Dryjańska: Po Zbigniewa Ziobrę idą prawo i sprawiedliwość – te prawdziwe

Kulisy kiepskiego teatrzyku Zjednoczonej Prawicy pod tytułem "Konający Ziobro przed komisją" zostały odsłonięte. Koniec miękiszonowania: były minister sprawiedliwości ma zeznawać, jaki miał udział w przestępczym procederze atakowania ówczesnej opozycji w kampanii wyborczej bronią cybernetyczną, która jest przeznaczona do ścigania najgroźniejszych terrorystów. A to dopiero początek jego kłopotów, bo przez osiem lat skandali zebrało się bez liku. 

Po Zbigniewa Ziobrę idą prawo i sprawiedliwość: te prawdziwe, pisane małą literą, a nie ich karykatura w postaci partii. Były minister sprawiedliwości i prokurator generalny ma odpowiadać za swoje czyny jak każdy inny obywatel. Nic dziwnego, że jego podwładni i fani trąbią o straszliwym barbarzyństwie. Dla nich demokracja to obraza majestatu: przecież kasta – zgadza się, cały czas mówili o sobie – za nic nie odpowiada i z niczego się nie tłumaczy. Na szczęście okazało się, że tylko do czasu.

Ziobrze nie pomoże też zasłanianie się kłamstwami niczym z Kremla o setkach, tysiącach, a może już w ogóle milionach ofiar śmiertelnych powodzi (liczba ofiar to dziewięć, choć patrioci herbu "zapłakana kuzynka" ewidentnie woleliby więcej).

To, że ukrócenie tej szopki rozwścieczyło środowisko Ziobry, jest zrozumiałe. Mniej zrozumiałe są pełne dezaprobaty westchnienia płynące od internautów, w tym dziennikarzy, których trudno podejrzewać o oczarowanie postacią byłego ministra. Kręcą nosem na ujawnienie tajemnicy lekarskiej. No bo jak to tak? Nieładnie.

Serio? Członkowie Suwerennej Polski od miesięcy szczegółowo opowiadali w mediach o rzekomych katuszach, jakie ma cierpieć Ziobro, ale to Dziubka przekroczył granice, bo napisał, że zdaniem biegłego Ziobro jest zdrowy, więc może zeznawać przed komisją? Litości!

W interesie Polek i Polaków jest poznać te dwa kluczowe fakty. I właśnie to w swoim tekście zawarł Dziubka, choć mając dostęp do opinii biegłego, mógłby epatować dużą liczbą wrażliwych informacji. Nie zrobił tego. Okazał Ziobrze człowieczeństwo, jakiego za czasów Zjednoczonej Prawicy nie okazywano nawet ofiarom przestępstw.

Pamiętacie, gdy Ziobro bronił podwładnego, który ujawnił dane osobowe zwykłej (!) kobiety pobitej przez nazistkę? Jak awansował prokuratora, który wsławił się przesłuchiwaniem kobiety podczas porodu? Jak mimo sprzeciwu rodzin, mimo ich krzyku rozpaczy, kazał wykopywać z grobów szczątki ich bliskich, którzy zginęli w katastrofie lotniczej w Smoleńsku? Jak na zawał serca zmarł zesłany karnie do odległej jednostki, niepokorny śledczy? Albo jak na początku rządów obóz Jarosława Kaczyńskiego zmienił ustawę o prokuraturze tak, by prokuratorzy mogli łamać tajemnicę postępowania i słać wrzutki jedna po drugiej do TVPiS (wyguglujcie sobie: artykuł 12)? Ja nie zapomniałam i nie jestem jedyna.

Niezbędnym elementem demokracji – oprócz na przykład trójpodziału władz i praworządności – jest instynkt samozachowawczy. Załamywanie rąk nad tym, że Państwo, czyli my wszyscy, nie da się robić w fujarę, świadczy o zatracaniu tego instynktu.

Jeśli jest jedna rzecz, którą Ziobro zrobił dobrze, to jest nią to, że wielu z nas tego nauczył.