Polska została niestałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ. Mało kto wie, że wiąże się z tym nieprzyjemna analogia

Na początek garść informacji praktycznych: Polska, na mocy dzisiejszej decyzji, będzie niestałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ przez najbliższe dwa lata. Nasz mandat zacznie się od pierwszego stycznia.

I choć dzisiejsza decyzja zostanie odtrąbiona przez rząd i przychylne mu media jako sukces Polski, nasza nominacja była praktycznie pewna już od dawna. W Radzie Bezpieczeństwa zawsze przypada jedno niestałe miejsce dla państwa z Europy Środkowo-Wschodniej. Zastąpimy Ukrainę, a jednocześnie byliśmy... jedynym kandydatem.

Poza tym pozycja niestałego członka, poza prestiżem, nie niesie za sobą większych kompetencji. W skład Rady wchodzi piętnaście państw – dziesięciu członków niestałych oraz pięciu stałych. I to tak naprawdę pomiędzy tą piątką (Wielka Brytania, Francja, Chiny, Stany Zjednoczone, Rosja) zapadają decyzje, ponieważ każde z tych państw dysponuje samodzielnym prawem weta. Innymi słowy jeśli nawet Polska wystąpi z inicjatywą, którą poprze trzynaście innych państw, w tym cztery ze stałym mandatem, wystarczy weto np. Rosji.

I ostatnia cenna informacja: Polska została niestałym członkiem po raz szósty w swojej historii. I co jest niezwykle znamienne, najczęściej miejsce w Radzie dostawaliśmy, kiedy w Polsce działo się... po prostu źle. Oczywiście trudno porównać np. stan wojenny do obecnej sytuacji w kraju, ale jednak zbieżność dat jest po prostu niesamowita. Europoseł PO Adam Szejnfeld zauważył wręcz, że Polska "stawała się niestałym członkiem RB ONZ zawsze, gdy radykalnie odchodziła od demokracji".

To był przecież czas, kiedy w Polsce łokciami rozpychali się komuniści – i to w bardzo brutalny sposób. W tym samym czasie, kiedy byliśmy członkiem Rady Bezpieczeństwa, zlikwidowano podziemie antykomunistyczne, w 1946 sfałszowano referendum (trzy razy tak), a w 1947 wybory, dzięki czemu pięć lat później powstała Polska Rzeczpospolita Ludowa.

Druga, ale tylko roczna, kadencja Polski w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. I trochę "spokojniejsza" data. Czasy głębokiego Gomułki, świeżo po wydarzeniach związanych z tzw. odwilżą gomułkowską. Jednak jak wiemy z historii, ta "liberalizacja" trwała krótko. Rozpoczęło się likwidowanie pism (tak jak tygodnika "Po Prostu" w 1957, co było początkiem zmian), jak i byliśmy świadkami powołania pod koniec lat 50. ZOMO.

W 1960 zaczęły się też gwałtownie sypać związki PRL z Kościołem. Zabroniono nauki religii w szkołach, zniesiono święta Trzech Króli oraz Matki Boskiej Zielnej, rok później zabroniono procesji Bożego Ciała na ulicach miast.

Przypomnijmy, że lata 96-97 to czasy rządów lewicowych. Przez niemal cały ten okres w Polsce rządził gabinet Włodzimierza Cimoszewicza, a w kwietniu 1997 została uchwalona konstytucja. Ta sama, której Jarosław Kaczyński tak nienawidzi.

Trzeci i czwarty rok rządów Prawa i Sprawiedliwości. Po dwóch pierwszych latach, rozbiciu Trybunału Konstytucyjnego, przejęciu mediów, karierach "Misiewiczów" czy ignorowaniu orzeczeń Sądu Najwyższego można spodziewać się naprawdę wielu rzeczy.