Najpierw omami cię czarnym humorem, a potem zrobi sieczkę z mózgu. Oto idealny horror na Dzień Dziecka
"Absolutnie genialny", "10/10", "Najlepszy horror od lat" i inne wyjęte z kontekstu fragmenty recenzji filmu prześladują mnie jak duchy od kilku miesięcy. "Ghost Stories", czyli wedle tłumaczenia naszego dystrybutora "Przebudzenie dusz", jest szumnie zapowiadanym horrorem, a jak coś jest tak reklamowane, to wiadomo, co to oznacza. Nic dobrego. Akurat w tym przypadku wszystkie achy i ochy nie są mocno przesadzone, ale nie jest to też horror, przez który nie uśniecie w nocy.
Międzynarodowy sukces sztuki "Ghost Stories" sprawił, że filmowcy bili się o jej adaptację. Każdy chciał nakręcić ją jak najszybciej, ale Dyson i Nyman woleli na spokojnie napisać scenariusz oddający ducha, sugestywnie oddziałującego na widzów, spektaklu. W końcu poznali się ze studiem Warp Films i wspólnie stworzyli ekranizację sztuki na 7 lat od jej teatralnej premiery (w Polsce film wychodzi z opóźnieniem)."Z Jeremym przyjaźnimy się, odkąd skończyliśmy piętnaście lat. Dość szybko też zrozumieliśmy, że nasze zamiłowanie do horrorów chcielibyśmy przełożyć również na formę sceniczną. Pracowałem na West Endzie z reżyserem Seanem Holmesem. Wpadłem wtedy na pomysł, aby trzech mężczyzn opowiadało na scenie o swoich koszmarnych przeżyciach z duchami, co było trochę taką paranormalną wersją "Monologów waginy"."
Z desek teatru na ekran kina
W "Przebudzeniu dusz" nie mamy oczywiście do czynienia z gadającymi głowami, snującymi powoli historie z dreszczykiem (choć z doborem odpowiednich aktorów, to nie byłoby takie złe - vide film "Dogville"). To horror korzystający z dobrodziejstw filmowych środków. Prezentuje nieco inne podejście do straszenia widza. Podobnie jak "Ciche miejsce" przerażało szczątkową ilością dźwięku.
Fot. mat. pras.
Film jest antologią składającą się z trzech historyjek, a wiąże je wszystkie postać Goodmana, który rozmawia ze świadkami niesamowitych zdarzeń i sam ich doświadcza. Fabuła nie jest cały czas śmiertelnie poważna jak w "Obecności", w której też badano zjawiska paranormalne. Wiele razy napięcie rozładowywane jest przez absurdalny humor, ale to zrozumiałe, bo za film odpowiadają Brytyjczycy. Od razu przywodzi to na myśl kultowe serie "Opowieści z krypty" czy "Strefę mroku", które przez lata serwowały widzom krótkie historie jeżące włos na głowie albo takie, który miały zupełnie niespodziewane zakończenie.
Fot. mat. pras.
"Przebudzenie dusz" wykorzystuje zatem klasykę grozy, ale nie parodiuje jej. Podaje w nowoczesny sposób, bo dziś mało kto się boi kościotrupa z krypty i jego anegdot. Nie unika więc "skocznych" momentów, bo współczesny widz na to liczy, ale też nie bazuje jedynie na jump scare'ach. Akcja początkowo wolno się rozkręca i zastanawiamy się, czy przyszliśmy na dobry film. Jednak, gdy przenosimy się do zrujnowanego, opuszczonego "domu wariatek" i gaśnie światło, to czujemy się jak "u siebie". W czasie oglądania filmu trafiamy zresztą do różnych lokalizacji i poznajemy różne istoty - duchy, potwory i oczywiście małe dziewczynki. To z pewnością ukłon w stronę ulubionych horrorów Andy'ego Nymana i Jeremy'ego Dysona.
Fot. mat. pras.
Każda scena, niedopowiedzenie i drobny szczegół mają znaczenie, które zostaje wyjaśnione w wielkim, przejmującym finale. Zakończenie, choć jest pewnym pójściem na łatwiznę, robi sieczkę z mózgu widza, który wiernie się przyglądał, do czego to wszystko go zaprowadzi. Oglądanie "Przebudzenia dusz" to jednak czysta przyjemność, nawet jeśli czasem zdarzy nam się podskoczyć na fotelu.
Fot. mat. pras.