstwo różnych emocji zwykłym spojrzeniem. Początkowy ból zmienia się w żądzę zemsty. W pewnym momencie już nie wiemy, do której bramki Tomek w końcu gra. Czy działa z egoistycznych pobudek, czy niespodziewanie stanie po stronie dobra, czy chce by świat po prostu płonął. Targające nim rozterki są wymownie sportretowane przez Musiałowskiego. I choć nie możemy się dowiedzieć, co jego bohaterowi siedzi w głowie, to możemy chociaż zrozumieć, co w danym momencie czuje.

"Hejter" jak "Joker"

Przywołany w tytule artykułu "Joker" Todda Philipsa nie jest clickbaitem. Oba filmy powstawały niezależnie od siebie i niemal w tym samym czasie. W obu główny bohater jest wrażliwym outsiderem, który bardzo stara się o akceptację innych, a którego czyny doprowadzają do tragicznych wydarzeń. Finały obu produkcji mają podobny wydźwięk. Jednak nasze sympatie dotyczące obu bohaterów są zgoła inne. I tu się zatrzymam, nic więcej nie zdradzę.

To, że w krajach odległych od siebie o tysiące kilometrów, powstają filmy o podobnej tematyce jest połowicznym przypadkiem. Twórcy są uważnymi obserwatorami i widzą co w sieci piszczy. Odrzuconych samotników, którzy biorą sprawy w swoje ręce i mszczą się na niesprawiedliwym społeczeństwie, będzie z pewnością więcej, o ile nic się nie zmieni. W nas samych. Przedsmak tego mieliśmy w zeszłym roku w Gdańsku, ale "Hejter" nie pokazuje kulisów tego zamachu. Zdjęcia nakręcono dwa miesiące wcześniej. I to też jest przerażające.

"Hejter" pokazuje, do czego prowadzi dzielenie narodu, które w dzisiejszych czasach jest dziecinnie proste. Wszystko dzięki serwisom społecznościowym. Jan Komasa i Mateusz Pacewicz, który napisał frapujący i nieprzewidywalny scenariusz (jeśli myślicie, że udało wam się go rozszyfrować po tym, co pisałem wcześniej, to jesteście w błędzie), nie biorą jeńców. Starają się zachować obiektywizm wytykając błędy każdemu: warszawskiej "elycie", irracjonalnym naziolom i młodzieżowej patointeligencji. Generalnie wszystkim. Nam i wam też.

Cyber-thriller jakiego potrzebowaliśmy

Film nie jest jednak oderwany od rzeczywistości. Niektóre sceny, postacie i dialogi są tak wiarygodne, że aż włos jeży się na głowie. Widać, że twórcy odrobili pracę domową z trollowania i whisperów. Bardzo dobrze zostały ukazane mechanizmy baitowania, które dla nadwornych internetowych komentatorów są zupełnie nieznane. Wiele osób wciąż myśli, że wszystkie posty w internecie są napisane przez prawdziwe osoby, wprost z głębi serca, a nie dla prowokacji określonych zachowań.

"Hejter" nie jest więc filmem tylko dla młodzieży, ale i ich zamkniętych w bańkach rodziców i dziadków, którzy nie mogą iść spać, bo ktoś nie ma racji w internecie. I nie ma tygodnia, by bezrefleksyjnie nie udostępnili jakiegoś łańcuszka lub fake newsa na profilu.

Historia pokazana w "Hejterze" jest szalenie aktualna i uniwersalna, ale czy powtórzy międzynarodowy sukces poprzedniego dzieła tandemu Komasa-Pacewicz, czyli "Bożego ciała"? Bardzo obu panom tego życzę, choć tym razem moja intuicja każe mi w to wątpić. Film dla mnie był ciut za długi (trwa ponad dwie godziny) i przez to gubił napięcie po drodze. Nie jestem też do końca przekonany do scen w grze MMORPG - są zbyt... szczegółowo animowane i zapominamy, że to tylko gra. A może właśnie taki był zamiar?

Nie zmienia to faktu, że obaj twórcy wprowadzają nową jakość do polskiego kina, którą możemy się chwalić za granicą (w końcu ludzie się dowiadują, że w Polsce nie kręci się tylko filmów historycznych). Tworzą potrzebne dzieła na palące tematy, z doskonałymi aktorami i kreacjami, gęstą atmosferą, ale które też dobrze się ogląda. "Hejter" powinien spodobać się fanom "Black mirror", "The Social Network", "Słonia" i rzecz jasna "Jokera". To mocny cyber-thriller, którego oglądanie jest bolesne, ale nie sposób oderwać oczu od ekranu.