Masaż lomi lomi lepszy niż psychoterapia! Na własnej skórze przekonałam się, że dotykiem można zmienić myślenie

Jest środek tygodnia, godzina 19 z hakiem. Centrum Warszawy, pada. Czekam w ustalonym miejscu. Za kilka minut przyjdzie Krzysztof – specjalista od masażu lomi lomi, z którym jestem umówiona. Mam jeszcze chwilę na papierosa, który jako jedyny trzyma mnie w pionie o tej porze, przy tej aurze i po dniu, który zaczął się dla mnie o 4 rano. Myślę tylko o jednym – zrobić co się da dla dobrego tekstu i iść spać. I co najważniejsze – nie zasnąć podczas masażu!

Krzysztof okazuje się łagodnym bardzo uprzejmym mężczyzną, który swoim spokojem nieco mnie onieśmiela. Od samego początku mam wrażenie, że na moim dobrym samopoczuciu zależy mu bardziej niż mnie samej. Kiedy on zajmuje się ustawianiem stołu do masażu i przygotowaniem wszystkich potrzebnych akcesoriów (sprzęt grający, świeczki, hawajskie korale, kilka różnych kosmetyków), mamy okazję porozmawiać.

Ogólnie rzecz ujmując, jesteśmy jednością ciała i ducha. Za pomocą ciała reagujemy na każdą myśl i wynikające z niej emocje. - Jeśli myślimy w ten sam sposób na konkretny temat, np. wciąż karcimy się w myślach za niepowodzenia, ciało to zapamiętuje i przybiera pozycję, która odzwierciedla nasz stan emocjonalny. Lomi lomi tę formę rozbija – tłumaczy Krzysztof. Człowiek wstaje i czuje, że nie wie, co ma dalej robić. Chce wrócić do nawykowego myślenia, ale ciało mu na to nie pozwala, bo jest w zupełnie innym stanie. To powoduje, że zmieniamy myślenie z kategorii "muszę coś zmienić" na "jak osiągnąć ten stan w przyszłości, bez masażu". Takie podejście jest o wiele skuteczniejsze, bo motywuje do działania. Masaż daje nam na tacy efekt, do którego dążymy. To tak jakby osobom, które nie mają motywacji do nauki, na zachętę dać stan emocjonalny po obronie dyplomu. Dlatego lomi lomi może być pomocnym dodatkiem do psychoterapii – mówi Krzysztof.

Masaż lomi lomi różni się od innych tym, że nie jest mechanicznym rozbijaniem napięć w ciele poprowadzonym według schematu. Lomi lomi polega na słuchaniu ciała i doprowadzeniu go do samorozluźnienia. - Moim zadaniem jest zachęcenie ciała do relaksu, a nie wymuszenie go – mówi Krzysztof. Kiedy dotykam, czuję, w których miejscach ciało stawia opór i nigdy nie robię więcej niż tyle, na ile ciało mi pozwoli. Głębia tego doświadczenia zależy od osoby masowanej, na ile ona jest gotowa otworzyć się i ile chce dostać. Niczego nie wymuszam. Dotykam, dostaję informację zwrotną od ciała i robię tylko tyle, ile mogę. Skupiam się w całości na dotyku, przez cały zabieg mam zamknięte oczy – dodaje.

- Innym razem masowałem kobietę w głębokiej wieloletniej depresji. Była zgarbiona, skulona. Po masażu jej ciało mówiło do niej "uśmiechnij się!" Była zupełnie zdezorientowana, tak jakby nie wiedziała, czy słuchać diabełka na lewym ramieniu, czy aniołka na prawym. Nie mogła znaleźć w ciele swojej depresji, do której była tak przyzwyczajona. Pojawiła się niezgodność między nastawieniem w głowie a postawą ciała. To pozwoliło jej uświadomić sobie, że ona nie jest depresją, lecz, że depresja to przejściowy stan, z którego można wyjść.

Masaż z biegiem czasu "nabiera mocy" (ucisk staje się silniejszy), a moje myśli stają się coraz bardziej chaotyczne. Jest przyjemnie ciepło i nienaturalnie spokojnie. Przez moją głowę przebiegają różne wyrwane z kontekstu zdania, pojawiają się kolejne wątki, które Krzysztof "rozbija" dotykiem. Tak jakby wiedział, że o czymś rozmyślam i usilnie chciał mi przeszkodzić. Myśl o niedokończonej rozmowie z mężem, przeplata się z refleksjami typu "za mało czasu spędzam z dzieckiem" lub "czy Maciek (fotograf) znajdzie adres" i obawami, że wywiad umówiony na następny dzień nie wyjdzie tak, jak powinien. Aż tu nagle Krzysztof unosi moją nogę, opiera ją na swoim ramieniu i testuje, jak bardzo jestem rozciągnięta, bądź raczej – jak dalece moje ciało pozwoli mu działać. Po kilku takich seriach wiem już, że nie pozostaje mi nic innego jak oddać się masażowi, bo i tak nic sensownego nie uda mi się z samą sobą w tej wolnej chwili ustalić.

