Obejrzałem pierwszy odcinek "Rojsta". Gdyby Bareja nakręcił serial kryminalny, to wyglądałby właśnie tak
Żyjemy w złotych czasach dla polskich seriali kryminalnych. Jednym tchem można wymienić niedawne, świetnie przyjęte przez widzów i uznane przez recenzentów seriale jak "Wataha", "Kruk", "Prokurator" czy pierwsze sezony "Belfra" i "Paktu". Wspaniała passa trwa w najlepsze, a najlepszym przykładem jest nowy serial "Rojst", który miał premierę w niedzielę 19 sierpnia na Showmaxie.
Fot. Showmax
Po tłustych latach w postaci kultowych serii jak "Ekstradycja", "Glina" czy "Pitbull" i późniejszym zastoju, produkcje, gdzie trup ściele się gęsto, a po piętach bandytom depczą nieustępliwi policjanci, znów nie pozwalają się oderwać od ekranu.
Akurat w "Rojście" główni bohaterowie nie są glinami, a dziennikarzami "Kuriera Wieczornego". Biorą się za zagadkową sprawę brutalnego morderstwa działacza partyjnego i prostytutki. Andrzej Seweryn gra starego wygę, który zaprzestał walczyć z systemem. Dawid Ogrodnik to nowy narybek redakcji, jest pełen zapału i dociekliwy.
Fot. Showmax
Równocześnie śledzę "Ostre przedmioty", serial, który operuje podobnym schematem - dziennikarka (wspaniała Amy Adams) rusza do małego miasteczka, by opisywać historię zabójstw dziewczynek. Przyznam szczerze, że polska produkcja wcale nie ustępuje dziełu ze studia HBO. Ma dodatkowo to, czego amerykański serial nie posiada - swojskość.
Fot. Showmax
Główna intryga w pierwszym odcinku jest dopiero co zarysowana, ale mnogości wątków, nawet jak na serial kryminalny, nie brakuje. Na ocenę fabuły przyjdzie nam jeszcze poczekać. To, co od razu rzuca się w oczy, to scenografia i artefakty z czasów PRL. "Rojst" jest nimi przesiąknięty jak filmy Stanisława Barei.
Wnętrza są momentami za sterylne, a przedmioty zbyt perfekcyjne, ale to pewnie złudzenie wywoływane pięknymi ujęciami, majestatycznymi widokami lasu (przywodzi to na myśl niemiecki serial "Dark") czy grą świateł. To po prostu podrasowany obraz peerelu.
Fot. Showmax
Widzimy też legendarne kolejki, postacie jedzą w barze mlecznym, palą jak smoki (i to w pomieszczeniach pełnych ludzi, co obecnie wygląda egzotycznie), mają fantazyjne fryzury i okulary z grubymi oprawkami. Wygląda to bardzo autentycznie.
Fot. Showmax
Ten istny wehikuł czasu nie mógłby dobrze działać bez muzyki z epoki. W serialowych głośnikach usłyszymy takie przeboje jak m.in. "Zaopiekuj się mną" w wykonaniu zespołu Rezerwat, "Jesteś lekiem na całe zło" Krystyny Prońko oraz "Boskie Buenos" Maanamu.
Kiedy zobaczyłem Piotra Fronczewskiego, palącego papierosa w hotelu, a w tle grał "Dysk Dżokej" Franka Kimono, miałem ciarki. Serial jest przesiąknięty nostalgią za latami 80. niczym "Stranger Things" i można się przez to nabrać na powiedzenie, że "za komuny było lepiej".
"Rojst" ma duszną atmosferę, a miasteczko, w którym rozegrała się scena zbrodni, ma w sobie coś demonicznego. Nie jest jednak tak mrocznie, jak można przypuszczać. Lata 80. to też czas ironii i w serialu nie zabrakło ciętych, zabawnych dialogów, kiczowatych kolorków i mrugnięć oka do bystrego widza.
Pierwszy odcinek kończy się, i nie będzie to spoiler, wieścią o samobójstwie pary nastolatków - wątek niewyeksploatowany w filmach i serialach osadzonych w PRL, a przez to piekielnie pociągający. Nawet bez takiego cliffhangera i tak chcemy oglądać ten serial dalej. Zwłaszcza, że śledztwa dotyczące wszystkich cztery śmierci mają się zazębiać i możemy się spodziewać spektakularnego finału. Szkoda, że nastąpi tak szybko - serial "Rojst" liczy zaledwie pięć odcinków.
Obserwuj nas na Instagramie. Codziennie nowe Instastory! Czytaj więcej