Czy młode Polki potrzebują jeszcze feminizmu? "Odczuwam dziś potrzebę obrony naszych podstawowych praw"

Muszę się przyznać, że nie do końca wiem jakimi śladami idą moje zachodnie koleżanki, ale przypuszczam, że nie jestem tak spektakularna w swoich działaniach jak one. Uprawiam feminizm lokalny.

Bycie feministką nie jest dla mnie sposobem na bycie w mediach, nie robię z tego wielkiej afery. Feministką jestem z natury. Jestem za równouprawnieniem kobiet i mężczyzn, ale nie chciałabym tez przeprowadzać kastracji na mężczyznach. We wszystkim najważniejszy jest złoty środek.

Myślę, że - mimo znaczącego wzrostu świadomości - kobiety wciąż są często traktowane gorzej np. dostają niższe pensje, niższe stanowiska mimo tych samych bądź nawet lepszych kwalifikacji. O tym należy i trzeba rozmawiać.

Oczywiście silne odczuwam dziś potrzebę obrony naszych podstawowych praw - do podejmowania samodzielnych decyzji - o własnej prokreacji, planowaniu rodziny i swoim zdrowiu. Nie mówiąc już o tym co czuję, obserwując wyrażany dziś czasem stosunek do kobiet- ich godności- w Polsce i - ostatnio - w USA.

Słowo "feminizm" jest trudnym słowem, którego nawet kobiety się boją. Wstydzą się o nim mówić głośno. Czują, że wywołuje to poruszenie w towarzystwie, że może skazać je na łatkę kobiet nieatrakcyjnych, mających pretensje do świata, w jakiś sposób pozbawionych kobiecości. Ja się z tym nie zgadzam. Potrzeba nam odczarowywać to słowo.

Podziwiam takie kobiety jak Emma Watson, imponuje mi jej odwaga, jej zaangażowanie w problem. Każda taka postawa, słowa wsparcia dla koleżanek, zarówno w Polsce i za granicą, przyciągają moją uwagę. Mam wtedy ochotę się pokłonić i powiedzieć: "Brawo, siostro, dbasz o nasze interesy".

Osobiście jestem przeciwniczką feminizmu agresywnego, krzyczenia i bicia piany. Myślę, że sprawczy feminizm to działanie-pomaganie koleżankom w zrozumieniu ich praw, mentalnym wsparciu, przede wszystkim w ich samorozwoju.I w zachęcaniu kolegów do pomocy- bo feminizm nie jest przypisany tylko kobietom. Absolutnie nie. Wydaje mi się, że moje pokolenie odrobiło lekcję i widzi, że dbałość o sytuację kobiet jest naszym wspólnym obowiązkiem.

Potrzebujemy feminizmu do odnalezienia się w dzisiejszym świecie. Potrzebujemy uczyć dziewczynki jak czerpać siłę ze swojej kobiecości, tak żeby im służyła, a nie skazywała na podporządkowanie innym. Jak być atrakcyjną, może nawet prowokującą, ale nie wulgarną i funkcjonującą pod dyktando upodobań niektórych mężczyzn lalką. Kiedy spotykam się z seksizmem, kiedy czuję, że ktoś próbuje odebrać mi moje prawa, czuję jak rośnie we mnie potrzeba, żeby coś z tym zrobić, stanąć po swojej stronie i stronie koleżanek. I coraz częściej czuję tą samą energię u innych. Wyczuwa się, że temat przybiera na sile, coraz więcej projektantów, artystów, osób publicznych, aktywistów oraz, szczęśliwie, mediów go podejmuje.

Wierzę w partnerstwo i bardziej uniwersalnie: w równość, ponad podziałami ze względu na płeć czy rasę. Rozumiem skąd się biorą pewne społeczne mechanizmy i wzory, w które jesteśmy uwikłani, ale jeśli nie pasują już do współczesnej rzeczywistości – nie widzę powodu, żeby za nimi ślepo podążać. Z drugiej strony narzucać moje poglądy innym też nie chcę.

Co oznacza dla mnie słowo feminizm? Szczerze mówiąc, aż musiałam posprawdzać sobie różne definicje. Feminizm kojarzy się z plakatem z waginą, nieogolonymi nogami i marszem ulicznym. To bardzo krzywdzące, i jak przypuszczam, należałoby walczyć z takim postrzeganiem tego słowa. Oswajać je, pokazując takie feministki, jak np. Emma Watson. Tak jak mówiłam: ponieważ nie lubię etykietek, nigdy nie sprawdzałam i nigdy nie walczyłam... Na własny użytek lubię za to hashtag "Girl Power". Ma w sobie siłę, dumę i świeżość. Nie ciągną się za nim historia i dziwne skojarzenia.

Śledzę i podziwiam działania Emmy Watson. Oglądałam na Youtube wszystkie materiały związane z HeForShe. Taylor Swift i Lena Dunham kojarzą mi się z zagrywkami popkulturowymi, bardziej inspirującą postacią z tej branży jest jednak Beyonce. Ona faktycznie swoją postawą i twórczością zmieniła życie i zainspirowała miliony kobiet na cały świecie.