W tym momencie Krzysztof sprawdza mój oddech, kładąc mi na mostku dłoń (a może palec?) i trwa w tym geście przez kilka minut. Wydaje mi się, że bada jak oddycham – przeponą czy klatką piersiową. Postanawiam mu udowodnić (i sobie też), że oczywiście perfekcyjnie oddycham przeponą, długo i powoli. Krzysztof nie daje się nabrać. Zaczyna dociskać moją klatkę piersiową do stołu, tak jakby chciał zmusić mnie do oddechu przeponą. Nic z tego. Zaczynam się karcić w myślach – w końcu urodziłam dziecko naturalnie i chodziłam na ćwiczenia oddechu w ciąży. Co jest ze mną nie tak?! Moje autopretensje przerywa Krzysztof, wykonując gest świadczący o pełnej akceptacji mojego wyboru metody oddychania – delikatnie masuje brzuch. Po chwili staje za moją głową i wraca do wciąż spiętych (jak się okazuje) łopatek.

Wkłada mi pod plecy całe pięści i w tym momencie dzieje się coś bardzo dziwnego. Ot tak, czuję jak wszystko, o czym do tej pory myślałam bezpowrotnie się oddala (trzy pomysły na początek tekstu niestety też) i jest mi wszystko jedno co stanie się dalej. Czy fotograf spóźni się na zdjęcia, czy wtargnie tu bez pukania, kiedy obnażona będę leżeć na stole, czy są jeszcze miejsca na zajęciach jogi w moim mieście i tak dalej. Jest mi po prostu dobrze i ten stan towarzyszy mi do końca. Nawet kiedy słyszę, że w korytarzu krząta się Maciek, a jakiś pies zajadle wyraża z tego powodu niezadowolenie.

Druga myśl to, że bardzo takich momentów wyluzowania potrzebuję. W chwili, w której siedzę na stole i czekamy aż Maciek zorganizuje warunki do sesji zdjęciowej, naprawdę jest mi obojętnie co pomyśli mój kolega z pracy na widok mnie z rozmazanym makijażem i tłustą maścią na włosach. Nie mogę sobie również przypomnieć o czym myślałam zanim tu przyszłam, wszystko jest jakby za mgłą, dalekie i nie tak istotne, jak to, co tu i teraz.

Trzeci i chyba najważniejszy wniosek z tej sytuacji przychodzi mi do głowy, kiedy jestem już "trzeźwiejsza", niecałkowicie odurzona półtoragodzinnym ciepłym dotykiem – że pora zadbać o siebie, bo naprawdę warto. Kiedy do głowy zaczynają napływać myśli o tym, co zrobić, by sesja była jak najbardziej udana, jak związać do niej włosy i czy Maciek na pewno nie widzi zbyt wiele zza ręcznika, który mam na sobie, rozmyślania przerywa mi Krzysztof. - Wyczułem w twoim ciele konflikt, który mieści się w klatce piersiowej i barkach. Masz kłopot, bo jedno i drugie są bardzo spięte – klatka chce się wypiąć do przodu, by udowodnić, że dasz sobie radę, a plecy są obciążone zbyt dużą ilością obowiązków, przez co i tył i przód walczą z nadmiarem, jaki dźwigasz – mówi. Staję jak wryta.

Teraz przypominam sobie, jak na początku Krzysztof mówił, że przez kilkugodzinny masaż lomi lomi można dotrzeć do swoich najskrytszych pragnień, o których nie mamy pojęcia, docierać do sedna wewnętrznych konfliktów, może nawet czytać z podświadomości? Wtedy wydawało mi się to niewiarygodne, myślałam, że to jak horoskop, którego przepowiednie dopasować można niemal do każdego człowieka. Po tym doświadczeniu nie mam wątpliwości, że się myliłam. Na koniec dodam, że według Krzysztofa ten błogostan może trwać 24 godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Wystarczy, że opanujemy sztukę kontrolowania swoich reakcji na to, co nam się przytrafia.