Po śmierci członka załogi Jaka-40 mnożą się wątpliwości. To nie jedyne owiane tajemnicą samobójstwo w III RP

Śmierć technika rządowego Jaka-40, który 10 kwietnia 2010 r. lądował w Smoleńsku, według wielu nie jest przypadkowa. Wiedza, którą posiadał sprawia, że prawicowe media i blogosfera mnożą wątpliwości dotyczące śmierci Remigiusza Musia. Czy stawianie pytań jest w tym przypadku uzasadnione?

Dziś została przeprowadzona sekcja zwłok technika Jaka-40, wstępnie wynika z niej, że w śmierci nie brały udziału osoby trzecie. Dla wielu komentatorów nie ma to jednak kompletnie żadnego znaczenia. Jedni i tak będą twierdzić, że było to samobójstwo, drudzy zaś nie dadzą się przekonać o przypadkowości tej śmierci.

Ciało twórcy jednostki GROM, podobnie jak w przypadku technika Jaka, znalazła żona w domowej piwnicy. Zdarzenie miało miejsce w czerwcu tego roku. Obok ciała Petelickiego znaleziono broń, z której miał oddać do siebie strzały. Samobójstwo generała poddawał w wątpliwość nawet jego przyjaciel Gromosław Czempiński. Jak twierdził, było dla niego całkowicie niezrozumiałe, dlaczego Petelicki mógłby to zrobić. Targnięcie się na własne życie przez człowieka o tak twardym charakterze budziło także wątpliwości byłych żołnierzy GROM. – Zwyczajnie nie wierzę w jakieś samobójstwo – mówił w rozmowie z Wirtualną Polską ppłk Krzysztof Przepiórka, b. żołnierz GROM-u, prezes Fundacji Byłych Żołnierzy Jednostek Specjalnych "GROM". Śledztwo w sprawie śmierci generała wciąć trwa.

Czytaj także: Po śmierci Remigiusza Musia. Minister Cichocki: Udział osób trzecich? Najważniejsza hipoteza, którą trzeba wykluczyć

– Atmosfera wokół śmierci Remigiusza Musia zaczyna być symetryczna do tej, po śmierci Petelickiego – komentuje Piotr Pytlakowski, dziennikarz śledczy tygodnika "Polityka". – Znałem dosyć dobrze generała i nie mieści mi się w głowie, że tak silny człowiek zdecydował się na taki krok. Nie mogę jednak twierdzić, że ktoś przyczynił się do jego śmierci – dodaje.

– Często samobójstwa w celach więziennych nasuwają podejrzenia o udział osób trzecich – zauważa Brunon Hołyst z Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego.
Faktycznie zakłady karne są miejscem, gdzie odebranie sobie życia zdarza się dosyć często. W 2010 roku samobójstwo w polskim więzieniu zdarzało się średnio co dziesięć dni. Wpływają na to bez wątpienia obciążenia psychiczne osadzonych, którzy nie są w stanie poradzić sobie z sytuacją w której się znaleźli. Jest jednak druga strona tych wydarzeń. Mury więzienne stwarzają także okoliczności, które mogą sprzyjać pozbywaniu się niewygodnych świadków.

Piotr Pytlakowski przypomina jedną z największych zagadek ostatnich lat, czyli sprawę porwania Krzysztofa Olewnika. 27 października, czyli dokładnie 11 lat od porwania, miał miejsce eksperyment w domu Olewników, który ma przybliżyć śledczych do wyjaśnienia tego tragicznego porwania. Sprawa jest tajemnicza i trudna do rozwiązania również dlatego, że wszyscy porywacze popełnili samobójstwa w więziennych celach. Wojciech Franiewski został znaleziony w 2007 r. martwy w olsztyńskim areszcie. Odebrał sobie życie trzy miesiące przed rozpoczęciem procesu. Niecały rok później znaleziono ciało drugiego porywacza, Sławomira Kościuka. Jego cela była monitorowana, za wyjątkiem kącika sanitarnego. Ostatnią żyjącą osobą, która była odpowiedzialna za porwanie Olewnika, był Robert Pazik. Odebrał sobie życie w styczniu 2009 roku. Po tych dwóch samobójstwach Pazik był więźniem pod specjalnym nadzorem. Pomimo to zdołał powiesić się w płockiej celi.

"Lepper nie mógł tego zrobić"

W samobójstwo byłego wicepremiera nie wierzyła także prokuratura. Rzadko się zdarza, aby w przypadku odebrania sobie życia zamawiano portret psychologiczny zmarłego. W przypadku Leppera taki portret powstał. Chodziło o wyjaśnienie, czy ktoś mógł nakłaniać byłego szefa Samoobrony do targnięcia się na własne życie. Sekcja zwłok nie wykazała udziału osób trzecich. Andrzej Lepper powiesił się na sznurze od worka bokserskiego. W jego organizmie nie znaleziono śladów alkoholu.