Na taki film czekałem całe życie. Polacy nakręcili slasher, którym mogą się chwalić na świecie

Widz wie zatem na co się pisze, dzięki czemu będzie czuł się bezpieczny wiedząc, co go tak naprawdę czeka. Inaczej dla wielu osób horrory byłyby przecież nie do zniesienia. Wielokrotnie też wybuchniemy śmiechem, nawet przy makabrycznych scenach. I to nie z powodu żenady, ale błyskotliwych tekstów.

Bohaterami horroru Kowalskiego jest grupa młodzieży, którą rodzice wysłali na obóz bez smartfonów do odciętej od świata puszczy (to też fabularny wytrych na to, by nikt nie dzwonił po pomoc, który w latach 80. nie stanowił problemu). By tradycji stało się za dość, w filmie pojawiają się slasherowe archetypy postaci: sportowiec, nerd, blondynka i szara myszka.

Występują też znane wzorce zachowań np. para, która uprawia seks ginie jako pierwsza - to fundamentalna zasada. Ogólnie podejrzewamy, jak to wszystko się skończy, ale i tak dajemy się zaskakiwać. Ze slasherami jest trochę tak jak z lubianymi przez nas piosenkami. Podchodzą nam tylko te, które dobrze znamy.

"W lesie dziś nie zaśnie nikt" nie nie jest jednak filmem idealnym - nawet w swojej kategorii. Po dynamicznym otwarciu i sprawnym budowaniu napięcia, w pewnym momencie z ekranu zaczyna wiać nudą, a jedna ze scen śmierci jest przesadnie przeciągnięta. Może to być moje odczucie, które jest za to nadrabiane w emocjonującej końcówce (obejrzyjcie też scenę po pierwszych napisach!). Wrażenie po obejrzeniu całości pozostaje jednak nad wyraz pozytywne. I miejmy nadzieję, że to nie pojedynczy wyskok reżysera Bartosza M. Kowalskiego.

Dożyliśmy czasów, nie tylko pandemii wirusa, która zamyka kina i nas w domach, ale i pierwszego polskiego slashera z prawdziwego zdarzenia.