To najbardziej anty-netflixowy film Netflixa. Dawno nie widziałem czegoś tak dziwnego

Film wcale nie jest o tym, o czym napisałem na początku. Jest ekranizacją pewnego strumienia świadomości. Nie sposób się we wszystkim połapać, tak i nie sposób w pełni zrozumieć innego człowieka. Wiemy natomiast, że w naszych głowach dzieją się niestworzone rzeczy – szczególnie, kiedy zaglądamy do wspomnień lub wstajemy rano i próbujemy sobie przypomnieć, co nam się śniło. O tym jest ten film. Jego fabuła jest zbyt skomplikowana lub bardziej brak w niej jasnej historii, a przesłanie niestety banalne. Dla niektórych może to być największą wadą, dla innych zaletą, bo podsuwa spore pole do interpretacji.

Nie jest to takie trudne, kiedy kadry wychodzą spod rąk Łukasza Żala – autora zdjęć do m.in. "Idy" i "Zimnej wojny". Polak doskonale operuje światłem, cieniem i kolorem – budując atmosferę grozy, a finałowa sekwencja to istny majstersztyk. Dodatkowo całość oglądamy w telewizyjnym formacie 4:3, co zmusza widza na koncentrowaniu się tylko na tym, co chce nam pokazać operator, nie na bujaniu w obłokach.

Najłatwiej zrobić zwariowany film i na koniec pokazać scenę przebudzenia głównego bohatera. "Może pora z tym skończyć" może być zapisem snu. Świadczy o tym realizm magiczny obecny na każdym kroku filmu. Wszelkie cuda są akceptowalne przez postacie, tak jak w czasie snu nie podważamy logiki niektórych wydarzeń. Główna bohaterka próbuje cały czas wrócić do domu, ale ciągle coś jej w tym przeszkadza – szczególnie jej chłopak, który ciągle zmienia plany. No typowy scenariusz irytującego snu.

Możemy też odbierać film jako obraz mózgu człowieka z demencją lub Alzheimerem. Główna bohaterka raz nazywa się Lucy, Louisa, Lucia, a nawet Ames. Raz jest fizykiem kwantowym, raz malarką. Często też w niewyjaśniony sposób zmieniają jej ubrania, a rodzice głównego bohatera raz są starzy, raz młodzi. Nielinearna fabuła też oddaje utratę poczucia czasu i ogólne zagubienie we własnej głowie i wspomnieniach. Osoby z taką przypadłością nie rozpoznają bliskich i mają problemy z przypomnieniem sobie ważnych rzeczy. Tak możemy gdybać nad filmem na jego najbardziej zewnętrznej powłoce.

Jeśli wejdziemy głębiej, to wtedy zaczyna się zabawa i każdy będzie to sobie tłumaczył inaczej. Jak dla mnie, film pokazuje słynne "całe życie przeleciało mi przed oczami", przemijanie i utracone marzenia. Obserwujemy ostatnie obrazy w mózgu przewijającego się przez cały film woźnego. Chciał być wielkim naukowcem, stąd scena otrzymania Nagrody Nobla wprost z "Pięknego umysłu". Zakochał się kiedyś w dziewczynie, ale już zapomniał jej imienia lub nigdy nie poznał. Możliwe, że sam pogrzebał swoją karierę? Jest to pokazane w baletowej scenie, kiedy woźny zabija Jake'a.