Tym autem będą odmładzać się 40-latkowie. Toyota C-HR to naprawdę odważny samochód

Ale najpierw chwilę o odwadze. Naprawdę wielkie cojones musieli mieć ci, którzy decydowali o nazwaniu tego modelu C-HR. Tylko w ciągu tygodnia tego testu kilkadziesiąt razy nazwałem tę Toyotę Hondą. I nazwałem, i napisałem. Poważnie. W głowie tak bardzo utkwione są modele CR-V i H-RV od Hondy, że trzyliterowa nazwa modelu w tym klimacie kojarzy się tylko z tym producentem. I nie byłem w tych wpadkach odosobniony.

Podobna jest jednak tylko nazwa. Toyota CH-R to crossover, jakiego na rynku jeszcze nie było. To auto stworzone na nowo, które przełamuje to, do czego często jesteśmy przyzwyczajeni. Podczas testów nie raz określałem już design aut jako nowoczesny. Prawdą jest jednak, że Toyota modelem C-HR wprowadza nowoczesność na zupełnie inny poziom. Nie chodzi o jeden, dwa czy trzy bardziej odważne fragmenty. To samochód, którego sylwetka jest na wskroś nowoczesna. Ba, nawet lekko futurystyczna. Gdy zobaczy się projekty koncepcyjne, widać, że projektanci chcieli zrobić C-HR-kę jeszcze bardziej kosmiczną. Ostatecznie jest ona jednak ziemska, ale i tak wystarcza, by wyróżnić się na tle tradycyjnych modeli. Przód, tył, przetłoczenia, spoiler, reflektory. Wszystko.

„Atmosfera” wewnątrz jest przyjemna. Natomiast jeśli chodzi o ilość miejsca, jest zdecydowanie bardziej kompaktowo. Da się odczuć, że nie jest to duże auto. Zwłaszcza z tyłu, gdzie osoby powyżej 180 cm mogą mieć problemy z komfortowym podróżowaniem. Nogi co prawda nie dotykają tyłu foteli, ale charakterystyczna sylwetka opadającego dachu powoduje, że głowa dość szybko spotyka się z sufitem. Z przodu nie jest ciasno, ale czuć, że wszystkie elementy dość szczelnie otaczają kierowcę. Tylne drzwi otwiera się także klamkami przy szybach - nie jestem fanem tego rozwiązania, a znamy je np. z Alfy Romeo Giulietty czy Hondy Civic. Zwróćcie też uwagę, że z tyłu okna oraz szyba są nieco ograniczone, dlatego tez manewrowanie na wstecznym może momentami sprawiać trudność. Tu z pomocą przychodzą czujniki cofania i kamery.

Jak wspomniałem na początku, Toyota C-HR jest autem futurystycznym nie tylko ze względów wizualnych, ale i technologicznych. Napędy hybrydowe nie są może czymś niespotykanym, ale ciężko nazywać je w Polsce wyjątkowo popularnymi. Toyota jest producentem, który stawia na nie wyjątkowo mocno. C-HR jest hybrydą pełną gęba. Czerpie z jednego z klasyków – Priusa. Pod maską siedzi napęd hybrydowy o pojemności 1.8l i mocy 122 koni mechanicznych. Oszczędnie. I takie jest też spalanie, głównie w mieście – 5,9l/100km to bardzo miły wynik, który trochę rośnie na szybszych trasach poza miastem. Choć jest to i tak sporo więcej niż deklaruje producent (średnio 3,6-4l/100km). Skrzynię możemy także wrzucić w tryb B, który charakteryzuje się lepszym odzyskiwaniem energii i wyraźnie daje odczuć się to w pracy skrzyni.

To zwinny crossover, który najlepiej radzi sobie w mieście. Na trasie dość szybko przypomina o sobie brak dynamiki, na który skazany jest ten zestaw. Nie to jest jednak największym problemem, bo to nie jest samochód do zapewniania ekstremalnych doznań. Najmniej podobał mi się dźwięk, który wydobywa się spod maski w momencie wciśnięcia gazu do dechy. Silnik wyje naprawdę (za)głośno, co w ogóle nie jest komfortowe. Bezstopniowa skrzynia biegów podczas depnięcia gazu i przyspieszania trzyma wysokie obroty tak długo, jakby chciała zrobić na złość wszystkim, którzy siedzą w środku. Dźwięk milknie przy lekkim odpuszczeniu gazu, ale ten irytujący odgłos jeszcze długo odbijał mi się od uszu. Może inaczej jest w innym wariancie, 116-konnym benzyniaku o pojemności 1,6l i z 6-stopniową manualną skrzynią biegów.

Ceny nowej Toyoty C-HR zaczynają się od 81 900 zł za wspomnianego benzyniaka w najniższej wersji wyposażenia. Dokładając stopniowo po ok. 10 tys. zł możemy żonglować kolejnymi wariantami wyposażenia i jednostkami napędowymi, aż do 120 800 zł za hybrydę w najwyższej opcji Prestige. Ostateczną cenę można wywindować jeszcze wyżej opcjonalnymi dodatkami.