Obejrzałem "Zenka" na Netflixie. Napiszę coś, do czego nikt się nigdy publicznie nie przyzna

Jeszcze w weekend "Zenek" był numerem jeden polskiego Netflixa - wśród wszystkich gatunków i kategorii. Obecnie został zdetronizowany przez serial "Przeklęta" i broni drugiego miejsca. Jednak jeśli chodzi o same filmy, nadal (czyli w chwili pisania artykułu) jest na szczycie podium.

I myślę, że zaważyła na tym nie tyle popularność disco polo w naszym kraju, czy pragnienie katowania się gniotem, ale czysta ludzka ciekawość i chęć odprężenia się. Przecież mamy lato, a ostatnie miesiące nie należały do najprzyjemniejszych.

Duchologia Podlasia

Zawsze wychodzę z założenia, że połowa oceny filmu wynika z nastawienia i otoczenia. Nie będzie ci się podobał horror, jeśli odpalisz go w dzień. Nie uśmiejesz się na durnej komedii, jeśli oglądasz ją bez kolegów, po tym jak rzuciła cię dziewczyna. Zanudzisz się na filmie z superbohaterami, jeśli nie wybierzesz się do kina. Nie spodoba ci się też trzygodzinne dzieło artystyczne, jeśli chcesz się odmóżdżyć po 10-godzinnej tyrce przy biurku.

"Zenek" na Netflixie jest od piątku, a następnego dnia miałem wesele kumpla. Uznałem zatem, że "jeśli teraz, to nigdy", zakupiłem napoje gazowane i tak mniej więcej w połowie filmu dotarło do mnie, że w sumie jest całkiem całkiem (potem było już gorzej, ale o tym za chwilę). Byłem gdzieś tam z tyłu głowy przygotowany na katastrofę, ale przeważyło moje pozytywne podejście i okoliczności. Przecież świadomie włączyłem film o królu disco-polo, a nie Ianie Curtisie. Czego miałem się spodziewać?

Najbardziej w filmie ujęło mnie odtworzenie specyficznego klimatu przełomu lat 80. i 90., ale nie takiego z dużego polskiego miasta, mrocznego, betonowego. Bez armatek wodnych ZOMO i kolejek do mięsnego. W "Zenku" mamy zabawy w remizach, natapirowane włosy, workowaty dresy, bazarki z Bravo i przeboje puszczane z kaset.

Może to nie polskie "Bohemian Rhapsody", ale...

"Zenek" był reklamowanym plakatem bliźniaczo podobnym do filmowej biografii Queen. Z perspektywy czasu nie uważam, że to porównanie było aż tak na wyrost. Zanim klikniecie krzyżyk, przypomnijcie sobie grę aktorską Ramiego Maleka - przez pół "Bohemian Rhapsody" próbował ukryć nakładkę na zęby. Psuło to odbiór.

Jakub Zając również trochę rozprasza próbą naśladowania głosu Zenek Martyniuka (brzmi w sumie jak Klocuch), ale pomijając to, świetnie wcielił się w postać sympatycznego, wrażliwego chłopca z Podlasia. Zając jest zdecydowanie najmocniejszym punktem filmu. Obaj panowie jednak i tak nie mają podjazdu do Tarona Egertona, który dodatkowo sam śpiewał piosenki odgrywanego Eltona Johna w "Rocketmanie".

Poza tym "Zenek" to produkcja... kiepska. Doświadczamy tego od połowy, gdy lidera Akcent zaczyna grać zrezygnowany Krzysztof Czeczot. Z przaśnej bajki przeradza się w chaotyczny, nudny obraz, tracąc początkową werwę. Cały dwugodzinny film obfituje w dziwaczne sceny, ale dramatyczna rozmowa między Zenkiem a żoną siedzącą na sedesie jest zupełnie niewybaczalna. Tak jak i koncept porwania ich dziecka przez... Cyganów. W XXI wieku nie wypada powielać tak okrutnej legendy miejskiej. Zwłaszcza, że wątek jest wyssany z palca - to fragment biografii innej ikony disco polo)

Chciałoby się napisać, że "jaki kraj, taki Freddy Mercury" i "jaki kraj, takie 'Bohemian Rhapsody'" prawda? No nie do końca. Nie rozpatruję "Zenka" jako pomnika postawionego przez Jacka Kurskiego dla naszego nowego narodowego barda, ale raczej jako guilty pleasure. Nie zdejmę też nagle metalcore'owej koszulki i nie zapuszczam fryzury na czeskiego piłkarza. Szukanie w tym filmie głębszego seansu, jest jak kopaniem leżącego. To był tylko seans.

Czytaj też:

Nie dajcie się oszukać, że to polska muzyka. Hity disco polo to bezczelna kalka przebojów z Rosji i całego świata