Nie wiem czy dziś potrzebujemy jednoczyć się pod hasłem "feminizm". Ale na pewno ważne jest inspirowanie młodych dziewczyn i pokazywanie im, że mogą być kim tylko zapragną, kiedy dorosną. Politykami, managerkami, strategami, żonami i partnerkami, policjantkami czy przedszkolankami. Jeśli masz do czegoś talent, wytrwałość, żeby się uczyć i ciężko pracować – żadne drzwi nie będą dla ciebie zamknięte.

Czy jestem feministką? Tak. To taka odpowiedź, która czasami nie wymaga rozwinięcia. Zawsze o tym myślę, jeśli ktoś mnie pyta: "Dlaczego się za nią uważasz?". To, co robię - dla siebie, dla dziewczyn, dla świata - jest tak oczywiście feministyczne i całe moje życie, mam wrażenie, chcę aby takie było.

Wychowywałam się i żyję w mocno sfeminizowanym środowisku. Mam siostrę, nie mam brata, mój tata rzadko bywał w domu. w szkole to samo-należałam do kobiecej grupy teatralnej. Moja mama prowadzi salon fryzjerski. Potem trafiłam na pedagogikę na UW, gdzie ustalmy, są cztery damskie toalety i pół męskiej. Było więc dla mnie oczywistym, że kobiety są silnymi, fajnymi babkami, które robią to, co chcą, borykając się z mniejszymi i większymi problemami.

Po co nam feminizm? By być świadomym we wszystkim, co robimy. Ostatnio byłam u notariusza, który miał duży problem, by nazwać mnie w akcie notarialnym fundacji fundatorką i prezeską. Nie przejęłam się tym, bo wiem, że jestem na tyle silna i kontroluję swoje życie, by nie obniżył mi tym poczucia wartości. Ale dla dziewczyny, która czuje to mniej, takie pilnowanie języka jest strasznie ważne. Choćby z tego powodu równość jest po prostu potrzebna, to oczywiste, tak jak to, że jestem feministką. Chcemy planety szczęśliwych ludzi, takiej, gdzie szczęśliwi są WSZYSCY i myślę, że do tego też służy feminizm.

Mój feminizm objawia się w tym, że zawsze liczę na siebie. Od zawsze mama powtarzała mi: Umiesz liczyć, licz na siebie. Dzięki temu pracuję i chcę pracować na swoje nazwiska sama, zarabiać na siebie i nigdy na nikim się nie opierać.

Wierzę, że kobieta powinna być traktowana jak mężczyzna, w życiu codziennym i zawodowym, gdzie często na tym samym stanowisku dostaje niższą pensję. Myślę też, że feminizm kobiety nie może się kończyć wraz z założeniem rodziny. Prawa i obowiązki dotyczące wychowania dzieci dotyczą zawsze obu stron. Nie róbmy od razu z kobiety kury domowej.

W moim wypadku nie było momentu, gdy pomyślałam: Tak, od teraz jestem feministką. Działałam, rozwijałam się, by dawać sobie radę w każdej sytuacji – cokolwiek by mnie nie spotkało. Mogę powiedzieć, że feminizm mam ciągle z tyłu głowy, ale bez potrzeby nazywania tego po imieniu.

Fajne jest to, że dziewczyny pracują, że się rozwijają i chcą mieć równe prawa i nie być szufladkowane. Z drugiej strony wcale nie marzymy o chodzeniu w męskich spodniach i zamiany rolami. Miło jest przecież, kiedy mężczyzna otworzy drzwi czy prawi komplementy. Uważam, że najważniejsze w relacji damsko-męskiej jest partnerstwo.

Według mnie potrzebujemy dziś feminizmu do podnoszenia samooceny kobiet. Wiele, moim zdaniem, nadal nie docenia samych siebie i pozwala zdominować się mężczyznom. Promowanie feministycznych postulatów, równości na wszystkich płaszczyznach, może im pomóc. W momencie, gdy kobiety będą czuły, że mają te same prawa, wszyscy będą szczęśliwsi.

Nie uważam Taylor Swift za autorytet w tej kwestii, odnoszę raczej wrażenie, że jej wizerunek jest nieautentyczny, a jej wizja "feminizmu" kończy się na trzymaniu się z innymi pięknymi i odnoszącymi sukcesy gwiazdami. Emma Watson jest mi najbliższa, bo skupia się nie tylko na edukowaniu i propagowaniu równości, ale też walczy ze stereotypami, jakie narosły wokół feministek.

Feminizm będzie potrzebny dopóki nie zapanuje równouprawnienie na wszystkich płaszczyznach. Dziś jest to ważne tak samo, jak było dziesięć lat temu i będzie tak samo ważne za rok. Feministką warto więc być nie tylko dzisiaj. Zawsze warto stać po stronie dobra, a walka o równe prawa niewątpliwie nim jest.