Generacja Z. Młodzi, otwarci, wychowani w dobrobycie, żyjący w świecie wirtualnym, skazani na kryzys

Katarzyna Sowińska zwraca uwagą, że ich podstawową cechą i największą zaletą jest biegła znajomość świata wirtualnego. – Nie ma dla nich rzeczy niemożliwych do znalezienia w sieci. Zawsze wiedzą, gdzie ich szukać, albo kogo zapytać. Robią to błyskawicznie – podkreśla menedżerka w firmie PwC.

Jednak jest to również pokolenie bardzo podzielone. To poczucie przyjaznego świata w zasięgu ręki nie dotyczy jednak wszystkich przedstawicieli "Generacji Z'. – Dramat tego pokolenia polega na tym, że jest ono bodaj najbardziej podzieloną generacją, w sensie ekonomiczno-mentalno-kulturowym, od czasów zakończenia II wojny światowej. Pamiętajmy, że jest to pierwsze pokolenie po przełomie '89, przy którym tak wyraźnie będzie widać, kto "dostał w spadku po rodzicach": wykształcenie, zamożność, otwartość na świat i szansę na sukces zawodowy. Są to przecież dzieci dzisiejszych 40-parolatków, czyli tych, którzy mogli wykorzystać szanse, które przyniósł wolny rynek i przemiany w Polsce – podkreśla Violetta Rymszewicz.

To młode pokolenie nie tylko więc "konsumuje" osiągnięcia rodziców, ale przede wszystkim na własnej skórze odczuwa ich życiowe sukcesy lub porażki. O sukcesach tej generacji zdecydują nowe, zupełnie zaskakujące umiejętności. Eksperci zwracają uwagę, że będzie to nie tylko wykształcenie, ale również w bardzo dużym stopniu "kultura domu rodzinnego". – Ważne będzie na przykład to, czy w domu panowała atmosfera sprzyjająca rozwojowi, czy czytało się książki, odwiedzało muzea, słuchało ambitnej muzyki, podróżowało. Czy rodzice dbali o to, by wychowywać w atmosferze tolerancji dla innych religii, koloru skóry lub stylu życia – wymienia Rymszewicz.

Ich wejście na rynek pracy będzie małą rewolucją. – Wejście "generacji Z" na rynek pracy doprowadzi do zmierzchu rutynowych badań zaangażowania. Ci młodzi ludzie, nie czekają cały rok na wyrażenie swojej opinii, robią to od razu. To pokolenie instant – wszystko się musi dziać natychmiast. To zmieni też system komunikacji w firmach – zwraca uwagę Katarzyna Sowińska z PwC. – "Z" cechuje transparentność, nie do końca rozumieją poufność informacji. Z tą społecznością pracodawcy będą musieli wypracować to od początku – dodaje.

Eksperci zwracają jednak uwagę, że mimo iż młodzi urodzeni po 1990 roku mają nieograniczony dostęp do informacji i słyszą o kryzysie gospodarczym, nie do końca zdają sobie sprawę z tego, że wejście na rynek pracy będzie dla nich trudne. – Są dziećmi rodziców z pokolenia X i podchodzą do przyszłości z hasłem "jakoś to będzie" – zwraca uwagę Katarzyna Sowińska.

"Zety", w ocenie specjalistów, to również pokolenie egoistów – jedynaków. Przyszli na świat w czasach prosperity. – Ich rodzice byli zajęci pracą i karierą, często decydowali się tylko na jedno dziecko, które rozpieszczane miało wszystko podane na tacy. Cała uwaga rodziców się skupiała tylko na nich i z tego powodu wiele "Zetów" to wymagający egocentrycy – komentuje Violetta Rymszewicz. Ci młodzi są mniej empatyczni, trudniej nawiązują też trwałe więzi. Przyzwyczajeni są do przyjemnego życia, takie wielu z nich miało, więc zakładają, że wygoda po prostu się im należy. Nie byłoby z tym problemu, gdyby nie fakt, że wejdą i powoli już wchodzą w dorosłość w czasach głębokiego kryzysu, gdzie dostęp do dóbr i pracy będzie mniejszy. Tym samym wielu młodych ludzi będzie musiało zweryfikować podejście typu "należy się od razu".

Violetta Rymszewicz podkreśla jednak, że ta generacja dopiero wkracza w dorosłość, więc wszystkie próby jej charakterystyki są spekulacjami. – Raz na 10 lat w dorosłość wchodzi nowe pokolenie i tak naprawdę dopiero po efektach pracy jesteśmy w stanie opisywać jej osiągnięcia i pokusić się o charakterystyki. Każda inna próba opisania i nazwania generacji prowadzi do przekłamań – podkreśla blogerka na temat i przypomina, że ten specyficzny styl generalizowania i szufladkowania pokoleń zapoczątkowano w USA. W jej ocenie jest on w znacznym stopniu kreowany przez politykę. Szczególnie w Europie, gdzie systemy edukacyjne nie nadążają za zmieniającym się rynkiem pracy. – Ani politycy, ani świat nauki nie zna recepty na to, jak bezkolizyjnie wprowadzać młodych do życia społecznego, stąd biorą się próby zrzucania na nich części odpowiedzialności. Te podziały generacyjne i uogólnione opisy często sugerują, że sami młodzi są odpowiedzialni za brak pracy i środków do życia. To oczywiste nadużycie. Powiedzmy to wyraźnie, to nie młodzi ponoszą odpowiedzialność za ogólnoświatowy kryzys i brak stałej pracy – podkreśla.